Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Bullying, ή τουρκιστί νταηλίκι, στον καιρό του Αλεξ. Παπαδιαμάντη και άλλες πάνυ τρομακτικές ιστορίες με κατάρες- Το αερικό στο δέντρο

Αποτέλεσμα εικόνας για φωτό με περιστέρια
(η φωτό από το digital-camera.gr)

Περιστεράκι  μου,

αυτόν τον καιρό, διαβάζω ό,τι προλάβω
είναι τόσα πολλά, είμαι  γραία, 
φοβούμαι μην αποθάνω
ξαφνικά, 
και υπάγω εις την άλλην ζωήν
με τα μύρια όσα ενδιαφέροντα
αδιάβαστα, ή ανεπαρκώς μελετημένα! 

 Χτες, τις πρώτες πρωινές ώρες 
που άυπνη, λογοτεχνικώς,  βρικολάκιαζα...

 απ' το φροντισμένο  βιβλίο με τίτλο: 
" Τα σκοτεινά παραμύθια του Αλέξανδρου  Παπαδιαμάντη" του Μεταίχμιου, σε εισαγωγή- σχόλια και επιλογή κειμένων του Στρατή Πασχάλη

βρήκα την ιστορία:

 " Τ' αερικό στο δέντρο" 

Σου την παραθέτω αλιευμένη απ' την  ηλεκτρονική σελίδα  http://www.sarantakos.com.

Διαβάζοντάς το, οπωσδήποτε θα κάνεις τις δικές σου σκέψεις και θα βγάλεις τα δικά σου, λογικά -ή παράλογα-  συμπεράσματα.

 (Οι υπογραμμίσεις επάνω στο κείμενο του Παπαδιαμάντη είναι δικές μου, προκειμένου  να διευκολύνω διερχόμενους βιαστικούς...  αναγνώστες-  να τους διευκολύνω, λέγω,  εις την κατανόησιν  του αρχαιοπρεπούς   κειμένου).

Φιλιά πολλά, ανάερα,  σαρακοστιανά
 (πάω να κάνω έναν καφέ και να  περιδρομιάσω αναισθήτως,
 και ένα -προσεύχομαι  να σταματήσω μόνο στο ένα
 απ' τα μούρλια  καλτσουνάκια με ταχίνι, που φτιάξαμε το Σαββάτο).

Σε φιλώ στα μάτια και στα φρύδια
"κλείσε πόρτες και παρεθύρια!" 


................................................................................................
................................................................................................

Ειδικά αφιερωμένο  στους κακοποιημένους- ψυχικά και σωματικά-  
όλων των αιώνων
στους εξουθενωμένους  
απ' τις μαύρες  δυνάμεις του Σκότους.




Στίχοι:  
Διονύσιος Σολωμός

 Μουσική:  
Γιάννης Μαρκόπουλος



Στα μάτια και στο πρόσωπο φαίνοντ’ οι στοχασμοί τους.


Τους λέει μεγάλα και πολλά η τρίσβαθη ψυχή τους, 
αγάπη κι έρωτας καλού τα σπλάχνα τους τινάζουν.
Τα σπλάχνα τους κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν.


Γλυκιά κι ελεύθερ’ η ψυχή σαν να `τανε βγαλμένη
κι υψώναν με χαμόγελο την όψη τη φθαρμένη.

................................................................................................
.................................................................................................





Τ’ ΑΕΡΙΚΟ ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Κάτω στα Bουρλίδια, καθώς κατηφορίζεις από τις Βίγλες, ανάμεσα Πλατάνα και Πετράλωνο, σιμά στης Γανωτίνας τον Μύλον, εκεί κατεβαίνει το ρεύμα χείμαρρος, νάμα, δρόσος και ίαμα, από τα όρη του θεού.Εκεί ευφροσύνη ορνέων, επαύλεις Σειρήνων, και καλάμη και χλόη˙ εκεί το όμμα απολαύει γωνίαν παραδέισου, και η ψυχή δροσίζεται, ως σώφρων Άννα, κινούσα τα χείλη εις προσευχήν, χωρίς να ακούεται η φωνή της, φωνή μυστηριωδώς ψιθυρίζουσα εις την καρδίαν : Συ εποίησας πάντα τα ωραία της γης, θέρος και έαρ συ έπλασας αυτά.
Τέσσαρα ή πέντε καλύβια αγροτών και βοσκών, αντικρύζοντα εις άλληλα, ήσαν κτισμένα επί των κλιτύων ένθεν κι ένθεν της κοιλάδος. Όλα τ' ανήλικα παιδία των αγροδιαίτων αυτών οικογενειών συνηγελάζοντο καθημερινώς προς το βάθος της ρεματιάς, κυλιόμενα μέσα εις τα παχέα χόρτα, ανάμεσα εις τας πυκνάς λόχμας καί τους καλαμώνας, παίζοντα εις τον ίσκιον των βαθυφύλλων δένδρων, τα οποία ηγκαλίζετο ο κισσός από της ρίζης σπειροειδώς ανέρπων μέχρι της κορυφής, σιμά εις το διαυγές ρεύμα του οποίου ηκούετο ο ψίθυρος, κελαρύζων βαθιά εις την ψυχήν, ενώ η αύρα έσειε μυστικά τους βαθυπρασίνους θάμνους, κι οι παπαρούνες έβαπτον με κόκκινα στίγματα όλα τα κατηφορικά χωράφια γύρω, εν μέσω πληθύος άλλων ποικιλοχρώμων ανθέων, οπού ενθύμιζαν το άσμα το ψαλέν εις τας εκκλησίας την ημέραν εκείνην την σεβάσμιον: «ανεδήσω στέφανον ύβρεως. ο την γην ζωγραφήσας τοις άνθεσι· και την χλαίναν την κοκκίνην εφόρεσας...» Κι εκεί τα πετεινά ευφραινόμενα επετούσαν από κλάδον εις κλάδον, ανταποκρινόμενα φαιδρώς με τα κελαηδήματά των εις τας χαρμόσυνους των παιδίων κραυγάς.
        Ήσαν ο Στάθης κι ο Λευθέρης της Κρατήρας, δίδυμα επτά ετών, κι ο Γιώργης κι η Μαλάμω του Καρυοφύλλη επτά και έξ ετών, κι ο Κώτσος του Κοντονίκου, οκταέτης, κι ο Χαράλαμπος και το Τσιτσώ του Καλλιμάνη, έξ και πέντε ετών, όλα χαρούμενα, παίζοντα μέσα εις τας λόχμας, πηδώντα τα μικρά χανδάκια, καραβίζοντα φύλλα δένδρων ή ξυλάρια εις το νερόν του ρύακος

Την πρωΐαν εκείνην του Μεγάλου Σαββάτου, μία μικρά σπείρα από μάγκας της πολίχνης, ηλικίας από δώδεκα μέχρι δεκαπέντε ετών, είχεν εξέλθει εις εκδρομήν ανά την κοιλάδα, δια να κόψουν βέργες ίσως, δια να φάγουν κότσικα ανθοβολούντα εις τας λόχμας, δια να κλέψουν ρόδα από τας αιμασιάς και τους φράκτας των περιβολίων, ή δια να κυνηγήσουν φωλεάς πουλιών.

 Η συμμορία εισέβαλε θορυβωδώς μέσα εις τα Βουρλίδια, ηκούοντο αι άγριαι φωναί της μακράν, ατακτούσαν κι εκτυπούσαν τους θάμνους και κατέβαλλον τας καλαμιάς εις το έδαφος. Η μικρά αγέλη τών χωρικών παιδίων, άμα είδε και ήκουσε την σπείραν των παιδίων της πόλεως, τα οποία ήσαν πολύ μεγαλύτερα την ηλικίαν και το ανάστημα – εφαίνοντο δε αγριώτερα από τα τέκνα των αγροδιαίτων της κοιλάδος – ετράπησαν εις άτακτον και ραγδαίαν φυγήν.
Οι μάγκες της πόλεως έμειναν κύριοι του πεδίου, αμαχητί. 

Είς μόνος εκ της σπείρας των, ο Μιχάλης ο Βεργής, κρατών μακράν βέργαν την οποίαν αρτίως είχε κόψει από έν δένδρον και την είχε πελεκήσει με τον γκέκαν, τον κυρτόν σουγιάν του, ευχαριστήθη να κυνηγήσει εν παιδάριον εκ της συνοδίας, τον Κώτσον του Κοντονίκου, όστις είχε μικράν χωλότητα εις τον αριστερόν πόδα κι αργοπατούσε, μείνας τελευταίος από όλην την αγέλην την παθούσαν το πανικόν πάθημα.  

Ο Μιχάλης ο Βέργης τον έφθασε, τον έψαυσε με την μακράν ράβδον, και τον έκαμε να πέσει κάτω, αν δεν είχε πέσει ήδη από τον φόβον του, πριν τον φθάσει η βέργα του Μιχάλη. Το παιδίον, αρχίσαν να κραυγάζει και πριν πέσει, έβαλε σπαρακτικάς φωνάς αφού έπεσε, κι εβάρεσεν, ως φαίνεται, εις το πόδι του το πονεμένον. Όλαι αι ηχοί των κοίλων βράχων, και των απορρώγων κρημνών και των καθέτων κλιτύων της βαθείας κοιλάδος, εξύπνησαν από τας κραυγάς του μικρού Κώτσου, καθώς είχε πέσει ανά το ολισθηρόν χώμα, δίπλα εις τον υγρόν χορταριαμένον βράχον, άνωθεν του ρεύματος.
Από το αντικρυνόν καλύβι, το πλησιέστερον εις τον βράχον τον βρεχόμενον από τον ρύακα, κάτω από την φυλλάδα των κισσοειδών θάμνων και το σύμπλεγμα της αγραμπελιάς και των αιγοκλημάτων εξήλθεν η γρια–Κοντονίκαινα, η μάμμη του μικρού Κώτσου. Είχεν αποθάνει η νύμφη της προ χρόνων, και αυτή είχεν αναθρέψει το παιδίον, και το ηγάπα ως « δυό φορές παιδί της ». 

Χωρίς να εξακριβώσει καλά τι είχε συμβεί, ήρκει ότι είδε τον Μιχάλη να κρατεί ακόμη τεταμένην την βέργαν του, και το παιδίον να κείται χαμαί, ησθάνθη ότι το εγγόνι της είχε πάθει κακόν τι από τον μάγκαν της πόλεως, και ήρχισε συνάπτουσα τας χείρας να ονειδίζει και να καταράται.

- Βρε συ, σκύλε αγαρηνέ, τι έκαμες ! … Τι σου έφταιξε το παιδί, το σακάτικο, και το κυνηγάς ; … 

Κακό αερικό να σου’ ρθει απάνω σου, να σε μαράνει, σαν εκείνο το δεντρί, εκεί ! …


                                      ê ê ê


Όλη η μικρά συμμορία των αγυιοπαίδων τότε, με έν βλέμμα και με έν κίνημα απέβλεψεν εις το μέρος όπου έδειξε διά της χειρονομίας της η γραία. Υπήρχε τω όντι μία κηλίς εις την φαιδρά πασχαλινήν εικόνα της ανοίξεως και της καλλονής. Έν δέντρον, αχλαδιά, ίστατο εκεί, επί του κατωφερούς της κλιτύος, με μαραμένα φύλλα και άνθη, με χρώμα τέφρας και σποδού επί της κορυφής και των κλώνων του˙ πολύκλαυστον κούτσουρον, απειλητικόν, παραπονεμένον. Είχε περάσει « αερικό » από πάνω του, και το είχε μαράνει διά μιας, προώρως, εν πλήρει ανθήσει. Ίστατο εν μέσω των άλλων δένδρων, ως φάντασμα εν μέσω ζώντων.

Τα παιδία ετράπησαν εις φυγήν. Η πικρή αρά της γραίας και το θέαμα του απεξηραμμένου δένδρου τα κατεπτόησεν. Αλλ’ ο Μιχάλης του Βεργή έμεινε τελευταίος, οπίσω από τους άλλους, καθώς είχε μείνει προ ολίγων λεπτών, τελευταίος από την συνοδίαν του, ο Κώτσος του Κοντονίκου.


ê ê ê


          Την νύκτα εκείνην, νύκτα Αναστάσεως, η Ανάστασις ετελείτο εις τον ναΐσκον του Αϊ – Γιώργη της Χριστοδουλίτσας, κείμενον χίλια βήματα άνω από τον ανήφορον του λόφου, όχι μακράν από τα τέσσαρα καλύβια της κοιλάδος των Βουρλιδίων. Εκεί ανήφθησαν φαιδραί λαμπάδες ανάμεσα εις τα δένδρα, κάτω από τα γλυκά λάμποντα άστρα του ουρανού, πριν ανατείλει ακόμη η σελήνη. Και ήσαν εκεί όλοι οι βοσκοί κι οι βοσκοπούλες του διαμερίσματος, φορούσαι τα στολίδια των τα πασχαλινά, ευφραινόμεναι και απολαύουσαι την άρρητον χαράν και ευωδίαν του Πάσχα.
          Εις το τέλος της χαρμοσύνου λειτουργίας όλοι οι αγρόται, χριστιανοί και χριστιαναί, εμετάλαβαν εκ «του καινού τής αμπέλου γεννήματος». Αλλ’ η γρηά Κοντονίκαινα είχεν εξομολογηθεί εις τον παπά- Ησύχιον πριν αρχίσει ακόμη η θεία ακολουθία.

          Ο παπάς ηρνήθη να την μεταλάβει. 

Διηγήθη δύο ή τρία αληθή γεγονότα, πώς, προ ολίγων χρόνων η γρηά Κυρατσούλα το Μοσχοβάκι,
(αποθανούσα τω 1864) ενώ επήγαινεν ένα πρωί εις το σπίτι του γυιού της, εσπρώχθη καθ’ οδόν από έν άτακτον παιδίον, υιόν οικογενείας, τον Ευτύχη του Παυλίνη, και πεσούσα επάνω εις την κοπτεράν γωνίαν μιας οικοδομής –του δημοτικού Σχολείου– έθραυσε την μίαν των πλευρών της. 

Η γραία εξέφερεν ένα γογγυσμόν, μίαν αράν˙ 

« να κοπεί το χεράκι του!»

Και ύστερον από χρόνους, ο Ευτύχης του Παυλίνη, όταν έγινεν ανήρ, επανέκαμψεν από την Αίγυπτον, όπου είχε διατρίψει επί καιρόν εμπορευόμενος, μ’ ένα και μόνον χέρι. Είχε χάσει την δεξιάν του χείρα εν ώρα συμπλοκής, τις οίδεν, ίσως εκ μέθης. 

«Τώρα, τι εκέρδισε η γρια-Κυρατσούλα;» προσέθηκεν ο ιερεύς. 

Εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος.

        Παλαιότερον ακόμη, η γρια-Σινιώρα, η μήτηρ αυτής της Κυρατσούλας, επέζη ογδοηκοντούτις, ενώ οι τρεις υιοί της ιερομόναχοι, μονάζοντες εις την Παναγίαν την Κουνίστραν – ο παπα-Καλλίνικος, ο παπα-Ιωσήφ, και ο παπα-Ευγένιος – είχον προαποθάνει. Μίαν των ημερών, ο προεστώς του χωρίου, ο γέρω-Καλοειδής, την ηνώχλησε και της είπεν : Εσύ γριά στρίγλα, που εψωμόφαες και τους τρεις γυιους σου, και συ ακόμη ζεις ! . Η γρια-Σινιώρα εταράχθη, έγινε κάτωχρος, και τρέμουσα είπεν : 

« Όπως μ’ ετάραξε να τον ταράξει!». 

Ολίγω ύστερον, τρεις υιοί του Καλοειδή εχάθησαν, ο είς από πνιγμόν, ο άλλος από συγκοπήν, και ο τρίτος από πυρ, και ο γηραιός πατήρ των επέζη ακόμη. « Τώρα τι εκέρδισεν η γρια-Σινιώρα; … 

Ευλογείτε και μη καταράσθε, είπεν ο Κύριος ...»

          Πού να μας ξεσυνερισθεί ο Θεός ! είπεν ο ιερεύς. Είναι μεγάλη η μακροθυμία του. Ευτυχώς δεν μας ξεσυνερίζεται, αλλ’ όμως συμβαίνουν κάποτε, ει και σπανίως, παράδοξα πράγματα, τα οποία είναι προωρισμένα να χρησιμεύσουν ως παραδείγματα. Στα χίλια ένα ! 

Το καλόν είναι να φυλάγει κανείς τον θυμόν του και την γλώσσαν του, και αν τυχόν αδικείται, «έκαστος έχει τον κρίνοντα αυτόν».

          Και μάλιστα επέφερεν ο πάπα-Ησύχιος, «χρονιάρα μέρα», τοιαύτην υψηλήν και πανσέβαστον ημέραν, υπερέχουσαν πασών των ημερών, όπως το Μέγα Σάββατον, πρέπει μεγάλως να προσέχει τις, όπως μη εξέλθει κατάρα από το στόμα του. Πολλάκις δε η τιμωρία φαίνεται δυσανάλογος προς το πταίσμα, και φαίνεται ως να έγινε προς τιμωρίαν όχι τόσον του πρώτου πταίστου, όσον εκείνου όστις εβαρυθύμησε, και εχολώθη, και αφήκε πικράν κατάραν να εκφύγει το έρκος των οδόντων του.

ê ê ê

          Περί τα μέσα της Διακαινησίμου εβδομάδος ήλθεν εις τα Καλύβια το άγγελμα ότι ο Μιχάλης του Βεργή είχε πέσει αιφνιδίως άρρωστος από το δειλινόν του Μεγάλου Σαββάτου, και μετά συνεχή πυρετόν επί τρείς ημέρας, εσηκώθη από την κλίνην πελιδνός, σκελετώδης, δυσκίνητος, και μετά κόπου αναπνέων. Εφαίνετο ότι είχε περάσει «αερικό» από πάνω του, και τον εμάρανε.
          Ευλογείτε, και μη καταράσθε, είπεν ο Χριστός.

(1907)


Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέα Ζωή της Αλεξάνδρειας (1907). Έκανα αντιπαραβολή με την κριτική έκδοση του Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου, της οποίας ακολούθησα σχεδόν όλες τις διορθώσεις. Η έκδοση του Ν.Δ.Τ. εκσυγχρονίζει αρκετά την ορθογραφία, εγώ προχώρησα περισσότερο (μονοτονικό, υποτακτική κτλ.).



Αρχική σελίδα KEIMENA
πηγή Sarantakos.com

44 σχόλια:

  1. ;-)

    Και προς ενημέρωσιν του φιλοπερίεργου αναγνώστη, να πω ότι αυτή τη στιγμή, βρίσκομαι στο καλτσουνάκι νούμερο 2!

    Εχει ο Θεός μέχρι το βράδυ...(αλλά όμως ε συ Πέτρο μου φταις, που με δαύτα...με κόλασες!)
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύπλευρο θέμα ανοίγεις. Του μπούλινγκ (κόντρα στα γκρίκλις, γράφω τις ξένες λέξεις με ελληνικούς χαρακτήρες), της κατάρας, της συγγνώμης, του μη χριστιανού και δεν ξέρω τι άλλο.

    Θα σχολιάσω το θέμα του μπούλινγκ. Υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει, όσο στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι μακρυά από το Χριστό που νομίζουν ότι σβήνοντας τις λαμπάδες των άλλων νομίζουν ότι η δική τους φέγγει περισσότερο...

    Η ευθύνη λοιπόν δεν είναι μόνο, ίσως ούτε καν κυρίως, στους φυσικούς αυτουργούς. Διότι όπως είπα συμφωνώντας προς τον Παπαδιαμάντη, πάντα θα υπάρχουν "μάγκες" ή ψευτόμαγκες.

    Η ευθύνη είναι στην κοινωνία μας, πρώτα στα πρόσωπα των γονιών του παιδιού και δευτερευόντως στα πρόσωπα των δασκάλων του -του δημοτικού, όχι της βοϊδοσχολής.

    Εξηγούμαι:

    Το "παιδί" αυτό, ήταν ένας ενήλικος. Ο οποίος αν δεν πήγαινε στη σχολή αυτή, θα ήταν με ένα τζί-3 (τουφέκι) στο χέρι, σε μια σκοτεινή σκοπιά -ή ενέδρα- (μυστική σκοπιά για τους αγνοούντες) απέναντι από τον Τούρκο σκοπό... να μας φυλάει!!

    Το αντιπαραβάλλω αυτό, για να δείξω ότι το παιδί αυτό ήταν ΑΡΡΩΣΤΟ. Όχι όπως το παιδάκι στον Παπαδιαμάντη, στο σώμα, αλλά στην ψυχή.

    Καταντήσαμε αμερικανάκια. "Μπου" μας κάνουν, και τρέχουμε στον ΠΣυχολόγο γιατί αποκτήσαμε τραυματική εμπειρία...

    Τι να περιμένεις από μια κοινωνία που δεν διορθώνει τα γραπτά του δημοτικού με κόκκινο για να μην "πάθουν ψυχολογικά" τα παιδιά;

    Τι περιμένεις από μια κοινωνία που οι γονείς εκφοβίζουν τον δάσκαλο (άλλο, μη τιμωρούμενο, μπούλινκ αυτό), γιατί τιμώρησε τον κανακάρη τους;

    Δεν είναι λογικό οι "μάγκες" ελλείψει τιμωρίας να πολλαπλασιάζονται; Διότι ο εν δυνάμει μάγκας, βλέποντας την ατιμωρησία γίνεται μάγκας. Και οι αδύναμοι ψυχικά να αποκαρδιώνονται και να χάνουν πάσα ελπίδα (για την του Χριστού δεν κάνω λόγο); Τι απομένει λοιπόν σε αυτό τον ανάπηρο ψυχικά; Να βάλει τέλος στα βάσανα του...

    Στέλιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο Μ. Αλέξανδρος σε ηλικία 16 ετών (!) ηγήθηκε του μακεδονικού στρατού (έλλειπε ο Φίλιππος) κατά των Θρακών και τους κατετρόπωσε. Το τελευταίο αδιάφορο για το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι είχε το ψυχικό σθένος και μπήκε μπροστά...

    Και δεν είναι μόνο αυτό. Η ιστορία αυτή επαναλήφθηκε άπειρες φορές μέσα στην Ελληνική ιστορία. Προτελευταία, το έπος του '40 κατά τις 2-3 πρώτες μέρες κληρωτοί και όχι επίστρατοι (18άρηδες δηλαδή) στάθηκαν μπροστά στα κανόνια των Ιταλών. Τελευταία στην Κύπρο το '74 όπου πάλι κληρωτοί αντιστάθηκαν γενναία στον Αττίλα Ανεπιτυχώς, αλλά αντιστάθηκαν. Ούτε λιποτάκτησαν, ούτε αυτοκτόνησαν...
    Στέλιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στέλιο
    μας δίνεις ζόρικο νήμα να πλέξουμε ...πουλοβεράκια σκέψης..
    ;-)
    Θα επανέλθω μετά από το τρίτο καλτσουνάκι...(οι χημικοί που ασχολούνται και με ζαχαροπλαστική ενίοτε, φταίνε για όλααα!)
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δύσκολοι για πρίγκιπες...
    για αναπήρους ψυχικώς
    για ευαίσθητους ποιητικώς...
    για φιλοσοφικώς απορρήσαντες...
    για χαμένους μεταφραστικώς...
    για αργοπορούντες χαζεύοντες...
    για ψαχουλεύοντες μυστικώς
    το νόημα της αγάπης...
    για εξαρτημένους από αυτό...
    και για καμιά δεκάδες άλλες ειδικές ... πιστέψτε με πολύ ειδικές περιπτώσεις....
    ενώ οι πόλεμοι μαίνονται και κάπου ένας Μεγαλέξανδρος ρωτάει αν ζει ακόμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στέλιο αδερφέ

    (δεν το έφαγα το τρίτο καλτσουνάκι. Αντιστάθηκα! μπράβο μου, μπράβο μου!)
    ;-)
    Δεν δέχομαι ότι το παλληκάρι το έρημο, ήταν άρρωστο, με τον τρόπο που θεωρούν την αρρώστια οι ΠΣυχίατροι.

    " Με την καμία" δεν το δέχομαι.

    Εκτός και θεωρήσουμε ΟΛΗ τη νεολαία άρρωστη επίσης
    επειδή δείχνει ΥΠΕΡ ευαίσθητη και ψυχοπλακώνεται πολύ πιο εύκολα από ο,τι ψυχοπλακωνόμασταν εμείς στην ηλικία τους...(υποθέτουμε. Δεν υπάρχει σύστημα μέτρησης συναισθημάτων)

    Έχω καταρχάς κάποιες απορίες:

    Πώς αποκτιέται το ρημάδι το ψυχικό σθένος;
    Πώς εσωτερικεύεται; με τί μέθοδο; σε ποια ηλικία;
    πώς ανατροφοδοτείται επί δεκαετίες, άπαξ και αποκτηθεί;

    Μήπως φταίει όλη η κοινωνία για την α- σθένεια των νεαρών της τέκνων, με προεξάρχοντες σε θέματα ευθύνης τους πολιτικους της άρχοντες και τους πνευματικούς της (εντός ή εκτός εισαγωγικών η λέξη "πνευματικούς" )
    ηγέτες;

    Πού έχει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ λάθη ανατροφής η κοινωνία μας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η δειλία είναι αρρώστια της ψυχής. Έτσι την αντιμετώπισε ο ίδιος ο Χριστός "τι δειλοί εστέ ολιγόπιστοι;" και μάλιστα θανατηφόρος (με την αιώνια έννοια):

    "τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις και φαρμακοίς και ειδωλολάτραις και πάσι τοις ψευδέσι το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο έστιν ο θάνατος ο δεύτερος." Αποκ κα' 8

    άρα δεν λογίζω καθόλου την γνώμη των ΠΣυχιάτρων.

    Περί του αντιθέτου της τώρα, του σθένους. Πολλοί αδύναμοι σωματικά (βλ. Μ. Βασίλειος έναντι Μοδέστου) δεν ήταν δειλοί αλλά θαρραλέοι αντλώντας δύναμη από το Χριστό.

    Υπάρχει περίπτωση κάποιος να είναι θαρραλέος χωρίς Χριστό; Απεριφράστως ναι. Όπως πολλοί αρχαίοι μας πρόγονοι που κατακεραύνωναν τη δειλία και εξυμνούσαν το θάρρος. Είχαν και ασκήσεις γι αυτό. Όλα στο πλαίσιο "ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιό δυνατό".

    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εσύ που ασχολείσο με τον αθλητισμό ξέρεις ότι η επίδοση έρχεται με συνεχή αγώνα. Θα σου βγει η γλώσσα γραβάτα την πρώτη φορά, δεν θα πετύχεις το χρόνο που θες. Θα ξαναπροσπαθήσεις αθλούμενος καθημερινά, θα πλησιάσεις λίγο το στόχο σου. Θα συνεχίσεις να αγωνίζεσαι και κάποια στιγμή θα φτάσεις το ποθούμενο.

    Έτσι και με το σθένος. "Επιβιώνοντας" από, μικρές στην αρχή, επώδυνες καταστάσεις (π.χ. ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό με κόκκινο μελάνι στο γραπτό σου), φτάνεις να έχεις το σθένος να θέλεις να τα βάλεις με "χίλια μύρια κύματα".

    Αντιθέτως, αν σε χαϊδεύουν σε όλη σου τη ζωή γίνεσαι αυτό που λέγαμε πιτσιρικάδες -δεν το ακούω πια- "μαμόθρεφτο" ή "βουτυρομπεμπές" ή "μπούλης".

    Δηλ. το "μπούλινκ" κατά κάποιο τρόπο πρέπει να γίνεται ηπίως και σταδιακά από την οικογένεια, όχι βέβαια για να ικανοποιηθούν ψυχασθένειες των γονέων, αλλά για να αποκτήσει σθένος το παιδί.

    Για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ την τιμωρία (όχι απαραίτητα σωματική) στην ώρα της και πάντα με αγάπη, όχι για ξέσπασμα στο παιδί που μας στεναχώρησε.

    Το ίδιο πνεύμα και στο σχολείο. Τιμωρία του κακού μαθητή με μηδέν (όχι να φτάνει να τελειώνει το δημοτικό και να μην ξέρει την προπαίδεια), έπαινος του καλού (με 10' ). Τιμωρία της κακής συμπεριφοράς (με μείωση διαγωγής, αποβολή κλπ) και έπαινο στην καλή συμπεριφορά. Όχι να πηγαίνει ο γονιός στην δνση εκπαίδευσης και να λέει "στο τάδε σχολείο ο τάδε δντης έδωσε στο παιδί μου διήμερη. Και τι έκανε το κακόμοιρο; Τσαντίστηκε, και έβρισε τον καθηγητή, τη μάνα του και όλο του το σόι..."

    Το κακό που γίνεται είναι πρώτα στο "κακό" παιδί που μαθαίνει την ατιμωρησία και δευτερευόντως στο συνεσταλμένο δειλό παιδί που αισθάνεται ότι δεν έχει στήριγμα στην κοινωνία, λόγω ασύμμετρης απειλής: "κι αν πάω στο δντη και πω ότι ο τάδε με βρίζει και με απειλεί, τι θα κάνει; Εδώ ο τάδε έβρισε την καθηγήτρια και τις δυό μέρες που του έδωσε αποβολή τις αναίρεσε. Μόνο ξύλο θα φάω αν μαθευτεί..."

    Ορθώς λοιπόν "τα ρίχνεις" στην κοινωνία και τους πολιτικούς άρχοντες και τους πνευματικούς (εντός και εκτός εισαγωγικών) ανθρώπους.

    Όμως πλέον η σήψη έχει προχωρήσει και οι γονείς είναι ήδη αλλοιωμένοι. Όταν ήμουν μικρός και με πήγε η -αγράαματη μάνα μου σχολείο, είπε στο δάσκαλο:" Όποτε νομίσεις δώστου και καμμία. Δεν θέλω να μου πεις το γιατί. Αρκεί που θα ξέρεις εσύ. Εγώ το μόνο που θέλω είναι να γίνει άνθρωπος." Αυτό ήταν το πνεύμα των γονιών μας (μην κολλήσεις στη σωματική τιμωρία). Το πνεύμα των σημερινών γονιών είναι "και γιατί έβαλες 9 στο παιδί μου; για δύο-τρία λαθάκια που έκανε;". Ή στη μάνα του συμμαθητή "μάζεψε το γιό σου που κοροϊδεύει το δικό μου γιατί ..."

    Οπότε το παιδί είτε "μάγκας" είτε δειλός μαθαίνει ότι γι αυτόν "καθαρίζει" η μάνα του.

    Αντιθέτως το χρέος της μάνας ήταν να εξηγήσει ότι ο δάσκαλος έβαλε 9 γιατί τόσο άξιζε το παιδί, αφού έκανε λάθη και στην 2η περίπτωση ότι "πολλές φορές στη ζωή σου θα βρεθείς σε άσχημη ή μειονεκτική θέση. Ας σκεφτούμε μερικούς τρόπους που θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις για να βγεις από αυτήν:
    α) αν το πεις στο δάσκαλο το θα γίνει;
    β) αν αδιαφορήσεις τι θα γίνει;
    γ) αν διαμαρτυρηθείς στη μάνα του τι θα γίνει;
    δ) αν τον απειλήσεις και συ τι θα γίνει;
    ε)Αν...
    στ)....
    ....
    "

    Στέλιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ω των δασκάλων η δικαιοσύνη!
    Ω των αναμορφωτών η καπατσοσύνη!
    Ω των χωροφυλάκων η ανδρειοσύνη!
    Ω των γονέων η ανεπαίσθητη διάβρωση!
    Ω της κοινωνίας η αδιάφορη παράσταση!
    Πεντάκις ω-ι-μέ του δύστυχου που έμπλεξα με τούτη την κατάστασην!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Στέλιο
    ο πεθερός μου ήταν αυστηρός, παλιός, παραδοσιακός δάσκαλος. Δεν χάριζε κάστανα ούτε στους μαθητές του, ούτε στα παιδιά του. Αν κρίνω από το αποτέλεσμα, καλώς επορεύθη, αλλά τότε, οι περισσότεροι γονείς φέρονταν με άκρως αυταρχικούς τρόπους.

    Αργότερα μας πιπίλησε τον εγκέφαλο ο ψυχοτέτοιος (Νηλ τον έλεγαν; ) με το Σάμερχιλ και την αντιαυταρχική εκπαίδευση και τα είδαμε αλλιώτικα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ίσως δεν καταλάβαμε (ή δεν κατάλαβαν οι εν Ελλάδι διερμηνευτές) τι ήθελαν να πουν οι ψυχολόγοι ή οι ψυχολόγοι άλλαξαν ρότα. Ότι τέλειωσα το βιβλίο του σύγχρονου ψυχολόγου Goddman περί της συναισθηματικής νοημοσύνης στην παιδική και εφηβική ηλικία και το βρήκα ...εξαιρετικό. Αφορμή αποτέλσε η ανάγνωση λίγων κεφαλαίων του Golleman περί συναισθηματικής νοημοσύνης. Αν εξαιρέσουμε την εμμονή τους στο ότι τα συναισθήματα δεν αλλάζουν, αλλά μόνο οι συμπεριφορές, οι τεχνικές τους είναι πολύ καλές.
    Στέλιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όλη η παιδαγωγική πλέον είναι προσανατολισμένη στην θεωρία της ισοπέδωσης (δεν την ονομάζει έτσι, βέβαια): υποτίθεται ότι όσο αμβλύνονται οι διακρίσεις μέσα στην τάξη τόσο "ενθαρρύνονται" οι αδύναμοι μαθητές. Φυσικά στην ουσία καταστρέφονται κυρίως οι καλοί, γιατί τίποτα δεν τους ξεχωρίζει από τους άσχετους, στους οποίους καλλιεργείται και αυτή η βλακώδης ψευδαίσθηση αξίας που βαυκαλίζει και τα όνειρα της μαμάς, η οποία, μαζί με τον κανακάρη της, ίσως ποτέ δεν αντιληφθούν πόσο ντενεκές είναι ο τελευταίος... Και είναι αυτός που μετά θα διαδηλώνει έξω από τα υπουργεία γιατί δεν διορίζεται, ή γιατί τελειώνει η σύμβαση και τι θα κάνει στη ζωή του, εμποδίζοντας, με την συσσώρευση της παρόμοιας με αυτόν αχρηστίας, τους άξιους να απορροφηθούν στις δουλειές που τούς ταιριάζουν...
    Άλλο διήγημα του Παπαδιαμάντη με το αυτό μοτίβο και τα Δαιμόνια στο Ρέμα...
    Ευδοκία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Στέλιο
    νομίζω ότι τα βαριά συναισθηματικά τραύματα ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ θεραπεύονται, παρά την προσπάθεια των ειδικών. Αν δεν χρησιμοποιήσουν χάπια, ΔΕΝ είναι σε θέση να εμποδίσουν το σαλτάρισμα από τη Γέφυρα του Ρίου, στην Πάτρα, τα ακούμε κάθε μέρα και είναι ΛΥΠΗΡΟΤΑΤΟ..
    Από πού να το πιάσουμε το θέμα; Ατελείωτο...
    Από τη μία μεριά ο Θεός, από την άλλη ο διάβολος και η φθαρμένη θέληση του ανθρώπου...τεράστιος πόλεμος...

    Ο Υπομείνας εις τέλος ούτος και σωθήσεται..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ευδοκία μου
    ως εκπαιδευτικός στα σχολεία για πολλά χρόνια
    είδα αυτή την μεταστροφή της εκπαίδευσης και κρίνω ότι μάλλον προς το χειρότερο πήγε η κατάσταση και όχι προς το καλύτερο...

    Τα υπερπροστατεύσαμε οι γονείς τα κανακάρικά μας.
    Τα υπερπροστατεύσαμε.

    Νομίζω ήταν λάθος μέγιστο.
    Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες από τα 7 τους χρόνια, τα σκληραγωγούσαν τα παιδιά και τα μάθαιναν να αντέχουν τις μύριες κακουχίες. Εμείς οι μαμάδες, ούτε ένα φανταριλίκι της πλάκας δεν θέλουμε να τα αφήσουμε να κάνουν και ναααα τα παρακάλια για προνομιακή μεταχείριση του χρυσού μας...άστα...βράστα...έπεσε κι αυτό το αεροπλάνο στις Γαλλικές Άλπεις..χάλια γίναμε πάλι..όλο κακά νέα ακούμε τούτες τις μέρες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δεν μίλησα για συναισθηματικά τραύματα, διότι το προλαμβάνειν κάλλιον του θεραπεύειν. Μίλησα για την πρόληψη των τραυμάτων ή πιο σωστά για την πρόληψη της πτωσης που θα προκαλέσει το τραύμα. Και κλείνοντας, αν ο νεαρός στα Γιάννενα δεν αυτοκτονούσε, θα αυτοκτονούσε στο στρατό ή όταν δεν θα έβρισκε δουλειά ή θα τον απέλυαν.

    Γιατί απλά δεν είχε ασκηθεί στις ψυχικές αντοχές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τα τραύματα 7: 24 μ.μ.
    δεν μπορεί ΚΑΝΕΙΣ να τα αποφύγει, ούτε να τα προλάβει διότι έρχονται από μεριές που ΔΕΝ είναι δυνατόν να τις προβλέψει ο άνθρωπος και να τις φανταστεί και λόγω της ευαισθησίας της ανθρώπινης φύσης και λόγω της πανουργίας των δαιμόνων που χρησιμοποιώντας διάφορα πρόσωπα ως υποχείριά τους, μας επιτίθενται με στόχο την ΤΕΛΙΚΗ μας αποδόμηση και εξόντωση.

    Αν κάποιος δεν πιστεύει στην ύπαρξη και τη δράση των δαιμόνων, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι πανδύσκολο να οργανώσει νικηφόρα την άμυνά του.

    Προσωπικά πιστεύω ότι αν το παιδί είχε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ στήριξη και συμπαράσταση, ότι ΔΕΝ θα αυτοκτονούσε.
    Βρέθηκε σε μια ευάλωτη ηλικία, χωρίς τα κατάλληλα στηρίγματα. Δεν ήταν και του κατηχητικού το καημένο.
    Ήταν απλά ένα χαρούμενο, ευγενικό, ρομαντικό ίσως και ντροπαλό με τα κορίτσια, παλληκαράκι..

    ΑΝ βρισκόταν κάποιος δίπλα του επι 24ώρου βάσεως, να τον ΕΝΙΣΧΥΕΙ με αγάπη Χριστού και πνευματική καθοδήγηση, πιστεύω ο Βαγγέλης θα ζούσε ακόμη..

    Αλλά...δεν βρέθηκε...αλίμονο...Το είπε και ο Κύριος : " ο θερισμός πολύς, οι εργάται ολιγοι"

    Τι ολίγοι; Σήμερα μοιάζουν να είναι ΣΧΕΔΟΝ ανύπαρκτοι. Κάτι ΑΛΗΘΙΝΟΙ άνθρωποι του Θεού, που δίνουν και το αίμα της καρδιάς τους για τον πλησίον τους ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ και ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΩΣ, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα...

    Ευδοκία μου, ναι, τα δαιμόνια στο ρέμα, καλό..
    .............................................................
    Ελένη
    μου αρέσεις όταν γίνεσαι Σίβυλλα...
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Να προσθέσω ότι στο Εσπερινό Λύκειο Πατρών αντιμετωπίσαμε κατά καιρούς πολύ δύσκολες περιπτώσεις εφήβων που απειλούσαν με αυτοκτονία ή που είχαν κάνει ήδη κάποιες απόπειρες.

    Λοιπόν, αυτά τα παιδιά τα είχαμε από κοντά, όχι μόνο στις ώρες του σχολείου αλλά και εκτός.

    Και συνεργασία με τους γονείς τους και ενημέρωση για το παραμικρό, πάρα πολύ συστηματική.

    Κανένα από αυτά τα παιδιά δεν αυτοκτόνησε και κάποια από αυτά έγιναν μια χαρά ενήλικες παρά τα βαρύτατα οικογενειακά ιστορικά που υπήρχαν πίσω τους.

    Σας ακούγονται παλιομοδίτικο το σκηνικό;
    Μπορεί και να είναι. Όμως υπήρξε για πάρα πολλούς εφήβους σωτήριο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ωραία, εξηγήσεις λοιπόν:
    Ο παιδαγωγός (γονέας, δάσκαλος, ιερέας) έχει διπλό καθήκον : από τη μια προσγειώνει στον κόσμο τη αναγκαιότητας, των κανόνων, του πρέπει... και από την άλλη οφείλει να ελευθερώνει, να κάνει τον παιδαγωγούμενο να ανθίζει μέσα του... Όλα τα συστήματα, γονεϊκά, εκπαιδευτικά, κοινωνικά, κατηχητικά είναι προσαναταλισμένα στο πρώτο σκέλος, το εύκολο... συστήματα, παιδαγωγικές... συμβουλές... εγχειρίδια... βιβλία... περιοδικά... στατιστικές... για όλα τα γούστα...
    Το δεύτερο όμως - το δύσκολο και το ουσιαστικό - που αξιώνει τον άνθρωπο ως τέτοιο, ως άνθρωπο μοναδικό προϋποθέτει όχι γνώσεις - καλές είναι αυτές - αλλά κάτι πολύ δύσκολο :Ο που θα αναλάβει τον ρόλο του παιδαγωγού, του ΨΥΧΑΓΩΓΟΥ, πρέπει να έχει υπερβεί τον δικό του Ναρκισσισμό... και από αυτόν έχουμε όλοι μπόλικο και εκεί σ' αυτόν τον "αλανιάρη" τον Νάρκισσο, σκοντάφτουμε όλοι... κάποιοι δεν το αναγνωρίζουν καν...
    Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να έχει πεθάνει το είδωλο του εαυτού σου... ποικιλοτρόπως και σε όλες του παραλλαγές του για να μπορέσεις να ευεργετήσεις κάποιον, τον οποιονδήποτε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @paracosmos
    EΛένη μου
    καλά τα λες. Βέβαια, όσοι αγωνιζόμαστε με πόνο ψυχής να γίνουμε ή να παραμείνουμε Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ξέρουμε καλά ότι ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΟΥΔΕΙΣ άνθρωπος μπορεί να βοηθήσει έναν άλλον άνθρωπο.

    Απλά μπορεί ο κάθε άνθρωπος να ΜΗΝ πολυαντιστέκεται στις Εντολές του Χριστού και να λειτουργήσει ως μικρό συρματάκι από όπου θα περάσει το ΦΩΣ του Θεού (νοούμενο ως Χαρά, Αγάπη, διάθεση Δημιουργίας, Πίστης κλπ) στον άνθρωπο που ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΛΑΒΕΙ..

    Επειδή σε ΚΑΘΕ περίπτωση συνεργάζονται ΔΥΟ θελήσεις. Η ανθρώπινη του κάθε προσώπου, και η Θεία Θέληση που επιθυμεί ενός εκάστου τον εξαγιασμό και την Αιώνια Σωτηρία.

    Αν ο άνθρωπος δεν ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΔΙΑΚΑΩΣ την σωτηρία του, ο Θεός ο ίδιος να βρίσκεται απέναντί του όπως ο Χριστός βρισκόταν απέναντι στον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ΔΕΝ θα σωθεί...

    Προσωπικά, έχω ευεργετηθεί στη ζωή μου και από άγιους ανθρώπους και από πολύ "κακούς" ή αγράμματους όπως μπορεί να είναι ένας γύφτος π.χ. Και ευεργετήθηκα επειδή ΗΘΕΛΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΩ...

    ΑΝ ΔΕΝ ήθελα, ο Χριστός ο ίδιος να ήταν απέναντί μου, με ΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟ ΦΩΣ και την ΩΡΑΙΟΤΗΤΑ, θα ΤΟΝ προσπερνούσα ΑΔΙΑΦΟΡΗ..

    Προσπαθώ εδώ να επισημάνω το ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ της καλά κρυμμένης ΠΡΟΑΙΡΕΣΗΣ μας, το μυστήριο της οποίας παραμένει γνοφώδες και ανεξερεύνητο...όμως ξέρουμε πως υπάρχει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Εγώ μίλησα με τους όρους και την προβληματική που έχει ήδη τεθεί. Τα ζητήματα της προαιρέσεως είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Εάν όμως μιλάμε για το είδος της πράξης, για κάτι που πρέπει, που είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε... ανεξαρτήτως του αποτελέσματος την τελική έκβαση του οποίου δεν ελέγχουμε... πρέπει να έχουμε υπόψη μας με τι ακριβώς αναμετριώμαστε.
    Ποιά είναι η πρόκληση που στέκεται εμπρός μας, όταν μιλάμε για διαπαιδαγώγηση... για αναμόρφωση... και όλα τούτα.
    Το ζήτημα της προαίρεσης είναι πάρα πολύ σοβαρό... από τα σοβαρότερα νομίζω και σίγουρα όχι για να σκοτίζει τον ορίζοντα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ευστόχησες Ευανθία ! Μας έβαλες να αναστοχαστούμε για το θέμα των ημερών - δηλαδή το αρχαίο θέμα που επανέρχεται- μέσα από τον Μεγάλο των λογοτεχνών μας . Δεν αντιστάθηκα , κοίταξα στην βιβλιοθήκη , ψαχούλεψα τους τόμους των Απάντων της συλλογής του Ν . Τριανταφυλλοπουλου , και στον 4ο σελ. 211 , αντάλλαξα τή μελέτη από το μονοτονικό που έβαλες , με αυτή στο χαρτί ( κατεβάζω στο iPad κείμενα , αλλα ο Έρως του βιβλίου άλλο πράγμα , φτηνό και εφήμερο το ψηφιακό , πλήν φεύ έρχεται καλπάζοντας ) . Πόσες διαστάσεις έχει αυτό το θέμα ! Πόσα θέματα αναδεικνύει !
    Άντε να εισέλθω . Άρχισα αλλα μου έρχονται τόσα που με πνίγουν , τεράστιο θέμα , πολλές πτυχές . Αν δεν θέλει κάποιος να γράψει για να γράψει κάτι ή να κινηθεί αναμασώντας το αυτονόητο , πρέπει να εμβαθύνει . Και ο δύσμοιρος έχασα , αν ποτέ είχα το χάρισμα , ή δεν το έχω στην αξιοζήλευτη ημέτερα διάσταση . Ξεκίνησα , σιγά σιγά . Για να δουμε , θα ολοκληρώσει η κούτρα μου κάτι ; Πάντως εξαιρετική σκέψη να βάλεις για την περίσταση το διήγημα του Παπαδιαμάντη .
    Έν ευθέτω μπορείς να βάλεις και το "Ψοφίμι " για να σχολιάσουμε τον ωχαδελφισμο , την αδιαφορία για τα πέραν του οίκου μας , και την βιωθεωρια της "παρτης" .
    Πάντως η βία στους αδύναμους , τους διαφορετικούς , τους παράξενους και αποκλίνοντες , η επιβολή και ισοπέδωση - ανδρικό και κτηνώδες ίδίωμα κυρίως . Ενθυμούμαι , και ευκαιρία να το εξομολογηθώ που στα Ανάβρυτα ( ως εσωτερικός ασκούσα κι εγώ ως ένα βαθμό ψυχολογική βία ειρωνευόμενος κάποιους συμμαθητές διαφορετικούς ) . Όμως υπήρχαν και κανόνες και κάποια ιεραρχία που στην άθλια σχολή των Ιωαννίνων ( αν μπορούσα θα έκλεινα ) ίσχυε ο νόμος της κρητικής εκφυλισμένης - εκπεσμενης " Αρρενωποτητος " της ευτελούς μαγκιάς που εξανδραποδίζει τον άνδρα και συνηγορεί στην δαρβινική θεωρία . Ποσό κτήνος μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος , ποσό απάνθρωπος ; homo homini lupus ! Είτε για να επιβληθεί , είτε γιατί ζηλεύει , είτε γιατί ομαδοποιούμενος κατεβαίνει επίπεδα , είτε γιατί δεν ανέχεται την διαφορετικότητα , τον άλλο ( γιατί κι αυτόν δεν τον αγάπησαν και αποδέχτηκαν ίσως ) . Και οι κρυφή βία και εξουθένωση , γιατί περισσεύει κι αυτή , ως διαβολή συκοφαντία και κατάκριση που τόσους και τόσους διαλύει τι να πούμε γι αυτή ; Διότι ο Βαγγέλης είναι ένας , και η " θυσία " του αποτέλεσε έναυσμα για προβληματισμό και εμβάθυνση για το σχολικό μαθητικό φαινόμενο του bullying . Αλλα για το άλλο φαινόμενο της ψυχολογικής και ηθικής βίας τι λαλησωμεν ; Ποτέ και πως θα σταματήσει να είναι ο ένας γι τον άλλο κόλαση , κατα το Σαρτρικόν ; Μόνο όταν μπορούμε να πούμε " είδες τον αδελφό σου είδες τον Θεό σου " Και ποτε μπορούμε να το ψελλισουμε αυτο ; Όταν αισθανθούμε την μικρότητα , αμαρτωλότητα της φύσεως της πολλαπλώς ασθενούς και εμπαθούς ( της καταπληγωμένης από τα γονίδιά το περιβάλλον τις συνθήκες την λάθος ανατροφή , που και μεις συνεχίζουμε ) , το πεπερασμένο του βίου και αισθανθούμε ότι η έξοδος από την φθορά και το θάνατο δεν μπορεί παρά να έλθει μέσα από την Όντως Ζωή την Αγάπη που θεραπεύει τρυφερά αγκαλιάζοντας με σεβασμό . Στην Εκκλησία του που αν είναι γνήσια , μας χωράει όλους ( συν-χωρώ έ ; ) μας καλεί όλους ως ιατρείο και θεραπευτήριο . Ο άνθρωπος " το μέγα τραύμα " έχει ανάγκη επείγουσας θεραπείας . Η ανάγνωση και εμβάθυνση στον Μεγάλο Κανόνα που έρχεται αύριο ( Πόθεν αρξομαι θρηνείν !)
    Ας είναι βοηθός και οδηγός . Να δώσουμε στην προαίρεση μιά νέα ευκαιρία .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φώτιε
      συμφωνώ με όσα σκέφτεσαι κρατώ ως φυλαχτό αποτρόπαιον των κακών διαθέσεων, τη φράση από την υμνολογία της Εκκλησίας που ονομάζει "μέγα τραύμα" τον άνθρωπο, όστις δια της Πληγής του Ιησού Χριστού, ιάθηκε..

      Διαγραφή
  22. Υπάρχει μια παράνοια, μια αντίφαση, μια διαρκής αναίρεση της λογικής. Από τη μια η "διαφορετικότητα" έχει γίνει πιπίλα, τίλος τιμής, καθεστώς, και αν την αμφισβητήσεις ή δεν σού αρέσει το σύμφωνο συμβίωσης είσαι στενόμυαλος, καθυστερημένος, homo erectus. Από την άλλη ορισμένοι (αλλά οι συντριπτικά λιγότεροι) "διαφορετικοί" φθάνουν σε τέτοια σημεία απελπισίας και τραγικότητας ώστε με την γενική συμπάθεια που αποσπά η ιστορία τους να παγιωθεί ακόμη πιο περίτρανα η τυραννία της δια της βίας αποδοχής των πάντων. Δεν νομίζω ότι φταίει η αποδόχή ή μή του "άλλου" για την περίπτωση του Βαγγέλη, ώστε πάνω σε αυτή να αρχίζουμε να χτίζουμε τη γνωστή θεωρία που μόνο καινούργια δεν είναι, τουλάχιστον από το '68 μάς έχει κατσικωθεί στη συνείδηση. Φταίει ότι οι τραμπούκοι δεν είχαν εκδιωχθεί εγκαίρως και οριστικά από το περιβάλλον που καθιστούσαν νοσηρό με τα ζωώδη τους ένστικτα. Και, θα τολμήσω να πω και ακόμα κάτι πολιτικά μη ορθό: δεν μιλάμε για το Χάρβαρντ ή τη Σορβόννη, εκεί ιδιομορφίες σαν του Βαγγέλη θα αποτελούσαν την καλύτερη παράμετρο για εδραίωση στο κουλτουριάρικο κατεστημένο. Μιλάμε για σχολείο μελλοντικών κτηνοτρόφων και τυροπαραγωγών (δεν ήξερα ότι χρειάζεται να τα σπουδάσεις αυτά)! Ε, πόσο ραφινάρισμα και sophistication χωράει σε αυτόν τον κόσμο! Πήγε κι αυτός ο καημένος στο εντελώς λάθος περιβάλλον.
    Ευδοκία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ευδοκία μου
    αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη λογικής (ανάλογα με τη θρησκεία εκάστου, το γεωγραφικό μήκος και πλάτος της χώρα του ή τα οικονομικά του συμφέροντα) τότε δεν θα δούμε πουθενά παράνοια.

    Απλά θα ανακαλύπτουμε τη χαρά της διασπαστικής και προωθούμενης πολυφωνίας που ως ένα βαθμό, ανακουφιστική μοιάζει.

    Σε καμία περίπτωση, προσωπικά, δεν θα επιθυμούσα τον αυταρχισμό περασμένων αιώνων ή και δεκαετιών, που λιθοβολούσε ανενδοίαστα ανθρώπους, επειδή ήταν " διαφορετικοί"

    Εδώ ο ίδιος ο Θεός ΣΕΒΕΤΑΙ την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ των ΕΠΙΛΟΓΩΝ μας. Εμείς γιατί όχι;

    Κρατώ το σχόλιό σου ότι το παλληκάρι ο Βαγγέλης, μάλλον σε λάθος σχολή βρέθηκε.

    Ας του ανάβουμε κεράκι όποτε θυμόμαστε τους πολύ μόνους ανθρώπους ...ίσως του φωτίσουμε κάποιο σκοτάδι εκεί που βρίσκεται...

    Στη δεκαετία του 1980 βρέθηκα για λίγο στην Ολλανδία. Σε ένα χωριό σχετικά, που είχε και μια γεωργική πανεπιστημιακή σχολή ωστόσο.

    Τι επίπεδο υψηλότατο βίου ήταν αυτό που συνάντησα;

    Οι κάτοικοι κατά το πλείστον αγρότες.

    Με ως πέντε ξένες γλώσσες έκαστος, με μηχανήματα πρότυπα, με επίπεδο που εδώ δεν το έχω δει ούτε σε εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων..

    Είχα εντυπωσιαστεί!

    Το αναφέρω για να πω ότι δεν είναι υποχρεωτικό οι Κρητικοί συμμαθητές του Βαγγέλη, να ήταν κατσικομπήχτες, επειδή σπούδαζαν γαλακτοκομία.

    Ανεβαίνει το επίπεδο στα λαΪκά στρώματα χάρη στην τυφλεόραση και το διαδίκτυο, οι νέοι φαίνονται πιο εξανθρωπισμένοι από τους παππούδες τους, έτσι δεν είναι;

    Και βέβαια, το να ρίχνεις "πρόγκα" στον αδύνατο, επειδή μέσα σου οι σεξουαλικές ορμόνες βαράνε κόκκινο,
    συνιστά μια ΙΣΧΥΡΗ μορφή προσωπικής, ψυχολογικής ΑΜΥΝΑΣ, έτσι δεν ειναι;

    Μισούμε στον άλλον, κυρίως το κακό στο οποίο δεν θέλουμε εμείς πρώτοι, να ενδώσουμε.

    Δεν έχουμε μάθει να μισούμε το κακό στην όποια μορφή του, αλλά να δείχνουμε ΕΛΕΟΣ στον ΚΑΘΕ άνθρωπο που φαίνεται να πάσχει από τα φανερώματα του κακού, με βάση τη Χριστιανική ηθική, στο περιβάλλον μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Σωστά, θα έπρεπε να έχει ανέβει το διανοητικό επίπεδο των ανθρώπων, ακόμη και των χωρικών. Ώστε διανοούμενοι οι Ολλανδοί αγρότες;!... Αλλά στην Ελλάδα... Τί φταίει για την διαιωνιζόμενη καφρίλα μας; Ένα και το αυτό και για πάντα το ίδιο που δεν ξέρω πότε και αν θα ξεπεραστεί. Η λαίλαπα της Τουρκοκρατίας (ώρες ώρες καλά τα λέει κι εκείνος ο Ράμφος, όχι ότι συμφωνώ γενικώς, έτσι;). Η ανατολή με την έννοια της άγνοιας, του πρωτογονισμού, της αγριότητας, του ραχατιού, του ρουσφετιού, του νταηλικιού. Η α ν α τ ο λ ή (μην το πάρεις θρησκευτικά. Όπου ανατολή ίσον αυτή η καταραμένη Μογγολόρατσα που έσβησε ό,τι καλό είχαμε και δεν είχαμε από την Αρχαιότητα και το Βυζάντιο).
    Ευδοκία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Κάντε μια σύγκριση στο θέμα του bullying στην πολιτισμένη Δύση και την απολίτιστη Ελλάδα και τα ξαναλέμε.Και επειδή η Δύση έχει υψηλότερο επίπεδο(το οποίο έχτισε πάνω στο αίμα της απολίτιστης Ανατολής με την πεφωτισμένη αποικιοκρατία)έχει και λιγότερα ελαφρυντικά.Θα βγουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλώς τον παπα- Κώστα!
      Θες να μου το κάνεις αυτό, πιο...πενηνταράκια;
      Να το εξηγήσεις λίγο περισσότερο; Δεν σε "πιάνω" είμαι και μπαμπόγρια, αιδεσιμότατε!
      ;-)

      Διαγραφή
    2. Είπαμε,νηστεύω και στα μηνύματα φέτος(πιο δύσκολο από το φαγητό είναι,χεχεχε).Αυτό που λέμε bullying και συμμορίες ανηλίκων στην Ελλάδα,μπροστά στα αντίστοιχα φαινόμενα του Δυτικού κόσμου είναι παιδική χαρά.Τουλάχιστον ακόμα.Μη μας μπερδεύει η εξωτερική ευγένεια και οργάνωση που υπάρχει εκεί.Μιλάμε για σοβαρή βία.Πολύ σοβαρή.Που δεν δικαιολογείται διότι έχουν υψηλότερο επίπεδο μόρφωσης από εμάς.
      Το ότι το επίπεδό της η Δύση το έχτισε με το αίμα της Ανατολής και της Αφρικής δε θέλει ανάλυση.Είναι γνωστό.Αποικιοκρατία,εμπόριο σκλάβων κλπ.
      Ακόμα δε νομίζω ότι η τουρκοκρατία φταίει για όλα τα δεινά μας.Μια μελέτη των λόγων των Πατέρων της βυζαντινής εποχής δίνει πολλά δείγματα για το τι μυαλά κουβάλαγαν οι,όχι τόσο αρχαίοι,ημών πρόγονοι.Και το στρατηγικό του Κεκαυμένου είναι διαφωτιστικότατο.
      Και ξανά για την Ανατολή.Πριν κάποια χρόνια το Ιράν αντιμετώπισε φοβερή οικονομική κρίση που την έκανε χειρότερη ο αποκλεισμός από ΗΠΑ,ΕΕ.Το αντιμετώπισαν με αναδιανομή του πλούτου και ενίσχυση των πιο αδύναμων οικονομικά ομάδων(διδάσκεται στην Γ Λυκείου στην Ελλάδα αυτό).
      Στην ΕΕ,η λύση που βρέθηκε είναι ο στραγγαλισμός μέσω της λιτότητας.
      Τουρκία και Ρωσία(πολλές ομοιότητες σαν κοινωνίες)βγήκαν από την μέγγενη του ΔΝΤ και παρουσίασαν αλματώδη πρόοδο για αρκετά χρόνια.Αυτά περί κακιάς Ανατολής που λένε αμπελοφιλόσοφοι τύπου Ράμφου.
      παπα-Κώστας

      Διαγραφή
  26. Ευδοκία μου

    δεν θα κατηγορήσω τους γείτονες Τούρκους για τα χάλια τα ημέτερα.

    (Ε'ίδες καθόλου τη σειρά ΣΟΥΛΕΙΜΑΝ με την οποία ΠΡΟΒΑΛΛΑΝ ΑΡΙΣΤΑ τους δικούς τους ηγέτες;
    Πότε εμείς οι Έλληνες καλλιτέχνες φτιάξαμε ένα σίριαλ με τέτοιο πλούτο εικόνων, και απίστευτους διαλόγους και εξαιρετική αναζήτηση πατρογονικού μεγαλείου , με την επιτυχία που το έκαναν οι Τούρκοι σεναριογράφοι, και σκηνοθέτες; Ποτέ των ποτών από όσο θυμάμαι..

    Χίλια έτη ιστορία κουβαλάει το 'ενδοξο Ρωμέικο στην πλάτη του. Τ

    ι κάναμε εμείς για να ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΜΕ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ στη συνείδηση του πλανήτη, αυτό το ΥΨΟΣ του πολιτισμού μας;

    ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ.

    Οι γείτονες υπερασπίζονται τα δικά τους συμφέροντα και καλά κάνουν και τελευταία άνθρωποι επέστρεψαν από την Κωνσταντινούπολη, είχαν να μου πουν για το επίπεδο του πολιτισμού εκεί και τη φιλοξενία των ανθρώπων, τα καλύτερα.

    Κοινότοπη η άποψή μου, αλλά για τα ημέτερα χάλια θεωρώ ευθύνονται οι ηγέτες της δικής μας χώρας και όλοι εμείς που τους εκλέγουμε.

    Αιώνες αιώνων επαναλαμβάνεται η ίδια άθλια μικροπολιτική μεγαλοκλεφτών και μεγαλοαπατεώνων, που την Έλλάδα την καταδικάζει και την πληγώνει..



    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Πρώτον, αναφέρομαι στο επίπεδο των τότε Τούρκων (της εποχής που μάς κράτησε σε έναν άνευ προηγουμένου Μεσαίωνα, με τις γνωστές εξαιρέσεις κάποιων Σχολών, κτλ). Δεύτερον, αυτό που εξαπατά τους επισκέπτες της Πόλης, και έρχονται με τις καλύτερες εντυπώσεις από την γείτονα, είναι ότι αυτό το πασάλειμμα πολιτισμού (έστω, αν θέλεις βγάζεις το "πασάλειμμα") υπάρχει μ ό ν ο ν στην Πόλη και στα παράλια, με ολοφάνερη την Ευρωπαική επίδραση. Κανείς δεν έχει μιλήσει ποτέ (γιατί δεν έχει πάει) για την εικόνα της ενδοχώρας. Τρίτον, είπα ότι δεν έχουν άριστη διπλωματία και αυτοπροβολή; Ασφαλώς και έχουν! Άλλο αυτό, άλλο μια ελίτ για την οποία μόχθησε ο Κεμάλ, προς όφελός τους και προς καταστροφή μας, και άλλο το γενικό επίπεδο των ανθρώπων, και δη, τονίζω, της τσεμπεροφορούσας ενδοχώρας, που δεν θα ονομάσω "κακούς", απλώς υπανάπτυκτους.
    Οι σειρές τους βέβαια, ναι μεν αριστουργήματα διαφήμισης, αλλά και τερατουργήματα ποιότητας, μη γελιόμαστε! Καλύτερος ο Ρωμανός Διογένης του Φώσκολου τον οποίον θυμάμαι σαν μια θαμπή παιδική ανάμνηση και του οποίου η κόπια έχει σβηστεί σαν όλες τις άλλες της ΕΡΤ...
    Όσο για τον εκφοβισμό στα Ευρωπαικά σχολεία, αυτός εντάσσεται στο γενικό φαινόμενο της όλης χαλάρωσης της Παιδείας που αναλύθηκε ανωτέρω, έτσι δεν είναι;
    Ευδοκία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Ας επανέλθουμε στο θέμα μας ήταν ο εκφοβισμός.
    ;-)
    Νομίζω απομακρυνθήκαμε.
    Θέμα της ανάρτησης ο εκφοβισμός
    που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει στους αιώνες των αιώνων, από τον ισχυρότερο στον πιο ανίσχυρο, διότι αυτή η θηριώδης τάση ελλοχεύει στα βάθη της ανθρώπινης φύσης και χωρίς συνειδητό αγώνα και Χάρη Θεού, ΔΕΝ εξαλείφεται...όσους ψυχολόγους και αν επιστρατεύσει το σύστημα για την αντιμετώπισή του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Διάβαζα τα σχόλια μέχρι που είδα αυτό:

    "αν ο νεαρός στα Γιάννενα δεν αυτοκτονούσε, θα αυτοκτονούσε στο στρατό ή όταν δεν θα έβρισκε δουλειά ή θα τον απέλυαν."

    Διαφωνώ στο μάξιμουμ.
    Μα, καλά, γνωρίζετε το συγκεκριμένο πρόσωπο;
    Είστε καρδιογνώστης;
    Γνωρίζετε τις ψυχές των ανθρώπων;
    Έχετε την παραμικρή ιδέα για το τι θα κάνατε εσείς στη θέση του, αν είχατε το δικό του πετσί, τη δική του ζωή, τα δικά του βιώματα;

    Κάποτε μου είπε κάποιος να μην νομίζουμε ποτέ πως εμείς δε θα μπορούσαμε να πέσουμε εκεί που έπεσαν άλλοι.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Φίλε ανων.των 3: 53 μ.μ.

    αυτή η διατύπωση ότι ο νεαρός θα αυτοκτονούσε έτσι κι αλλιώς κάποτε, κυκλοφορούσε πολύ στους κύκλους της μικροαστικής κοινωνίας μας, πριν μερικές δεκαετίες.

    Και μένα με βρίσκει αντίθετη κάθετα.

    Είναι άποψη που διατυπώθηκε και από ευφυή άνδρα σχολιαστή ...παλιοκαιρίτη
    ;-) αν μου επιτρέπετε τον χαρακτηρισμό, τουτέστιν, από άνθρωπο που ανατράφηκε μάλλον με αυστηρότητα και που δεν μετάνιωσε για την αυστηρότητα με την οποία τον μεγάλωσαν οι γονείς του, διότι...του βγήκε σε καλό..

    Οι αρσενικοί οι "ψημένοι" στον αγώνα της ζωής, μοιάζουν απαιτητικοί από τα νεαρά αγόρια και ανελέητοι κριτές
    της λιγοθυμιάς της ψυχής τους.

    Επίσης οι άντρες που ευλογήθηκαν με απόκτηση μόνο κοριτσιών, δυσκολεύονται απίστευτα να κατανοήσουν τα προβλήματα στην ανατροφή των αγοριών.

    Τα κορίτσια συνήθως (πάντα υπάρχουν και εξαιρέσεις ) στα μικράτα τους, διαθέτουν πολύ μεγαλύτερη ωριμότητα από τα αγόρια της αντίστοιχης ηλικίας.

    Εμείς οι έχοντες εμπειρία πολυχρόνια εκπαιδευτική και όχι μόνον, μπορούμε επίσης να το διαβεβαιώσουμε αυτό.

    Γι αυτό και οι γυναίκες σαρώνουν στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

    Από νωρίς θέτουν στόχους και ξέρουν πώς να τους κυνηγήσουν ώστε να έχουν τα αποτελέσματα που επιθυμούν και υπερφαλαγγίζουν στις επιδόσεις, τους άρρενες συμφοιτητές τους.

    Το διάβαζα και στον καθηγητή Ματσανιώτη παλιά
    (" Εμείς και το παιδί μας" ) όταν έγραφε ότι τα αγόρια είναι πολύ πιο δύσκολα στην ανατροφή και διαπαιδαγώγησή τους από τα κορίτσια.

    Δεν τον είχα πιστέψει τότε που τον διάβασα.
    ¨Ημουν πολύ νέα και άπειρη ακόμη.

    Σοφή η κουβέντα που σου είπε ο κάποιος φιλ. Ανων.
    Πράγματι...
    Αν η Χάρη του Χριστού, εγκαταλείψει την ψυχή, δεν ξέρει κανείς πού μπορεί να καταντήσει.

    Δεν το φαντάζεται.

    Για τούτο, όσοι νιώθουν ότι έλαβαν αυτή τη Χάρη, ας την διαφυλάττουν ως κόρην οφθαλμού...επειδή είναι αγαθό υπέρτατο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Περί μπούλινγκ
    μερικές σκέψεις ακόμη, εδώ:

    http://olympia.gr/2015/03/26/%CE%B2ullying/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Aδελφοί, και ξαδέλφοι εν Κυρίω

    άκουσα ειδήσεις για το αεροπλάνο στις Γαλλικές Άλπεις, ότι το έριξε ο συγκυβερνήτης και φρίκαρα " εντελά"
    (αντί για εντελώς) που έλεγε και ο μικρός γιος του φίλου Σάββα κάποτε...

    -ΜΑ ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ!
    Τόσον λεβεντόπαιδο ο πιλότος και ΤΟΣΟΝ δαιμονικώς βαρεμένος; Μα δεν τους κοιτάνε οι ΠΣυχίατροι; Τι γίνεται;

    Ξέρει κάποιος αν ήταν θρησκευόμενος αυτός ο δύσμοιρος;

    Μήπως είναι από αυτούς που πιστεύουνε ότι άμα σκοτώνουνε χριστιανούς ( έστω και ξεπλυμένους ) ότι θα πάνε και στον Παράδεισο με τα πιλάφια σε πρώτη θέση και τα ουριά παραδίπλα να τους χορεύουν χορούς της κοιλιάς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Εμένα η σκέψη μου πάει αλλού. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία κι αναρωτιέμαι γιατί παραχώρησε ο Θεός - ο Οποίος είναι αμέτοχος στο κακό, ο άνθρωπος συνεργούντος του διαβόλου είναι πάντα η αιτία --- να γίνει αυτό;

    Γερμανική εταιρία, Γερμανός πιλότος που παρασέρνει με την αυτοκαταστροφική του τάση μεταξύ άλλων και πολλούς αθώους ομοεθνείς του στον θάνατο, κι όλα αυτά μέσα στην καρδιά της Ευρώπης....
    Μήπως προμηνύεται κάτι τρισχειρότερο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Γερμανός πιλότος ναι, αλλά...ποιες ήταν οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις; Θα μας το πούνε; Έχει τεράστια σημασία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Ανακαλύφτηκε ότι ο μοιραίος πιλότος είχε διακόψει την εκπαίδευση του λόγω βαριάς μορφής κατάθλιψης. Βρέθηκε στο διαμέρισμά του σκισμένο έγγραφο αναρρωτικής άδειας στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και η ημέρα που πετούσε στην μοιραία πτήση. Πιθανολογείται ότι έκρυβε το πρόβλημά του επειδή φοβόταν μη χάσει τη δουλειά του, αγνοώντας τον κίνδυνο συσσώρευσης αρνητικής-δαιμονικής ενέργειας μέσα του που κατάληξε να ξεσπάσει στο διάστημα της πτήσεως σε "κατάσταση αμόκ."

    Σύμφωνα με εμπειρογνώμονες ψυχολόγους που εξετάζουν το συμβάν, οι ψυχωσικές διαταραχές, οι διαταραχές προσωπικότητας, οι διαταραχές της διάθεσης, είναι όλες πιθανές αιτίες που μπορούν να οδηγήσουν σε "κατάσταση αμόκ", μια παράλογη, βίαιη δράση από άτομο που συνήθως προκαλεί τον όλεθρο.

    Πληροφορίες από το γκούγκελ...

    Ο όρος "κατάσταση αμόκ " περιγράφει την καταστροφική, ανθρωποκτόνο και μετέπειτα πιθανή αυτοκτονική συμπεριφορά των ψυχολογικά ασταθών ατόμων, που οδηγεί σε πολλαπλούς θανάτους ή τραυματισμούς άλλων συνανθρώπων, ζώων ή καταστροφές ευρείας κλίμακας.
    Η λέξη Amok,ή Amuck, προέρχεται από τη μαλαισιανή λέξη mengamok, που σημαίνει αιφνίδια έκρηξη βίας. Ο Captain Cook πιστώνεται με την περιγραφή του πρώτου παρατηρηθέντος αμόκ στις μαλαισιανές φυλές το 1770 κατά τη διάρκεια των παγκόσμιων εξερευνήσεων του.
    Περιέγραψε άτομα που ξαφνικά συμπεριφέρονται βίαια, χωρίς προφανή αιτία και σκοτώνουν αδιακρίτως ή ακρωτηριάζουν χωρικούς και ζώα σε μια φρενήρη επίθεση.

    Συνήθως το άτομο σε κατάσταση αμόκ έπεφτε ακολούθως σε βαθειά καταστολή-ηρεμία, με έλλειψη επαφής με το περιβάλλον, ή σκοτώνονταν κατά την διάρκεια της επίθεσης ή αυτοκτονούσε.
    Σύμφωνα με την μυθολογία της Μαλαισίας, το αμόκ ήταν μια ακούσια συμπεριφορά που προκαλείται από το "Hantu belian", ή το «κακό πνεύμα του τίγρη» που εισέρχεται στο σώμα ενός ανθρώπου, αναγκάζοντας τον να συμπεριφέρεται βίαια, χωρίς συνειδητή επίγνωση.

    Μάλλον λοιπόν θύμα του δαίμονα ο μοιραίος πιλότος. Όπως και η πλειοψηφία της πολιτική ελίτ της Γερμανίας και όχι μόνο...
    Όλοι κατά κάποιο τρόπο σε "κατάσταση αμόκ " οδηγούν τον πλανήτη στον όλεθρο ενός πυρηνικού πολέμου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Ευχαριστούμε πολύ για τις πληροφορίες 2: 43 μ.μ.


    Για μένα υπήρξε αναμφίβολα θύμα του δαίμονα ο δύστυχος πιλότος αλλά άντε να πείσεις τους παρα-μορφωμένους ορθολογιστές Γερμανούς να το πιστέψουν.

    Στην Πάτρα έχουμε τη δαιμονισμένη τη Μαρία, που όταν την πιάνουν οι δικές της χρόνιες, τρομακτικές κρίσεις, αποκαλύπτει πράγματα, βγάζει στα φόρα καλά κρυμμένα μυστικά και αφήνει άναυδους, άγνωστους παριστάμενους ανθρώπους που βλέπουν τον εαυτόν τους, ενώπιον πλήθους να ξεμπροστιάζεται, με αλήθειες που λογικά η δαιμονισμένη Μαρία, δεν θα μπορούσε με τίποτε να γνωρίζει!

    Η περίπτωση του Γερμανού πιλότου (και πολλές παρόμοιες ) δυσκολεύει τους ψυχολόγους να βρούνε άκρη.

    Εμείς, όμως, οι Ορθόδοξοι γνωρίζουμε καλά εξ εμπειρίας ότι η άκρη υπάρχει αλλά...με ενδύματα κοσμικών εικασιών καλύπτεται και η αλήθεια του δαιμονισμού, με επιστημονικοφανείς ερμηνείες συνεχώς συσκοτίζεται..

    Κόλπο αυτό του Εξαποδού, από τα πιο επιτυχή, προκειμένου να παραμένει απολέμητος.

    Δεν μπορείς να αντιπαλέψεις, ούτε να νικήσεις κάποιον όταν δεν πιστεύεις ότι υπάρχει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Θεωρώ ότι δεν ήταν αυτοκτονία αυτή του Πιλότου. Ήταν εκδικητική πράξη ενάντια στο κατεστημένο που περιλαμβάνει όλες τις ψυχοσωματικές αντιρρήσεις του συστήματος.
    Ο τύπος έσκισε το ιατρικό έγγραφο και ακύρωσε κατά την δική του επιθυμία την εντολή αυτού, που σημαίνει την έκφραση του θυμού, την τσατίλα, την μη αποδοχή, την εναντίωση.
    Όμως και αυτό ακόμη, δεν είναι άλλη από δαιμονική ενέργεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Mαρ΄νο πολυσεβαστέ μου
    Αν αληθεύει αυτό που είπε η φιλενάδα του ότι ο τύπος προφήτευε πως θα μιλάει γι αυτόν κάποτε ο κόσμος, σημαίνει ότι έτρεφε μεγαλομανία, ου την τυχούσαν.

    Πάνω σε έδαφος μεγαλομανίας ανθρώπων, οι διαόλοι μπορούν να χορέψουν τους χορούς της αιώνιας φωτιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Σχετικά με τον πιλότο διάβασα:

    " Τον υποτιμούσαν οι άλλοι πιλότοι του είχαν βγάλει ως και παρατσούκλι.

    Φίλοι του Lubitz, σύμφωνα με την DailyMail, υποστηρίζουν ότι οι συνάδελφοί του πιλότοι τον θεωρούσαν «δεύτερης κατηγορίας» και μειωμένων δυνατοτήτων, τον πείραζαν γιατί είχε μείνει ένα χρόνο αεροσυνοδός. Μάλιστα – σύμφωνα με τις ίδιες καταγγελίες - του είχαν βγάλει και παρατσούκλι: Τον φώναζαν «Tomato Andy» (σε ελεύθερη μετάφραση «Ανδρέας-Ντομάτα») προφανώς επειδή ως αεροσυνοδός μοίραζε τοματόζουμο σε επιβάτες. φανταζόμαστε πόσο εξευτελισμένος και ταπεινωμένος πρέπει να ένιωθε."

    Το διάβασα στη σελίδα εδώ:


    http://www.evaggelatos.com/author/evansgrp/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Μεγαλομανία και κατάθλιψη είναι αντίθετα . Όποιος έχει μεγαλομανία δεν έχει κατάθλιψη. Διαφορετικής μορφής αρρώστιες και τα δύο. Δεν παίζει" η μεγαλομανία, εάν οι συνάδελφοί του ως σκύλοι του δάγκωναν την αξιοπρέπεια, και έχεις προσωπική πείρα σχετικά με τη "βαριά," αξιοπρέπεια των ιπταμένων. Εάν όντως ειπώθηκε όπως τα λέει η κοπέλα του, τότε ενισχύει την πεποίθηση ότι από καιρό ήθελε να κάνει τέτοια, "ηρωική έξοδο ", προφανώς για εκδίκηση στο ιπτάμενο γίγνεσθαι, κατά τη γνώμη μου, και όχι αυτοκτονία από κατάθλιψη ή απογοήτευση γενικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Μαρίνο μου

    δεν είμαι ειδικός, εδώ απλή κουβέντα κάνουμε με γουρλωμένα τα αθώα ματάκια μας...μα...η διάθεση για εκδίκηση δεν προκύπτει από αίσθηση "φτυσίματος" από τη μεριά των συναδέλφων; Με την πράξη του αυτή δεν ήθελε να τους αποδείξει ότι είναι θαρραλέος και ότι δεν φοβάται το θάνατο, ο χαζούλιακας;

    Πού πά ρε μαύρε, καταπάνω στο Χάρο, με τέτοιες γελοίες βεβαιότητες; Ξέρεις τι ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ θα σε περιμένει μετά; ΔΕΝ ξέρεις.;.αααχ!

    ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως όσοι αυτοκτονούν ΦΑΝΤΑΖΟΝΤΑΙ ότι με τον προσωπικό τους , αυτόκλητο θάνατο ότι θα ξεμπερδέψουν και με την επίγεια οδύνη τους.

    Αμ δε! Η ΟΔΥΝΗ ΜΕΤΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΩΣ και ατερμόνως
    στους αιώνες των αιώνων θα συνεχίζεται...


    ΑπάντησηΔιαγραφή