Ο δρόμος και το περιστέρι
Aριστερά μου πορεύονταν το φεγγάρι.
Πήγαινα την ψυχή σου στα χέρια μου. πήγαινα
τον ήλιο και τον αγέρα μου.
Πήγαινα
την αγάπη και το ποτάμι μου.
και δεν ήτανε λόγια που να μην σου τα ειπώ:
"Κάπου εδώ, κάπου εκεί, θα χαράξει στο φως,
όπου νάναι η ψηλότερη καμπάνα του Πάσχα. Κ' εσύ
θα ζυγιάζεσαι αύριο παντού. Θα γράφεις σ' αιώνιον
ήλιο τους κύκλους σου..."
"Πού
πονάς περιστέρι μου; ..."
"Απεριδίνιτο,
αδιάφθορο, δίκαιο, όταν θάχω εγώ
την καρδιά και τα χέρια μου
παραδώσει στου σύμπαντος τη δίνη, εσύ,
θα κάθεσαι ολόλευκο στον ώμο του χρόνου.
Νικηφόρος Βρεττάκος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου