Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως



Μέγιστον θαύμα! 

Το Ξύλον οράται εν ω Χριστός, σαρκί, εσταυρώθη
προσκυνεί ο Κόσμος  και φωτιζόμενος ανακράζει.

Ω του Σταυρού τη δυνάμει! και θεωρούμενος δαίμονας καίει,
και εκτυπούμενος, 
τούτους φλέγων
δείκνυται.

Μακαρίζω σε το άχραντον Ξύλον, 
τιμώ και προσκυνώ εν φόβω, 
και Θεόν δοξάζω, τον δια σου
μοι χαριζόμενον, 
ζωήν την ατελεύτητον.

( Λυχνικόν, Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως
από το βιβλίο του Τριωδίου εκδόσεις ΦΩΣ  σελ.238 )
..........................................................................................
..........................................................................................
Σχόλιο:

Τα συναισθήματα που μου δημιούργησε η σημερινή ημέρα
πολυαγαπημένο μου,

δεν περιγράφονται με λόγια.

Τα λόγια δεν επαρκούν!

Επικαλούμαι, λοιπόν, μόνο τη μουσική την ουράνια.

Σε ασπάζομαι τρις

βαθύτατα Ευγνώμων 

μέχρι τη Λαμπροφόρο Ημέρα της Αναστάσεως!

Ευανθία η Σαλογραία


......................................................................................................
.......................................................................................................
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς



Πηγή: http://christianvivliografia.wordpress.com

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ


ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 (τ
ς Σταυροπροσκυνήσεως)
(Μάρκ. η´ 34-38- θ’ 1)
[Α´ Μέρος] 

π τ βιβλίο «Καιρς μετανοίας»,
β´ κδ., θναι 2012,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 139
ξ.
Πηγ λ. κειμ.: «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»


                                         Μεγάλη δύναμη τς λήθειας! 


Δν πάρχει τίποτα καν στν κόσμο 

πο ν μπορε ν τς φαιρέσει τν δύναμη ατή.


θεραπευτικ δύναμη τς λήθειας εναι πολ μεγάλη! 

Δν πάρχει στν κόσμο ρρώστια νόσημα 

πο δν μπορε ν θεραπευτε π τν λήθεια.


Ο ρρωστοι πο ποφέρουν κι εναι δύναμοι, 

ναζητον γιατρ γι ν τος δώσει τν νάλογη θεραπεία. 


Κανένας τους δν ψάχνει γι κάποιο γιατρ

πο θ τος χορηγήσει φάρμακο γλυκ κα γευστικό. 


λοι τους θ’ ναζητήσουν κάποιον πο θ τος δώσει φάρμακο ποτελεσματικό, ετε γλυκ θά ’ναι ατ ετε πικρ ετε κι ντελς γευστο. 


σο πι πικρ εναι τ φάρμακο πο σύστησε γιατρς

κι σο πι περίπλοκη εναι ξέλιξη τς θεραπείας, 

τόσο μεγαλύτερη μπιστοσύνη ποκτ γιατρς στ μάτια το ρρώστου.


Γιατί ο
νθρωποι πορρίπτουν τ πικρ φάρμακο, 

μόνο ταν τ προσφέρει τ χέρι το Θεο


Γιατί ναζητον μόνο γλυκίσματα π τ χέρι το Θεο;

 

πειδ δν ντιλαμβάνονται πόσο σοβαρ εναι ρρώστια τς μαρτίας τους, πειδ νομίζουν πς μπορον ν θεραπευτον μόνο μ γλυκίσματα.


χ, ν μποροσαν ν’ ναρωτηθον ο νθρωποι

γιατί λα τ φάρμακα γι τς σωματικς ρρώστιες εναι τόσο πικρά!

 

Τ γιον Πνεμα θ τος παντοσε: 

γι ν πάρουν μία δέα τς πίκρας πού ’χουν τ πνευματικ φάρμακα.

 

πως σωματικ ρρώστια δίνει κάποια δέα γι τν πνευματική

τσι κα τ φάρμακα γι τς σωματικς ρρώστιες λειτουργον

 μ τν διο τρόπο, σ σχέση μ’ κενα γι τς πνευματικές.


Ο
πνευματικς ρρώστιες, ο σοβαρς κα τυχαες, 

δν εναι πολ πι σοβαρς π τς σωματικές; 


Πς τότε τ φάρμακα γι τς πνευματικς ατς ρρώστιες

δν μπορον ν εναι πι πικρ π τ’ ντίστοιχα φάρμακα

γι τς σωματικς ρρώστιες;


Ο
νθρωποι φροντίζουν πολ τ σμα τους. 


Κι ταν ατ ρρωσταίνει, δν λυπονται οτε προσπάθειες οτε χρόνο χρμα γι ν’ ποκαταστήσουν τν γεία του. 


Σ’ ατν τν περίπτωση κανένας γιατρς δν φαίνεται πολ κριβός, καμι αματικ πηγ δν βρίσκεται μακρι κα κανένα φάρμακο δν μοιάζει πικρό. 


Κι ατ εναι διαίτερα πι ντονο, 

ταν βεβαιωνόμαστε πς σωματικς θάνατος πλησιάζει.


χ, κα ν φρόντιζαν ο νθρωποι ατο

τόσο πολ γι τν ψυχική τους γεία! 

χ, κα νά ’ταν τόσο πιμελες στν ναζήτηση θεραπείας

κα θεραπευτ γι τν ψυχή τους!


Εναι δύσκολο κι δυνηρ ν περπατς ξυπόλητος νάμεσα στ’ γκάθια. 


ταν μως ξυπόλητος νθρωπος πεθαίνει τς δίψας κι πηγ μ τ νερ εναι μετ τ’ γκάθια, δν θ’ ποφασίσει γρήγορα ν βαδίσει πάνω σ’ ατά

μ’ λο πο τ πόδια του θ πληγωθον, γι ν πλησιάσει στ νερό; 


μήπως θ προτιμήσει ν καθήσει πάνω στ χλωρ γρασίδι

 πο εναι πρν π τ’ γκάθια κα ν πεθάνει π τν δίψα;


Κάποιοι
νθρωποι, πο εναι ρρωστοι π τν μαρτία, λένε: 


«Δν μπορομε ν πάρουμε τόσο πικρ φάρμακο». 


Κι τσι γιατρς πο γαπ τ νθρώπινο γένος, 

πρε πρτος τ φάρμακο, τ πικρότερο φάρμακο, μ’ λο πο ταν γιής


Κα τό ’κανε ατ μόνο γι ν δείξει στος ρρώστους

πς ατ δν εναι δύνατο. 


λήθεια, πόσο πι δύσκολο εναι στν γι νθρωπο

ν πάρει κα ν καταπιε τ φάρμακο 

πο εναι γι τος ρρώστους


κενος μως τ πρε, στε ο θνητο ρρωστοι 

ν δηγηθον στν πόφαση ν τ πάρουν κι ατοί.


«Δ
ν μπορομε ν περπατήσουμε ξυπόλητοι πάνω στ’ γκάθια, λένε ο νθρωποι πο εναι ρρωστοι π τν μαρτία, 

σο κα ν διψμε κι σο καθαρ κα νά ’ναι τ νερ π τν λλη μεριά». 


Κι τσι Κύριος, πο γαπ τ νθρώπινο γένος, βάδισε διος ξυπόλητος πάνω στ’ γκάθια. 

Κα τώρα καλε π τν λλη μερι τος διψασμένους

 στν πηγ μ τ δροσερ νερό.

 

«Εναι δυνατό, μς λέει. 

Βάδισα μόνος μου πάνω στ πι αχμηρ γκάθια

κα πατώντας τα τ μβλυνα, τ μαλάκωσα. λτε, λοιπόν».


«
ν τ φάρμακο εναι σταυρός, δν μπορομε ν τ πάρουμε. 

Κι ν σταυρς εναι δρόμος, δν μπορομε ν τν βαδίσουμε». 


Ατ λένε λοι κενοι πο μαρτία τος κανε ρρώστους

Κι τσι Κύριος, πο γαπ τ νθρώπινο γένος, 

σήκωσε πάνω Του τ βαρύτερο σταυρό, 

γι ν μς δείξει πς κι ατ εναι δυνατό.

 * * *

Στ σημεριν εαγγέλιο  Κύριος, 

σ’ λους κείνους πο πιθυμον ν σωθον π τν θάνατο

προσφέρει τν σταυρό, τ πι πικρ φάρμακο γι τν θεραπεία τους.


Επε Κύριος: 

«στις θέλει πίσω μου κολουθεν, παρνησάσθω αυτν κα ράτω τν σταυρν ατο κα κολουθήτω μοι» (Μάρκ. η´ 34). 


ποιος θέλει ν μ κολουθήσει, 

πρέπει ν’ παρνηθε τν παλι κα μαρτωλ αυτό του, 

ν πάρει πάνω του τν σταυρ τν θλίψεων 

κα τν δοκιμασιν κα τότε ς μ κολουθήσει.


Κύριος δν δηγε τος νθρώπους στ σταυρ πρν π’ Ατόν. 


Τος καλε ν τν κολουθήσουν, 

φο κενος πρτος κουβάλησε τν σταυρό. 


Προτο κάνει τν κλήση ατ τος εχε προειδοποιήσει γι τ πάθη Του:

 «… δε τν υἱὸν το νθρώπου πολλ παθεν … 

κα ποκτανθναι, κα μετ τρες μέρας ναστναι» (Μάρκ. η´ 31). 


Ατς εναι λόγος πο επε πς εναι « δός». 

γινε πρτος στ πάθη κι πρτος στ δόξα. 


ρθε γι ν’ ποδείξει πς λ’ ατ πο ο νθρωποι σχυρίζονται τι εναι δύνατα, εναι δυνατά. Κα τ κανε δυνατά. 


Κύριος δν πιέζει τος νθρώπους, δν τος σκε βία. 

Κύριος συνιστ κα προσφέρει. 


«στις θέλει…». 

Οἱ ἄνθρωποι πεσαν στν ρρώστια τς μαρτίας μ τν λεύθερη βούλησή τους. Κα μόνο μ τν λεύθερη βούλησή τους πρέπει ν θεραπευτον π τν μαρτία. 


Δν κρύβει τ γεγονς πς τ φάρμακο εναι πικρό, πολ πικρό. 


κενος μως, μ τ ν πάρει πρτος τ πικρ φάρμακο, τ κανε πι εκολο στος νθρώπους. Κα πρε τ φάρμακο μ’ λο πο διος ταν γιής,

γι ν μς ποδείξει τ θαυμαστ πράξη Του. 


παρνησάσθω αυτόν. 


πρτος νθρωπος, δάμ, παρνήθηκε τν αυτό του

ταν μάρτησε, λλ παρνήθηκε τν ληθινό, τν πραγματικό του αυτό. 


ταν Κύριος ζητ π τος νθρώπους ν’ παρνηθον τν αυτό τους, 

ννοε τν ψεύτικο, τν πλανεμένο αυτό. 


ς τ κάνουμε πι πλό.


δμ παρνήθηκε τν λήθεια κα προσκολλήθηκε σ’ να ψέμα. 


Τώρα Κύριος ζητ π τος πογόνους το δμ ν’ παρνηθον τ ψέμα

κα ν προσκολληθον ξαν στν λήθεια

π τν ποία εχαν πομακρυνθε. 


Τ ν’ παρνηθες τν αυτό σου πομένως σημαίνει

ν’ παρνηθες τν πατηλὴ μ-παρξη,

πο μς χει πιβληθε στ θέση τς θεόσδοτης παρξής μας.


Πρέπει ν’ παρνηθομε τν παγκοσμιότητα πο χει ντικαταστήσει τν πνευματικότητά μας, τ πάθη πο χουν ντικαταστήσει τ καλά μας ργα, τν ταπειν φόβο πο χει σκοτίσει μέσα μας τ θεϊκ υοθεσία, τ γογγυσμό μας ναντίον το Θεο πο χει φανίσει μέσα μας τ πνεμα τς πακος σ’ κενον


Πρέπει ν’ παρνηθομε τν εδωλολατρικ λατρεία τς φύσης κα το σώματός μας. Μ λίγα λόγια, πρέπει ν’ παρνηθομε λα κενα πο παραπέμπουν στ «γώ» μας, κα πο στν πραγματικότητα εναι πονηρς κι μαρτία, φθορά, πάτη κι θάνατος.

χ κα ν μπορούσαμε ν’ παρνηθομε τς πονηρές μας συνήθειες

 πο χουν γίνει μέσα μας δεύτερη φύση. 


Ν’ παρνηθομε ατ τ «δεύτερη φύση», 

γιατί δν εναι δική μας φύση πως τ δημιούργησε Θεός

λλ μία σωρευμένη κα σκληρυμένη φαντασία 

κι αταπάτη μέσα μας –

να ποκριτικ ψέμα πο βαδίζει μ τ’ νομά μας, κα μες μαζί του. 


Τί σημαίνει ν’ ναλάβουμε τν σταυρό μας; 


Σημαίνει τν π μέρους μας λεύθερη ποδοχ κάθε μέσου θεραπείας

πο μς προσφέρει ἡ πρόνοια το Θεοστω κι ν εναι πικρό. 


Σο τυχαν μεγάλες καταστροφές; 


Κάνε πακο στ θέλημα το Θεο, πως κανε κι Νε. 


Χρειάζεται ν κάνεις θυσία; 

Παραδώσου στ χέρια το Θεο μ τν δια πίστη πο εχε βραάμ, ταν πορευόταν γι ν θυσιάσει τν γιό του. 

Καταστράφηκε περιουσία σου; 

Πέθαναν ξαφνικ τ παιδιά σου; 

Ν τ πομένεις λα μ καρτερία, 

μ τν καρδιά σου προσκολλημένη στν Θεό, πως κανε ώβ. 


Σ’ γκαταλείπουν ο φίλοι σου κα βρίσκεσαι ξαφνικ περικυκλωμένος π χθρούς; Ν τ πομείνεις λα χωρς γογγυσμό, 

πως καναν κι ο πόστολοι, 

μ πίστη στν Θε πς βοήθειά Του εναι μεση. 


Καταδικάστηκες ν πεθάνεις γι τν Χριστό; 

Δόξασε τν Θε πο ξιώθηκες τέτοια τιμή, 

πως χιλιάδες χριστιανο μάρτυρες.


Τίποτα δ
ν θ σο ζητηθε πο δν χει ξαναγίνει. 

σ μλλον θ’ κολουθήσεις τ παράδειγμα τν πολλν – ποστόλων, γίων, μολογητν κα μαρτύρων – πο μειναν πιστο στ θέλημα το Χριστο


Πρέπει ν γνωρίζουμε κα κάτι κόμα μως, 

ταν πιζητομε τ σταύρωσή μας: 

πς  Κύριος ζητ τν σταύρωση το παλαιο νθρώπου, 

κείνου μ τς πονηρς συνήθειες, πο πηρετε τν μαρτία. 


Μ τν σταύρωση ατ παλιός, ζωώδης νθρωπος μέσα μας νεκρώνεται

Κι νέος νθρωπος, 

πο εναι φτιαγμένος κατ’ εκόνα Θεο κα θάνατος, 

ναγεννιέται. 


Λέει πόστολος: 

« παλαις μν νθρωπος συνεσταυρώθη…

το μηκέτι δουλεύειν μς τ μαρτί» (Ρωμ. ϛ´ 6).


σταυρς εναι βαρς γι τν παλαιό, τν σαρκικ νθρωπο. 


Εναι βαρς γι τν νθρωπο «σν τος παθήμασι κα τας πιθυμίαις» (Γαλ. ε´ 24). Γι τν πνευματικ νθρωπο μως δν εναι βαρύς. 


σταυρς εναι «τος μν πολλυμένοις μωρία… τος δ σωζομένοις μν δύναμις Θεο» (Α´ Κορ. α´ 18). 

μες καυχιόμαστε στν σταυρ το Χριστο

στν σταυρ πο φέρουμε γι χάρη Του. 


Κύριος δν ζητ ν’ ναλάβουμε τν δικό Του σταυρό, 

μ τν δικό μας. δικός Του σταυρς εναι βαρύτερος. 


κενος δν σταυρώθηκε γι τς δικές Του μαρτίες

λλ γι τς δικές μας, γι’ ατ κι σταυρός Του εναι βαρύτερος. 


μες σταυρωνόμαστε γι τς δικές μας μαρτίες, 

γι’ ατ κι δικός μας σταυρς εναι λαφρύτερος. 


ταν τ βάσανά μας βρίσκονται στ ποκορύφωμά τους, 

δν πρέπει ν λέμε πς εναι πολ μεγάλα, 

πέρα π κάθε ριο. 


Ζε Κύριος κα γνωρίζει τ μέτρο τν πειρασμν μας, 

δν θ μς φήσει ν ποφέρουμε περισσότερο π’ σο μπορομε. 


Τ μέτρο τν πειρασμν μας εναι πολογισμένο τουλάχιστο σο τ μέτρο τς μέρας κα τς νύχτας, σο τ ρια τν στρων στν πορεία τους. 

ντάθηκαν ο πειρασμοί μας; 

γινε βαρύτερος σταυρός μας; 

δύναμη το Θεο εναι μεγαλύτερη, πως μς βεβαιώνει πόστολος:

 «τι καθς περισσεύει τ παθήματα το Χριστο ες μς, 

οτω δι Χριστο περισσεύει κα παράκλησις μν» (Β´ Κορ. α´ 5).


παράκλησή μας μως, πάνω π’ λα εναι μεγάλη, 

πειδ μς καλε Κύριος ν τν κολουθήσουμε. 


«κολουθείτω μοι», λέει. 

Γιατί Κύριος κάνει τν κλήση ατ σ’ κείνους πο ναλαμβάνουν τν σταυρό τους; Πρτα γι ν μν πέσουν κα τσακιστον κάτω π τ βάρος του. 


νθρώπινη ράτσα εναι τόσο δυνηρ δύναμη, 

πο κι λαφρύτερος σταυρς φαίνεται βαρς

 στ δυνατότερο νθρωπο, 

ν τν φέρει χωρς τ βοήθεια το ορανο


Βλέπουμε 

πς πελπίζονται ο πιστοι

 στ λαφρύτερο χτύπημα. 


Πς ναντιώνονται στν οραν κα τ γ 

μ τ πο θ τος κεντήσει μία καρφίτσα. 


Πς παραπατον δεξι κι ριστερ βοήθητοι, 

ναζητώντας κάποια στήριξη κα ρωγ στ κεν ατο το κόσμου· 

κι ταν κόσμος ατς δν μπορε ν τος προσφέρει στήριξη κα βοήθεια, 

τότε σχυρίζονται πς κόσμος λόκληρος

 δν εναι παρ να κεν πόγνωσης. 


Ατς εναι λόγος πο Κύριος μς καλε ν τν κολουθήσουμε. 

Μόνο ν κολουθομε πίσω Του, 

θ μπορομε ν κουβαλμε τν σταυρό μας. 


Σ’ κενον θ βρομε δύναμη, θάρρος κα παρηγοριά. 

Θ γίνει σ’ μς φς στ σκοτειν δρόμο μας, 

γεία στν ρρώστια, σύντροφος στ μοναξιά, 

χαρ στος πειρασμος κα πλοτος στν νδεια. 


Τ νεξάντλητο φς το Χριστο

μς χρειάζεται γι ν σβήσει τν πόνο μας

κα ν κρατήσει ζωνταν τν λπίδα μας στ χάραμα τς ημέρας.



Πηγ λ. κειμ.: «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ 
.................................................................
.................................................................



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου