Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

Όταν ως εικοσιπεντάχρονη, πρωτοείδα τηλεόραση σκέφτηκα:"Πάει! Κανείς πια δεν θα μπει σε Παράδεισο..."


Αγαπημένο μου
είχα γράψει τα δικά μου, σχετικά παραληρήματα παλιότερα
με τίτλο Τηλεόραση-γάμος-καλοπέραση-διαζύγιο
Αν σε ενδιαφέρει, μπορείς να το... κλικάρεις
έστω με μικρή καθυστέρηση... 
.....................................................................
(Εξάλλου τι είναι τα εδώ ψωροχρόνια μας, εμπρός στην αιωνιότητα; 
Μια νούλα μοναχή είναι. Τίποτε άλλο! και άκου:" κλικάρεις"!  
"Θου Κύριε"...μην πω καμιά κουβέντα σχετική
με  την κακοποίηση του λόγου 
στην οποία επιδίδεσαι ασύστολα, 
μωρή σαλογραία!

-Σουτ! Όλο με τη μομφή κάτω απ' τη γλώσσα, 
παλιογκρινιάρα- για Όνομα! )
.......................................................................
Λοιπόν, για να μη μακρηγορώ 
με τους σάικο -σε στυλ γκόλουμ- εσωτερικούς μου  διαλόγους, 
θέλω να μοιραστώ σήμερα μαζί σου,  
μερικές σκέψεις του θεοσεβούμενου  κουλτουριάρη
κ.Σωτήρη  Γουνελά- του  λεβεντόπαιδου!
Τις διαβάζεις πρώτα  και μετά...
φτιάχνουμε κι ένα δροσερό τσάι με λεμόνι άμα λάχει,
να πάνε κάτω τα φαρμάκια της άθλιας παλιοκατάστασης! 

Σε φιλώ σταυρωτά, περιστέρι μου, 
και εύχομαι, με δάκρυ κορόμηλο, 
να μας  χαλάσει το διαολοκούτι,
 -επειγόντως να μας χαλάσει Παναγίτσα μου 
και να μην  έχουμε-οι καλτάκες- λεφτά να το ξαναφτιάξουμε!
-μήπως και εύρομεν, έστω και την δωδεκάτην,  
το απολεσθέν, Φως Αληθινόν, των ψυχών μας! 
...........................................................................................................................
...........................................................................................................................


Σωτήρης Γουνελάς 
Η τηλεόραση καθιερώθηκε να βομβαρδίζει ατέ­λειωτες ώρες και μερόνυχτα τον κοινωνικό μαζικό άνθρωπο με ό,τι χειρότερο συμβαίνει στον κόσμο· και μόνο παρενθετικά, σχεδόν κατ’ εξαίρεση, μπορεί να πα­ρουσιαστεί κάτι διαφορετικό ή ποιοτικό, συζήτηση, ταινία ή ντοκυμαντέρ. Το ποσοστό αυτών των τελευταίων σε σχέση με την καθημερινή σαβούρα είναι ελάχιστο. 

Η καθημερινή αυτή σαβούρα έχει και συνεργάτη σπουδαίο: τις διαφημίσεις.

Οι διαφημίσεις είναι το άλλοθι της σαβούρας. Γιατί από μέσα τους αναδύεται ένας γυαλιστερός, λουσάτος κόσμος: είτε πρόκειται για πιάτα, είτε για πλακάκια, είτε βεβαίως για αυτοκίνητα όλα αστράφτουν και επιπλέον έμμεσα ή άμεσα, σαν είδος σάλτσας ή επιδορπίου, προβάλλεται το γυναικείο σώμα ή κομμάτια του (μερικές φορές μάλιστα όχι απλώς έμμεσα ή άμεσα αλλά εξόχως προκλητικά και χυδαία). 

Το σώμα, όχι η γυναίκα ως ύπαρξη αλλά το σώμα της ως αυτονομημένο είδος προς ερεθισμό των αισθήσεων -και επιβολή του προϊόντος στους χαυνωμένους τηλεθεατές.

Έχουμε λοιπόν δύο επίπεδα: από τη μία την καθημερινή σαβούρα που αποδίδεται με τον όρο «πραγματικότητα», η οποία πρέπει τάχα να παρουσιαστεί σώνει και καλά για ενημέρωση του λαού και από την άλλη τον λουστρα­ρισμένο και αστραφτερό κόσμο της διαφήμισης που με τη σειρά του αποτελεί σαβούρα αλλά την κρύβει το ρούχο της, το κάλυμμα, το περιτύλιγμα, εν τέλει ο ψευδής ή μάλλον ψευδαισθητικός εικονισμός της: στη διαφήμιση όλα είναι ψεύτικα γιατί όλα είναι στημένα και σκηνοθετημένα.
Ένας τέτοιος κόσμος παγιώνει την κατάσταση του εξαρ­τημένου και μαζικού ανθρώπου. Γιατί ο μαζικός αυτός άνθρωπος παρακολουθώντας τα ΜΜΕ δεν βλέπει πουθενά εικόνες που να τον βγάζουν στο ξέφωτο μιας ποιοτικά ανώτερης ζωής. Είναι περικυκλωμένος διπλά. 

Από τη μια η ρου­τίνα της καθημερινότητας, όπου η πραγματικότητα κινείται μεταξύ εργασιομανίας, νεύρωσης και φυγής, ασφυκτικού ωραρίου και οικονομίας της αγοράς, πλαστών επιθυμιών και καταναλωτισμού-ολοκληρωτισμού. Από την άλλη, η πραγματικότητα των ΜΜΕ όπου τα πράγματα παρουσιά­ζονται διογκωμένα ή υπερτονισμένα, λόγω ανταγωνισμού και δημιουργίας εντυπώσεων, αλλά και επεξεργασμένα μέσα από ένα δημοσιογραφικό λόγο που κατέχεται από το πανίσχυρο σύνδρομο της λεγόμενης ενημέρωσης ανά λεπτό, ανά ώρα και ανά στιγμή για τα δήθεν τρομερά που συμβαίνουν στον κόσμο. Η ενημέρωση αυτή συνδυάζεται με την φυγοπάθεια της επικαιρότητας, η οποία, προπαντός από τότε που υπάρχει τηλεόραση στην Ελλάδα, δηλαδή επί Δικτατορίας, έχει καταστεί ο βραχνάς του κοινωνικού ανθρώπου: με αυτόν ξυπνάει και με αυτόν κοιμάται. 

Δεν τί­θεται ζήτημα κριτηρίων ή επιλογών. 

Αυτά είναι ψιλά γράμ­ματα αναγνώσιμα μόνο από δύο-τρεις χιλιάδες Έλληνες. 

Δεν τίθεται ζήτημα να επιλέξω αυτό ή εκείνο το σημείο της επικαιρότητας. 

Η επικαιρότητα υπάρχει ολόκληρη με απαι­τήσεις ζηλωτικής θεότητας. 

Θά την υποστούμε ολόκληρη: αυτή βασιλεύει, αυτή διεισδύει εις νεφρούς και καρδίας, αυτή ανασκάβει τα πάντα· ο φακός, ειδικά τελευταία, δεν αφήνει τίποτε στο σκοτάδι!

Έτσι άλλωστε φτάνουμε στην κατάργηση της προσω­πικής ζωής, με πρότυπο τον «Μεγάλο Αδελφό» (και ό,τι άλλο σχετικό τον διαδέχτη­κε και συνεχίζει ακάθεκτο) που οι εκπομπές του μόνο στην Ελλάδα είχαν οχτώ εκατομμύρια τηλεθεατές! 

Είναι τέτοια η επέλαση της επικαιρότητας στη ζωή των ανθρώπων που δεν έχουν σχεδόν καθόλου χρόνο για το μη επίκαιρο, δηλαδή για τα αληθινά και ουσιαστικά ζητήματα. 

Οι άνθρωποι νο­μίζουν στην πλειονότητά τους ότι η πραγματικότητα είναι οι οικονομικοί δείκτες, οι αποφάσεις των πολιτικών και των δημάρχων, τα τρομερά δημόσια έργα, τα μαγειρέματα των επιχειρηματιών, οι συγ­χωνεύσει εταιρειών. 

Αυτό που μένει από τους ίδιους είναι ένα ατομικοποιημένο εγώ προσκολλημένο σα στρείδι στα επίγεια, με ένα συναισθηματισμό νοσηρό, με μια διάθεση άμεσης ικανοποίησης επιθυμιών χωρίς ίχνος τις πιο πολλές φορές πνευματικής αίσθησης κι ας μιλούμε δύο χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον για τον άνθρωπο ως πνευματική υπό­σταση και για τις διάφορες περιοχές του πνεύματος. 

Έχουν λησμονήσει ότι αποτελούν προσωπική ύπαρξη, ότι η ζωή τους όταν μείνει εγκλωβισμένη στα εγκόσμια παραδίνεται στην πλήξη και τη νεύρωση.

Από το βιβλίο «Ο αντιχριστιανισμός», εκδ. Αρμός, Αθήνα 2009

Πηγή:


10 σχόλια:

  1. Είχα πολλά να γράψω γι'αυτή την ανάρτηση αλλά δεν προλαβαίνω,έχει ένα καλό σήριαλ η τηλεόραση!
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. παπα-Κώστα μου
    μου δίνεις καλή λαβή...νομίζω θα ήταν ωφέλιμο να κουβεντιάσουμε το ΓΙΑΤΙ επιθυμούμε οι άνθρωποι να βλέπουμε διάφορες σειρές στην τηλεόραση; Τι μας προσφέρουν; διασκέδαση; κάποιου είδους (ψευτο) εμπειρία; ερωτώ σε:γιατί βλέπουν και παπάδες, με αφοσίωση, τυφλεόραση; Με προβλημάτισε η Ελένη Ραβάνη που δήλωσε σε κάποιο άλλο σχόλιο ότι ΑΡΝΕΙΤΑΙ να δει τηλεόραση. Πόση δύναμη μας χρειάζεται, ή πόση ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΒΛΑΒΗΣ την οποία υφιστάμεθα, ώστε να πετάξουμε το διαολοκούτι ΕΞΩ από το σπίτι του, έκαστος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για τον ίδιο λόγο που κάποτε πηγαίναν στα θέατρα,άκουγαν ρήτορες,παρακολουθούσαν αγώνες,πρόσεχαν κηρύγματα κλπ.Κομμάτι της αναζήτησης του κάτι παραπάνω.Η τηλεόραση(όπως και το διαδίκτυο)δεν είναι κακή αλλά εμπεριέχει κακό.Το πως και αν έχουμε κατάλληλες άμυνες ή αν μας αφήνουν να έχουμε είναι το θέμα που πρέπει να ερευνήσουμε.Όχι τώρα όμως γιατί σε λίγο αρχίζει η αγαπημένη μου κουτσομπολίστικη εκπομπή!
      παπα-Κώστας

      Διαγραφή
  3. Έχει ένα είδος πόνου η ερώτηση της αγαπητής Σαλογραίας. Αυτό το " Γιατί; "

    Γιατί δεν μπορώ να κάνω αυτό που λογικά επιθυμώ; στην προκειμένη περίπτωση να αρνηθώ την ύπαρξη της τηλεόρασης στο καθημερινό μου πρόγραμμα, στο σπίτι μου και στη ζωή μου.

    Το ¨γιατί" αυτό εντάσσεται σε ένα συνολικότερο προβληματισμό, του οποίου η τηλεόραση είναι μόνο μια έκφραση, ίσως κύρια στην εποχή μας, αλλά μια επιμέρους έκφραση.

    Το πρόβλημα τίθεται ως εξής, κατά τη γνώμη μου : γιατί ενώ ο λογικός και συνειδητός εαυτός μου μού λέει να μην κάνω κάτι, εγώ ωστόσο το κάνω;

    Ποιός κάνει κουμάντο εδώ;

    Στο θέμα αυτό σκάλωσε όλος ο Διαφωτισμός.

    Εδώ υπονομεύεται το καρτεσιανό "Σκέφτομαι άρα υπάρχω".

    Αρκεί μόνο να σκέφτομαι για να ορίσω τους όρους της ύπαρξής μου; Νιώθω ότι το βάραινα πολύ το θέμα.

    Η απάντηση που σαν τρομερή υποψία άρχισε να διαφαίνεται από τον 19ο αιώνα, είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι αυτεξούσιος.

    Δεν έχει δηλαδή στην πλήρη κυριότητά του όλη την εξουσία του εαυτού του.

    Για να την αποκτήσει χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια και κυρίως η αναγνώριση ότι αυτό δεν μπορεί να το κάνει μόνος του.

    Το κάνει πάντα μέσω κάποιου "άλλου".

    Στα χριστιανικά συμφραζόμενα αυτός ο άλλος είναι ο Θεός.

    Αν χρειαστεί ίσως πούμε κι άλλα....

    PARAKOSMOS. BLOGSPOT-ΕΛΕΝΗ ΡΑΒΑΝΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @PARAKOSMOS.BLOGSPOT. ΕΛΕΝΗ ΡΑΒΑΝΗ

    Αγαπητή Ελένη
    ο μέγας Απόστολος Παύλος έθεσε πρώτος αυτή τη διαπίστωση μιλώντας για τον έτερον νόμον, τον αντιστρατευόμενον στο νόμο του νοός του, που τον έσερνε προς το σώμα του θανάτου-αμαρτίας.
    Ωστόσο αυτή είναι η Αλήθεια.
    Ο άνθρωπος, ΔΕΝ μπορεί μόνος του, να νικήσει ΚΑΝΕΝΑ εφάμαρτο πάθος (είτε μικρό είτε μεγάλο).

    Αν μπορούσε να νικήσει από μόνος του, να αλλοιωθεί από μόνος του προς τη μεριά της Χάριτος, δεν θα χρειαζόταν να έρθει ο Ιησούς Χριστός στη γη, να σταυρωθει, να πεθάνει με τόσο φρικτο τρόπο, να κατεβεί στον Αδη, και να Αναστηθεί...παρέχοντας τη Λύτρωση στους πιστεύοντες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά και καλύπτουν σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της φιλοσοφικής και θεολογικής έρευνας - αναζήτησης, από τους αρχαίους χρόνους. Ανέφερα τον Διαφωτισμό, διότι ήταν η προδρομική της δικής μας εποχή, η οποία καθόρισε τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε καθώς και τον τρόπο σκέψης μας. Μια εποχή γενικής αισιοδοξίας και κατίσχυσης του "ορθού Λόγου". Οι διαψεύσεις της διαδεχονται η μια την άλλη. Η πρόκληση παραμένει : από πού αντλεί την δύναμή της η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ;

    PARAKOSMOS.BLOGSPOT- EΛΕΝΗ ΡΑΒΑΝΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Έχουμε μελέτες νεότερες γι αυτό το ζήτημα που θέτεις,
    Ελένη μου;

    (Ο παπα-Κώστας συνεχίζει τις πλάκες!)
    ;-)

    Αλλά, αναρωτιέμαι:ξέρουμε, άραγε κάτι μετά βεβαιότητος νευροβιολογικής, αυτή τη στιγμή, ή κάνουμε απλώς υποθέσεις όπως πριν από 30-40 τριάντα χρόνια για το πόθεν αρύεται τη δύναμή της, η τυφλεόραση;

    Το σίγουρο είναι ότι το διαολοκούτι μας διεγείρει ποικιλοτρόπως το συναίσθημα, μας αιχμαλωτίζει έτσι όπως η πιο σαγηνευτική γυναίκα μπορεί να κάνει υποχείριό της έναν νεαρό ή και πολύ γηραλέο άνδρα, μας αλλοιώνει το ήθος, μας οδηγεί σε λάθος πρότυπα, και εν τέλει , υπαρξιακά, μας καταστρέφει.

    παπα-Κώστα μου, ναι!

    Και στον καιρό του Γκαίτε, ο "Βέρθερος" του,
    που διάβαζαν οι ντελικάτες κυρίες της εποχής του, και ...λιγοθύμαγαν, από το σασπένς της υπόθεσης, ως άτυπη μικρή και μεγάλη οθόνη λειτουργούσε,-δεν αντιλέγω..

    Και πιο πίσω στο χρόνο, ευφραινονταν με τους ρήτορες, με τους Ραψωδούς...όμως τώρα το σφυροκόπημα του νευρικού μας συστήματος έχει πάρει ορμή τυφώνα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του..

    Το έχω ξαναπεί ίσως, όταν μαθήτρια στο σχολείο διάβαζα το "Θαυμαστο Καινούργιο Κόσμο". Τότε, στην επαρχία της Μεσσηνίας που ζούσα, δεν διαθέταμε του-βού-λα.

    Θυμάμαι που διάβασα τη σκηνή με τις 80άχρονες κυρίες που πέθαιναν σε δωμάτια γηροκομείων.

    Από τις πολλές πλαστικές επεμβάσεις, αυτές οι ηλικιακά 80άχρονες, έμοιαζαν με πανέμορφες 30άρες, όλες, βιολογικά όμως ήταν φθαρμένες και κοντά στο θάνατο.

    Πέθαιναν, ωστόσο και έβλεπαν τηλεόραση!

    Θυμάμαι πόσο φριχτός μου είχε φανεί στο μυθιστόρημα, αυτός ο τρόπος του θανάτου τους!

    Θεώρησα, τότε, απίστευτα τολμηρή τη φαντασία του Χάξλευ...(ααααχ! Τι βόιδι, τίμιε πάτερ μου!)

    Ήμουνα ποοοολύ μακριά νυχτωμένη, πουλάκια μου!
    ;-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Έρευνες έχουν γίνει πάμπολλες.

    Νευροβιολογικές, ψυχολογικές, κοινωνιολογικές κ.λ.π. Καλές είναι. Διαφωτιστικές. Διαπιστωτικές. Έως εκεί.

    Τίποτα όμως δεν αποδεικνύει ότι έχουμε την τηλεόραση στα γονίδιά μας, όπως άλλες πληροφορίες π.χ. το ύψος μας, το χρώμα των ματιών μας, την κατασκευή του σκελετού των δακτύλων των ποδιών μας κ.άλ.

    Η δύναμη της τηλεόρασης, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αντλείται από την ελευθερία του ανθρώπου.

    Είμαστε καταστατικά ελεύθεροι, γι' αυτό και μπορούμε να δεσμευόμαστε είτε εδώ είτε εκεί.

    Είτε στο σήριαλ της τηλεόρασης είτε στο διάβασμα π.χ. του φιλοσοφικού έργου του Σπινόζα ή του Πλάτωνα ή του Γρηγορίου Νύσσης.

    Είμαστε ελεύθεροι και επιπλέον είμαστε παραγωγοί.

    Δύο έννοιες βαθιά συνδεδεμένες μεταξύ τους που έχουν κακοποιηθεί πάρα πολύ.

    Όπως δεν παράγουμε π.χ. πατάτες και άλλα απαραίτητα αγαθά και αναγκαζόμαστε να τις αγοράζουμε πλέον από το σ/μ, γινόμενοι καταναλωτές, έτσι δεν παράγουμε σκέψεις, ιδέες και ήθη και αναγκαζόμαστε να καταναλώνουμε αυτά που κάποιοι εκεί έξω έχουν προαποφασίσει.

    Διψάμε όμως τόσο πολύ για σκέψη, για ιδέες, για εξηγήσεις που δεν αντέχουμε να κάνουμε αλλιώς.... Είναι μια εξήγηση.

    Όχι η μόνη δυνατή.

    Το θέμα μπορείς να το προσεγγίσεις κι από άλλες πλευρές.

    PARAKOSMOS.BLOGSPOT. EΛΕΝΗ ΡΑΒΑΝΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μου άρεσε η ιδέα του σ/μ. Η φιλοσοφία στην οργάνωση ενός σ/μ είναι η προβολή των προϊόντων κατά τρόπο τέτοιο ώστε να αυξηθεί η κατανάλωση! Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο υπολογίζονται όλες οι αισθήσεις: όραση, ακοή, αφή (αν είναι δυνατό)...
    Στην προκειμένη περίπτωση, η εικόνα (η τηλεόραση) είναι ένας αποτελεσματικότατος τρόπος για την προώθηση προϊόντων...Το πρόβλημα με την τηλεόραση είναι ότι είναι ένα μέσο το οποίο βρίσκεται σε άγνωστα χέρια (ή μήπως έχουμε βάσιμες υποψίες για το σε ποιά χέρια βρίσκεται;) ενώ ένα βιβλίο ή μια ομιλία ξέρουμε από πού εκπορεύεται.
    Θα πρέπει λοιπόν να είμαστε, αν μη τι άλλο, επιφυλακτικοί.
    Δεν έχω αντίρρηση για το ότι εκτιθέμεθα σε πολλά ερεθίσματα (το σ/μ) και έχουμε τη λογική "πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε" όπως ίσως υπονοεί ο παπά Κώστας, αλλά λαμβάνοντας υπόψη το περιορισμένο του διαθέσιμου χρόνου (διαθέτουμε μόνο το τώρα!) σκέπτομαι πως "Πάντα μοι έξεστι αλλ' ου πάντα συμφέρει" και πως υπάρχει πάσα ανάγκη να ζούμε "εξαγοραζόμενοι τον καιρό".
    Πολύ χάζεμα στο σ/μ, ιδιαίτερα με την τηλεόραση, μάλλον σε μειωμένη εργασία οδηγεί..
    Εν καιρώ της εργασίας ρεμβόμενοι...
    ΑΚΥΛΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ευγενικέ φίλε Χ

    Ευχαριστώ πάντα για την εμψύχωση και την αγάπη.

    Νομίζω ότι θα σε ενδιέφερε και σένα κάτι που διάβασα πριν λίγο στο http://para-cosmos.blogspot.gr/2014/08/the-internet-baby.html.

    Ζούμε σε μέρες τρομακτικές.
    Δεν μας αφήνουν τα γεγονότα να ξεχαστούμε κι ας παριστάνουμε τους ανέμελους.

    Χάθηκα πια και το τελευταίο ίχνος της αθωότητας...
    ;-(

    Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουμε τον πόνο.

    Τουλάχιστον να ανάβουμε ένα κερί.

    Να έχουμε στην προσευχή μας αυτούς εις βάρος των οποίων επιτελείται γενοκτονία...




    ΑπάντησηΔιαγραφή