(επανάληψη από: http://salograia.blogspot.gr/2011/03/blog-post_6607.html )
Αγαπημένο μου
"είν' η ώρα περασμένη δεν ακούγεται φωνή" και γω σέρνομαι με τη συφορά την καινούργια που βρήκε τον κόσμο αλλά ας προσπαθήσω να πω τι εννοώ- με τον τίτλο της φωτογραφίας -μια και με ρώτησες...
Λοιπόν, εννοώ, οτι η ορθή εφαρμογή των εντολών, προυποθέτει μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση πίεσης και θερμοκρασίας εντός της ψυχής και του σώματος, η οποία εκχέεται ως χάρη και αρμονία και ευωδία - και εκτός.
Ας πούμε θες να μάθεις να παίξεις ένα μουσικό κομμάτι στο πιάνο...
Για να το παίξεις καλά, πρέπει να έχεις πρώτον: έμπειρο δάσκαλο-απαραιτητότατος ο έμπειρος δάσκαλος- που θα σου δείξει τις σωστές κινήσεις, πάνω στα πλήκτρα.
Δεν αρκεί όμως να ξέρεις ποια πλήκτρα θα πατήσεις.
Πρέπει να τα πατήσεις και στον κατάλληλο χρόνο
(το timing ας πούμε...)και με την κατάλληλη πίεση(ή μη), ώστε ο ήχος που θα βγεί -ως εκτέλεση- να είναι η τέλεια εκτέλεση, που θα συν-κινήσει τους ακούοντες, και όχι ένα ξερό και ενοχλητικό γκλιν γκλον που θα ταλανίζει τα νεύρα των ακουόντων...
Οι παύσεις παίζουν σπουδαίο ρόλο και στη μουσική και στο λόγο.
Και στην κίνηση βέβαια.
Όλα αυτά μαθαίνονται τέλεια με καθοδήγηση εμπειρότερου δάσκαλου, και προσωπική άσκηση σε καθημερινή βάση- μέχρι να βγει η ψυχή μας...
Ανάλογο παράδειγμα έχουμε και με την κίνηση του σώματος...
Κάποιοι κινούνται σαν ρομπότ και κάποιοι άλλοι κινούνται-πετούν, σαν τα χελιδόνια την άνοιξη...
Θαυμάζω πάντα τους αθλητές του καλλιτεχνικού πατινάζ με τον απίστευτο συντονισμό των κινήσεων- ειδικά όταν χορεύουν ως ζεύγη.
Αυτή η αρμονία στη μουσική, αυτή η αρμονία στην κίνηση προκύπτει από άπειρες μικρές σωστές εφαρμογές στην πράξη που είναι μοναδικές, προκειμένου να δώσουν το τέλειο-αισθητικά- αποτέλεσμα...
Δεν πρόκειται για μηχανιστική προσέγγιση μόνον.
Πρόκειται για συμμετοχή και του συναισθήματος, και της λογικής και της διαίσθησης...
Πολλοί σμιλεύουν την πέτρα, αλλά λίγοι φτιάχνουν έναν Ερμή- όπως ο Πραξιτέλης...
Χρειαζόμαστε αλείπτες εν Κυρίω, και πολλή προσωπική άσκηση, με πνεύμα θυσιαστικό, προκειμένου να μεταλλάξουμε το σκληρό εγωκεντρικό, μεταπτωτικό υλικό που κουβαλάμε- σε ύλη αφθαρσίας...
Η Ορθοδοξία, μας δίνει τα μέσα, μας δίνει τα όπλα, μας δίνει την έμπνευση, μας δίνει τους οδηγούς, μας δίνει τη στήριξη, μας βοηθάει να πατάμε "επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του Εχθρού", παραμένοντες άθικτοι -μες στα συντρίμμια μας.
Η Ορθοδοξία, μας βοηθάει να πατάμε το θάνατο -δια του Θανάτου του Λατρευτού Κυρίου Ιησού Χριστού- και να περαιωνόμαστε στην Αντίπερα Αιώνια Όχθη, βιώνοντας τη Χαρά και το Φως της Ανάστασης.
Για τούτο, μου έρχονται δάκρυα στα μάτια, κάθε φορά που τυχαίνει να διαβάσω, τη φράση του Ιωσήφ του Βρυέννιου:
«Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία, ου ψευσόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας.
Εν σοι εγεννήθημεν, εν σοι ζώμεν, εν σοι κοιμηθησόμεθα.
Ει δε και καλέσει καιρός και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα».
Αμήν.
Ευανθία η Σαλογραία
..........................................................................
...........................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου