Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Αφιερωμένο στον Ακύλα και σε όσους "παλεύουν στη ζωή με ιερατικό ήθος"




Ἡ ἄδηλη «ποίηση» τῶν κρυφῶν «ἱερέων»

Ὑπάρχουν ἱερεῖς πού γράφουν ποίηση. 
Γιά νά φανερώσουν στόν κοινό ἔλεγχο μύχιες εὐαισθησίες. 
Γιά νά ὑποβάλουν τά αἰσθήματά τους 
στό γονιμοποιό ἄγγιγμα τοῦ ἀδελφοῦ
καί νά τοῦ τά παραδώσουν φιλάδελφα
γιά τή δική του γονιμοποίηση.

Ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι, πέρα ἀπό τή φωτιά τοῦ Θυσιαστηρίου 
πού εἶναι πάντα τό μεῖζον, 
«ἀνάβουν στίχους νά ξορκίσουν τό κακό 
πού πλάκωσε τή χώρα», γιά νά ἐπικαλεστοῦμε τόν Ρίτσο.

Ὑπάρχουν ὅμως ἄνθρωποι πού ζοῦν τήν ποίηση. 

ποιότητα τῶν αἰσθημάτων τους εἶναι ποιητική, 
ὁ ἴλιγγος τῆς ἀκροβασίας στόν ὁποῖο ἐπιδίδεται ἡ ψυχή τους
διαθέτει δημιουργική δύναμη, 
τά ἀγκομαχητά τῆς ὕπαρξής τους
μεταμορφώνουν ἀργά τήν καρδιά καί τόν λόγο.

 Εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού παράγουν ποίηση, 
ἡ ὁποία ὅμως δέν θά φτάσει ποτέ στό χαρτί. 

Τούς δόθηκε ἡ χάρη «νά μιλήσουν ἁπλᾶ, 
χωρίς πολλά μαλάματα», γιά νά θυμηθοῦμε τόν Σεφέρη. 

Ἴσως νά μήν καταλαβαίνουν τήν ποίηση καί οἱ ἴδιοι
 ὅταν τήν διαβάζουν. 

Σ’ αὐτούς πιθανόν ν’ ἀνήκουν
καί κάποιοι ἀπό σᾶς.
..............................................................


 Yπάρχουν επίσης άνθρωποι που παλεύουν στη ζωή 
με ιερατικό ήθος. 

Είναι οι άτυποι "ιερείς" που ανταποκρίνονται 
στη διαχρονική ιερατική κλήση του Θεού
προς το ανθρώπινο γένος,
χωρίς να το γνωρίζουν, 
και φυσικά χωρίς να καυχώνται 
γι αυτό. 

Είναι αυτοί που προσφέρουν όχι αναίμακτη 
αλλά αιματηρή (από το αίμα της ψυχής τους ιερουργία)
στην αγία τράπεζα του είναι τους. 

Αυτοί οι οποίοι 
στηρίζουν τον κόσμο και ευεργετούν ανεπίγνωστα
όλους μας.
.....................................................


Τότε γιατί νά χρειάζεται ξεχωριστή μνεία
καί δημόσια πανήγυρη 
τό γεγονός ὅτι κάποιοι ἱερεῖς γράφουμε ποίηση; 

Ἀφοῦ δέν εἶναι αὐτονόητο 
ὅτι διαθέτουμε ἱερατικό ἦθος
καί μόνο ἀπό τήν ἰδιότητά μας. 

Καί ἐφ’ ὅσον ἄλλοι ἐνδέχεται 
νά ἐκβάλλουν φωνήεντες στεναγμούς,  
περισσότερο ποιητικούς ἀπό τούς δικούς μας, 
ἀλλά τούς λείπει ἡ ἱκανότητα
νά τούς βάλουν σέ λέξεις. 

Ἀφοῦ τῶν αἰσθημάτων ἡ συνειδητοποίηση  
καί ἡ ἀποτύπωσή τους στό χαρτί 
μπορεῖ καί νἆναι ὑπόθεση 
κάποιων κυτταρικῶν κυκλωμάτων τοῦ ἐγκεφάλου. 

Κάτι δηλαδή γιά τό ὁποῖο δέν μοχθήσαμε, δόθηκε.

Νά γιατί δέν ἀποτελεῖ ἐπιβεβλημένη τυπική ἁβροφροσύνη 
ἀλλά αὐτονόητη ἀλήθεια
νά ὁμολογήσουμε 
ὅτι μιά τέτοια βραδυά ἀνήκει
σ’ ἐκείνους πού δέν ἔγραψαν ποτέ ποίηση,
οὔτε κἄν τό διανοήθηκαν

Σ’ ἐκείνους πού ἴσως
καί νά μήν καταλαβαίνουν τήν ποίηση 
ὅταν τήν ἀκοῦν. 

Σ’ ἐκείνους ἀκόμη πού μένουν μακριά ἀπό τήν ἱερωσύνη
χωρίς νά ἔχουν ποτέ φιλοσοφήσει τήν οὐσία της. 

Ἀλλά πού ζοῦν ποιητικά καί ἱερατικά. 

Πού ἐνσαρκώνουν τό στίχο τοῦ Ἐλύτη: 

«Λάμπει μέσα μου ἐκεῖνο πού ἀγνοῶ
 κι ὡστόσο λάμπει».
                                                  *
Καί ἐπειδή κάποιοι ἀπό σᾶς
ἴσως ἤδη ἀναρωτιέστε τί σημαίνει αὐτό
καί ποιοί εἶναι αὐτοί, 
ἄς ἀφήσω
τούς ἴδιους τούς ποιητές νά τό ἐκφράσουν. 

-Ποιός εἶναι ὁ ἄδηλος «ποιητής» καί κρυφός «ἱερέας»;

Κατ’ ἀρχήν
εἶναι ἐκεῖνος πού διασώζει τήν ἁπλότητα 
μέσα στή χαρά του,
ὅπως μᾶς τό διατύπωσε 
ὁ πεζογράφος ποιητής μας,
ὁ κύρ-Ἀλέξανδρος: 

«Τόσον πολύ εὐτυχής ὥστε οὔτε τό ὑποπτεύει».

Ὕστερα ἔρχεται ἐκεῖνος πού ἀποκρυπτογραφεῖ τή σιωπή
ὅπως μνημειακά τό διέσωσε Τάσος Λειβαδίτης: 

«Καί κάθε φορά πού μοῦ μιλοῦσαν γιά τόν Θεό
δέν τούς πίστευα. 
Ἀλλά ὕστερα, 
ὅταν ἔμενα μόνος μέ τή σιωπή, 
καταλάβαινα καί τόν Θεό καί τό ἔργο του».

 Κατόπιν ἀκολουθεῖ ὁ ἔλλογα ἐμπιστευόμενος, 
ὁ διακρίναντας τήν τῶν πάντων αἰτίαν,
 ὁ αὐτοπαραδινόμενος στόν Πλάστη του 
ὁ Ὁποῖος διά τοῦ Ρωμανοῦ ἀποκαλεῖται:

«Ὁ ἡνιοχεύων τήν τῶν κινουμένων πνοήν».

[...]

Ἕπεται ὁ ἐραστής τῆς συνεργίας, 
ὁ διά τῆς πράξεως τόν Θεόν εἰσάγων εἰς τήν οἰκουμένην. 

Πάλι  ὁ Λειβαδίτης τό ἐδήλωσε:

«Κύριε, τί θἄκανες χωρίς ἐμένα; 
Εἶσαι ἡ μεγάλη σιωπηλή ἅρπα/ 
κι εἶμαι τό ἐφήμερο χέρι 
πού ξυπνάει τίς μελωδίες σου».

Καί ἀπό κοντά ὁ ἐπ’ ἐλπίδι ἀρδεύων
καί ἀρδευόμενος, 
κατά τόν Σολωμό:

«Στόν κόσμο τοῦτον χύνεται καί σ’ ἄλλους κόσμους φθάνει».

       Καί ἀκόμη ἐκεῖνος
 πού προσδοκᾶ τήν ἀλήθεια
 μετά ἀπό τό κατώφλι τοῦ θανάτου 
 καί γι’ αὐτό (καί μόνο γι’ αὐτό)  δέν  φοβᾶται.

 Ὅπως μᾶς τό θύμισε ὁ Ἐλύτης:

«...Ἀλλ’/ ἡ ἀλήθεια
 μόνον ἔναντι θανάτου, δίδεται».

Κι ἐκεῖνος πού πασχίζει ν’ ἀντέξει τήν ὅποια ἀναπηρία 
καί  ἀνημπόρια του καί παρ’ ὅλα αὐτά νά βγάλει μελωδία. 

Κυρίως μάλιστα ὅταν ἡ ἀναπηρία δέν περνάει γιά τέτοια,
ὅταν δέν τυγχάνει ἀναγνωρίσεως. 

Ὅπως μαστορικά ὁ Λειβαδίτης τό ἀποτύπωσε: 

«Ἀκριβῶς ὅπως ἕνας ἄνθρωπος, 
ἴσως, μπορεῖ νά παίξει καί μ’ ἕνα χέρι βιολί, 
ὅταν μέ τό ἄλλο πρέπει νά κρατήσει τή ζωή του».

Κι ἀκόμη ἐκεῖνος πού χτυπιέται μέ τό κακό
καί μέ τόν Κακό, 
πού πληγώνεται
ἀλλά σηκώνεται, ὅπως ὁ Ἀρχηγός του
«κατάστικτος τοῖς μώλωψι καί πανσθενουργός» 
κατά τήν Κασσιανή, τήν ποιήτρια τῆς θεοσώμου ταφῆς. 

Πού φροντίζει δημιουργικά νά ἱερατεύει τόν πόνο 
ὥστε νά πληρωθῆ τό ρηθέν διά Ἐλύτη τοῦ ποιητοῦ λέγοντος:

«Ἐάν μᾶς χτυποῦν, νά βγάζουμε ἦχο καθαρό».
                                                      *
Αὐτοί (σίγουρα καί ἄλλοι πού παρέλειψα) 
εἶναι οἱ κρυφοί «ἱερεῖς» πού γράφουν ἄδηλη «ποίηση». 

Αὔριο τό πρωί θά ξαναγίνει ἀκόμη μιά φορά
 ἐκεῖνο πού περιγράφει ὁ Κάλβος: 

«Τά μυρισμένα χείλη/ τῆς ἡμέρας φιλοῦσι/ τό ἀναπαυμένον μέτωπον/ τῆς οἰκουμένης». 

Καί θά ξαναπάρουν τόν δρόμο τῆς καθημερινότητας
πού τούς δόθηκε
καί τήν ἀποστολή
πού ἔχουν νά ὁλοκληρώσουν.

Ξένοι φαινομενικά καί πρός τήν ἱερωσύνη
καί πρός τήν ποίηση- 
καί αὐτό εἶναι τό σκάνδαλο. 

Πῶς γίνεται ἔξω ἀπό τή μάνδρα
νἆσαι πιό δεκτικός ἀπό τούς μέσα
πιό ἀγόγγυστος ὁδοιπόρος; 

«Εἶχα φτάσει τόσο μακριά πού ἔνιωθα στόν ὦμο μου
 τό στεναγμό τοῦ Θεοῦ» δηλώνει πάλι ὁ Λειβαδίτης.

 Καί μήπως εἶναι πιότερο μακάριοι πού δέν τό γνωρίζουν;

Καί τό σκάνδαλο κορυφώνεται 
ὅταν διαπιστώνεις στήν πράξη 
ὅτι ξεφεύγουν ἀπό τά στερεότυπα πού περίμενες,
ἴσως καί νά σέ ἀπογοητεύουν
ἤ νά σέ κουράζουν μέ τή πρώτη ματιά. 

Πρίν ἀπό χρόνια εἶχα ἄτεχνα ἀποπειραθῆ
 νά μιλήσω γι’ αὐτούς τούς χειρώνακτες τῶν αἰσθημάτων, 
αὐτούς οἱ ὁποῖοι 
θά ἀποτελέσουν τίς τύψεις μας
τῶν ἐσχάτων 

κι ἔτσι βγῆκε αὐτό τό μικρό ποίημα: 
«Πρόσωπα, ἀλλοίμονο!/τῶν ἀδελφῶν πού βαστάζουν/ ἐπάνω τους τραχέα,/ ἰδιόρρυθμα, δυσήνια,/ τά περάσματά τῆς Ἀλήθειας/ -ὅσα ἀρνηθήκαμε».

Εἴχαμε προειδοποιηθῆ γι’ αὐτή τήν ξενότητα 
ἀπό τά παλιά τά χρόνια, 
ὅταν φιλοτεχνοῦντο τά σχέδια γιά τή Νέα Σιών. 

Ἐξαγγέλλει ὁ Ἡσαῒας: 
«Καί οἰκοδομήσουσιν ἀλλογενεῖς τά τείχη σου... 
καί ἥξουσιν ἀλλογενεῖς ποιμαίνοντες τά πρόβατά σου
 καί ἀλλόφυλοι ἀροτῆρες καί ἀμπελουργοί»

Δέν εἶναι προσωπολήπτης ὁ Θεός μας.

 Καί αὐτό πού προσπαθοῦμε νά κάμουμε οἱ ἱερεῖς ποιητές 
εἶναι τίποτε περισσότερο
ἀπό τό νά ἀνοίξουμε τήν ψυχή μας
στή μοναδικότητα τοῦ καθενός ἀπό αὐτούς
 τούς διπλᾶ ξένους, 
νά τούς ἀφουγκραστοῦμε σεβαστικά, 
νά ἀναλάβουμε τίς δοκιμασίες τους στήν καρδιά μας, 
νά γίνουμε ἡ φωνή τους, 
ὅπως ἄλλωστε ἡ λειτουργική μας διακονία
μᾶς χρέωσε.

Σ’ ἕνα ἰαμβικό τροπάριο τῶν Χριστουγέννων ὁ Ἰωάννης Δαμασκηνός 
λέει στόν Χριστό: 
«Ἥκεις, πλανῆτιν πρός νομήν ἐπιστρέφων/ τήν ἀνθοποιόν ἐξ ἐρημαίων λόφων,/ ἡ τῶν ἐθνῶν ἔγερσις, ἀνθρώπων φύσιν,/ ρώμην βιαίαν τοῦ βροτοκτόνου σβέσαι,/ ἀνήρ φανείς τε και Θεός προμηθείᾳ».

Μέ τήν Ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου, δηλαδή, 
ἡ περιπλανώμενη ἀνθρώπινη φύση 
ἐπιστρέφει ἀπό τίς ἐρημιές στήν «ἀνθοποιόν νομήν». 

Ἀνθοποίησις-
μήπως αὐτός δέν εἶναι ὁ κλῆρος τοῦ καθενός μας, 
καί πιό πολύ τοῦ κλήρου;


 (Ὁμιλία στήν βραδυά κληρικῶν ποιητῶν -Πάτρα, 14-1-2007-
παιδοψυχίατρος π. Βασίλειος Θερμός)

13 σχόλια:

  1. "Ρώτησαν ένα γνωστό πνευματικό πατέρα στη Ρωσία πώς έκανε τη Θεία λειτουργία στη φυλακή όπου πέρασε πολλά χρόνια.¨Ο γέροντας απάντησε:

    ¨Πολλοί ιερείς ήξεραν απ¨έξω το κείμενο της Λειτουργίας.Ψωμί,αν και όχι σταρένιο, μπορούσαμε και βρίσκαμε χωρίς δυσκολια. Μπορούσαμε να υποκαταστήσουμε το κρασί με χυμό από ξυνόμουρα. Κι αντί για Αγία Τράπεζα με λείψανα μάρτυρος(πάνω στην οποία σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας πρέπει να τελούμε τη Λειτουργία),παίρναμε τον πιο ευρύστερνο από τους αδελφούς μας,τους φυλακισμένους ιερείς.Γδυνόταν μέχρι τη ζώνη,ξάπλωνε και στο στήθος του τελούσαμε τη Λειτουργία. Στο στρατόπεδο όλοι ήταν μάρτυρες και κάθε στιγμή μπορούσαν να πεθάνουν για το Χριστό."

    Από το βιβλίο Σχεδόν Αγιοι του π.Τυχωνος Σεβκούνοφ, εκδ. Εν πλω.

    Φιλιά πολλά-Στέλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΣΤελάκι μου τι χαράαα!
    Να περνάς να μπαίνει φως στη σελίδα!
    ;-)

    Ευχαριστώ πολύ και για το απόσπασμα.

    Το διάβασα το βιβλίο ΣΧΕΔΟΝ ΑΓΙΟΙ των εκδόσεων ΕΝ ΠΛΩ, του π. ΤΥΧΩΝΟΣ ΣΕΒΓΚΟΥΝΟΦ, και το έχω χαρίσει ίσαμε τώρα καμια δεκαριά φορές.

    Γράφει με τρόπο που πολύ μου αρέσει αυτός ο ευφυής Ρώσος.

    Δεν εκφράζεται με το συχνά φαρισαικό, το δήθεν, το περιαυτολογικό, πολλών παπάδων περασμένης γενιάς, ΔΟΞΑ στον Κύριο.

    Να χαιρόμαστε όλοι και τον Ακύλα (ψευδώνυμο) που έχει σήμερα και γενέθλια το χρυσούλι μου...

    Να χαιρόμαστε όλους όσοι αγάπησαν τον Χριστό και πέθαναν για τη δική Του Πίστη και Αγάπη, προσφέροντας εαυτούς στους πλησίον, με ΠΑΣΑ ταπείνωση, με ΒΑΘΙΑ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΑΔΕΛΦΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, τόσο ΔΥΣΕΥΡΕΤΗ πια στους καιρούς μας...

    Φιλιάαααααααααα!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. http://amethystosbooks.blogspot.gr/2013/01/blog-post_4752.html Καλησπερα Σαλογραια . Χριστος Ανεστη . Μια που ο λογος για σλαβους ιερεις που τοσο υπεφεραν στον 20ο αιωνα πληρωνοντας αμαρτιες αλλων - της ηγεσιας τους δηλαδη - αλλα τελικα αναδειχτηκαν αν οχι Αγιοι - αυτο το ξερει μονο ο Θεος - παντως ηρωες της πιστης σιγουρα βρηκα 1 κειμενο του σπουδαιου νεωτερου Σερβου Αγιου του μητροπολιτη Βελιμιροβιτς που το ειχε αναρτησει παλια ο Αμεθυστος . Πραγματικα ωραιο κειμενο , φαινονται τελικα οι μητροπολιτες που πιστευουν σε Θεο . Ο Βελιμιροβιτς και οι αλλοι Σλαυοι διωκομενοι επισκοποι του 20ου αιωνα απο ναζι και σταλινικους και τιτοικους ηταν μεσα σε αυτους . Τωρα που ειναι νομιμη ξανα η εκκλησια σε αυτες τις χωρες δυστυχως παλι επιπλεουν οπως και σε μας οι αυλικοι . Α.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. A.M.φίλε
    Χαίρε πάντοτε!
    Ευχαριστώ για το σύνδεσμο. Θα το κοιτάξω.
    Ο Βελιμίροβις είχε λάβει άνωθεν πνευματική δύναμη ου την τυχούσαν. Ας έχουμε την ευχή του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αλήθεια, ποιός είναι άραγε πτωχός τω πνεύματι στην πραγματικότητα ;

    Ας αφήσουμε έναν ανώνυμο "πτωχό τω πνεύματι" να μας το περιγράψει:

    Πτωχός στο πνεύμα δεν είναι ο ανεγκέφαλος ή ο ελλιπής σε γνώσεις ή ο,τιδήποτε άλλο μειωτικό της νοημοσύνης μπορούμε να φανταστούμε.

    Πτωχός τω πνεύματι μπορεί να είναι ο πανέξυπνος, που όμως αισθάνεται μηδαμινός μπροστά στη σοφία του Θεού.

    Πτωχός τω πνεύματι είναι αυτός που δεν φοβάται να σταθεί μπρος στα λάθη του και να τα σηκώσει.

    Αυτός που αρνήθηκε να ζήσει σαν τους "έξυπνους" και να γίνει "επιτυχημένος" για να εισπράξει το μπράβο των βολεμένων.

    Αυτός που αρνήθηκε τη δόξα των ανθρώπων. Είναι αυτός που πήρε την απόφαση να ζήσει για μία Αγάπη θυσιάζοντας πολλές άλλες.

    Πτωχός τω πνεύματι ήταν ο Γλαύκος, ο ομηρικός ήρωας, που δέχτηκε ν' ανταλλάξει τα χρυσά του όπλα με τα χάλκινα του Διομήδη για χάρη της φιλίας τους.

    Πτωχοί τω πνεύματι είναι πολλοί απ' αυτούς που ο κόσμος θεωρεί ανόητους, γιατί δεν συμβιβάστηκαν με δικά του μέτρα και σταθμά, γιατί απλά του πήγαν κόντρα.

    Αυτός που έβαλε το Εσύ πάνω από το Εγώ. Πτωχός τω πνεύματι είναι αυτός που είδε στα μάτια των άλλων τον εαυτό του, γιατί είχε κατεβάσει τον εαυτό του πιο κάτω απ' όλους τους άλλους. Είναι αυτός που παλεύει για ένα όνειρο, ακόμα κι αν αυτό είναι ανέφικτο.

    Πτωχός τω πνεύματι είναι αυτός που δάκρυσε, όταν δάκρυσες και γέλασε όταν γέλασες και σώπασε όταν έσφαλες.

    Αυτός που ήθελε να σου δώσει τα πάντα, αλλ' ένιωθε πως δεν έχει τίποτα δικό του και ζήτησε από το Θεό να σου δώσει τον Παράδεισο.

    Αυτός που δέχεται τους κολαφισμούς της κοινωνίας, γιατί της έθιξε την "αξιοπρέπεια" με το να είναι αποτυχημένος κατ' αυτή ή απλά διαφορετικός. Γιατί περίμενε την αγάπη και την κατανόηση και πήρε την απόρριψη και την καταδίκη.

    Είναι όντως πτωχός τω πνεύματι, γιατί οι συνθήκες τον ταπεινώνουν. Και πνευματική πτωχεία είναι η ταπείνωση όσο έξυπνοι κι αν είμαστε, όσο ευφυείς και κατακτητές του σύμπαντος.

    Ας σκεφτούμε πως πτωχοί τω πνεύματι είναι όλοι οι άγιοι που παραδόθηκαν άνευ όρων στα χέρια του Θεού και ακολούθησαν τα ίχνη Του.

    Ας σκεφτούμε πως πτωχός τω πνεύματι ήταν πρώτος Εκείνος ο Βασιλιάς που δέχτηκε να σταυρωθεί απ' τους υπηκόους Του, ο Δημιουργός που αφέθηκε στα χέρια των δημιουργημάτων Του. Και τότε ίσως προτιμήσουμε αυτή την "πτωχεία" απ' τον εγωισμό, το μίσος, την αμαρτία και τα τόσα άλλα φτωχά "πλούτη" του κόσμου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ;-) Θα παρακαλέσω κάποιους φίλους, όταν πρόκειται για ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, να κρίνουν τον ΕΚΠΕΜΠΟΜΕΝΟ λόγο, και ΟΧΙ ΤΑ ΣΩΨΥΧΑ των γραφόντων το λόγο, τα οποία ΣΩΨΥΧΑ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ και ΚΑΝΕΝΑΣ απολύτως άνθρωπος.

    Όταν αντί να δούμε την ΟΜΟΡΦΙΑ και την ΑΛΗΘΕΙΑ του ΓΡΑΠΤΟΥ λόγου, κάνουμε ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ πρόσωπα, μάλλον ξεφεύγουμε από το θέμα της ανάρτησης, νομίζω...

    Ας προσέξουμε να μην καρφωνόμαστε ως ανθρωποι που πάσχουμε από προσωπικό ΦΘΟΝΟ προς κάποιους των οποίων το γράψιμο, ΔΕΝ μπορούμε ούτε ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ να το μιμηθούμε, ούτε να το φτάσουμε.

    Ας έχουμε μια μεγαλοψυχία....
    Ας αφήσουμε τη μιζέρια ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΖΗΛΕΙΑ, παράμερα.
    ...............................
    Όταν πρωτάρχισα να γράφω αυτό το μπλογκάκι, όλα ήταν καλά και ήσυχα.

    Μετά..όταν κάποιοι κατάλαβαν ότι δεν είμαι στο δικό τους το...κόμμα, εεεε! ΠΟΙΟΣ είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε.

    Δέχτηκα ΤΗΝ προσωπική ΕΠΙΘΕΣΗ και τη χυδαιολογία και το μπινελίκι της αρκούδας.

    ΠΟΛΥ ΑΝΩΡΙΜΗ,χαρακτηρίζω ΑΥΤΗ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ.

    ΧΑΖΗ κατ εξοχήν συμπεριφορά, θα την έλεγα.

    Προσωπικά, ως " Σαλογραία" , από πολλά "χριστιανικά" ιστολόγια, έχω καταταχτεί σε μαύρη λίστα.

    Ευτυχώς που δεν είμαστε στο Μεσαίωνα!
    Τη φωτιά θα την είχαν ήδη ανάψει...
    ;-)
    Κατά τούτο, αυτή την εποχή μας, με όσα κουσούρια και αν έχει, την προτιμώ από όποιες προηγούμενες γκλόρυ γκλόρυ αλληλούιααα!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ωραίο το κείμενο,λυρικότατο.Βέβαια εμένα μου αρέσει ο π.Βασίλειος Θερμός.Θα μου άρεσε περισσότερο αν τα "έκοβε" λίγο μια και είναι μακροσκελή τα γραπτά του για εμένα.Αν ήμασταν στο Μεσαίωνα δεν θα είχαμε διαδίκτυο,μπλογκ κλπ και δε θα σε κυνήγαγε κανείς.
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. π.Κώστα μου
    κάνε μου τη χάρη να δεις τις ΜΑΓΙΣΣΕΣ του Σάλεμ. Εργάρα με Ντάνιελ Ντέι Λιούις, βασισμένη σε αληθινούς διωγμούς και καψίματα χριστιανών που έγιναν από ρουφιάνους στο Σάλεμ της Αμερικής.
    Θα το ξαναπώ:Όσα χάλια και να έχει ο Δυτικός κόσμος σήμερα, χαίρομαι που μπορώ να έχω τελος πάντων ένα θάρρος της γνώμης και να με προστατεύει ο νόμος από τις αυθαιρεσίες των πάνυ εμπαθών ανθρώπων.
    ....................
    Με τον π. Βασίλειο μπορεί να ΔΙΑΦΩΝΩ σε διάφορα, αλλά θα το ξαναπώ ΠΟΛΛΑ του κείμενα με έχουν ΩΦΕΛΗΣΕΙ.

    Και τα ποιήματά του, είναι γραμμένα με ΑΙΜΑ καρδιάς. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν πειράζει. Δεν είναι υποχρεωτικό, όλοι οι δημιουργοί να αρέσουν σε όλους.

    Όποιος ενοχλείται θα το ξαναπώ μπορεί ΑΠΛΩΣ να ΜΗΝ τα διαβάζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ;-)
    Και ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ μπορεί να ξέρει ή να δει, τη ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΚΑΝΕΝΟΣ...

    Είναι ΠΟΛΥ ΑΝΩΡΙΜΟΣ όποιος ΝΟΜΙΖΕΙ ότι μπορεί να ΓΝΩΡΙΖΕΙ...λίγη ΣΕΜΝΟΤΗΣ ...πάντα είναι χρήσιμη...
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλο βραδυ αγαπητη Σαλογραια και λοιποι χριστιανοι και φιλοι του μπλοκ!

    Η σημερινη αναρτηση εξυπνη ,δεν γνωριζω εργα του πατρος Β.θερμου, δεν θελω να κρινω το εργο του.

    Εμενα με συγκινουσαν παντοτε οι παλαιοι Πατερες,δεν εχει καμια σημασια ,δεν τελειωνει η Πατερικη θεολογια ποτε.

    Οσον αφορα την αναρτηση,εκφραζει τις ελλειψεις που και γενικως ολοι εχουμε.

    Για το ποιμνιο απο πολλους που εχω συζητησει,παντα επιζητει ποιμενα που να ειναι ΦΛΟΓΑ ΧΡΙΣΤΟΥ και να Ζει εν Χριστω Ιησου.

    NΑ θυσιαζεται για το ποιμνιο και το ποιμνιο να θυσιαζεται για τον ποιμενα του.

    Αυτη η διακονια να μην ειναι μονον σε επιπεδο ελεημοσυνης και υλικης απολαβης αλλα περισσοτερο σε επιπεδο πνευματικο.

    Συναξεις,κυκλους κ.λ.π αλλα με ουσιωδη θεματα.

    υπηρξε περιπτωση σε ενορια που επι 3 χρονια γινοταν η αναλυση της θειας Λειτουργιας,τα σκευη κ.λ/.π..τη στιγμη που ο αλλος δεν ξερει τι σημαινει πιστη ,ετσι απλα.

    Βλεπουμε,κατεβαινουν απο το Αγ.Ορος,γεροντες και μιλουν για τον Οικουμενισμο.

    Αν ρωτησεις μια γυναικα μετα την ομιλια τι καταλαβε,θα σου πει απλα πως ειναι μια αιρεσις.

    Αυτη η γυναικα ,εφοσον δεν γνωριζει ποιες ειναι οι αρχες της πιστηςτης

    πως θα αποφυγει τον οΙκουμενιστη που θα της δωσει το φυλλαδιο και πως δεν θα μπερδευτει,τη στιγμη που δεν γνωριζει την αληθεια μεσα σε ολα αυτα;Γινονται ομιλιες για τα προβληματα που περναει ο κοσμος,για την κριση και καθε κριση.

    Μα αν δεν γνωριζει τι σημαινει στην πραγματικοτητα οΡθοδοξια και οΡθοπραξια,πως θα κατανοησει την αληθεια ,η οποια αληθεια στηριζει και ενισχυει τον αγωνα της ζωης σε ολα τα επιπεδα;

    Χρειαζεται αγαπη και πονος και ποθος για το λειτουργημα αυτο και θα πρεπει να ξεκιναει απο την αρχη με σωστες βασεις.

    Καποιος γεροντας,εκανε μια ομιλια και τον ρωτησαν τι γνωμη εχει για την κριση στην οικογενεια,εκεινος αρχισε να μιλα για τις γυναικες με μομφη,οτι η γυναικα εκλεισε το διαβολο στο μπουκαλι.

    κΟιτα να δεις τι γινεται ομως:ο αλλος που θα το ακουσει ο ιΕρεας,θα το παρει αυτο και θα του μεινει η προκαταληψη.

    οΙ γυναικες ομως που θα το ακουσουν ,θα πληγωθουν.

    εΙναι καλο βεβαια γιατι ελεγχει το γυναικειο φυλο αλλα η καθε κοπελα που θα το ακουσει θα πληγωθει.

    Και σκεπτομουν πως ο ΚΥΡΙΟΣ,ΤΩΡΑ ΕΑΝ ΕΡΧΟΤΑΝ ΚΑΙ ΚΑΘΟΤΑΝ ΣΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΕΒΓΑΖΕ ΜΙΛΙΑ ΚΑΙ ΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΜΙΑ ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΖΗΤΗΣΕΙ ΝΕΡΟ ,ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΟΠΕΛΕΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΘΥΣΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΑΚΟΝΙΣΟΥΝ.

    Δεν ειπε στη Αγ.Φωτεινη ''πηγαινε πισω μου σατανα''.

    Θελω να πω πως πολλες φορες ΔΕΝ εχουμε και τον ΤΡΟΠΟ να φερουμε στην εκκλησια και τα κοριτσια αλλα και τα αγορια.

    εΠομενως η εκκλησια χρειαζεται ανανΕωση οχι ως προς το δογμα αλλα ως προς την διαμορφωση του χαρακτηρα πολλων εκ των Ιερεων οι οποιοι να εχουν και ποιοτικη αποψη αλλα και φωτιση ωστε να πλησιαζουν τους πιστους με θερμη και αγαπη και κυριως με δικαιοσυνη και πιστη ωστε και η ΚΑΘΕ ενορια να ειναι δυνατη στην πιστη και η αγαπη να φαινεται στα προσωπα των ενοριτων.

    Εμεις ριχτηκαμε με τα μουτρα στα φιλανθρωπικα εργα και ξεχασαμε τι σημαινει Ορθοδοξια και Ορθοπραξια,με τα αποτελεσματα [εισχωρησε το πνευμα της πλανης]..

    Καλο βραδυ εν Κυριω και παλι συγχωρήστε με εαν σας στενοχωρησα..πην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πην. συμφωνώ και επαυξάνω.

    Η πραγματική σχέση με τον Θεό αρχίζει με μετάνοια, προχωρεί με την αγάπη, και φτάνει στην αφιέρωση, που όσο πιό βαθιά είναι, τόσο πιό καλή γίνεται, τόσο πιό αγία και τόσο πιό θεάρεστη.

    Τι είναι πραγματική και γνήσια μετάνοια; Ας αφἠσουμε τον μαθητή "ὃν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς" να μας το πεί:

    "Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας".

    Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν...

    Μετάνοια είναι ο ίδιος ο Κύριος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή