Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Η νηπενθής κοινωνία, η ουτοπία και η ελπίδα-Φωτεινή Τσαλίκογλου


«Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα θα είναι θρησκευόμενος ή δεν θα υπάρξει». 

Η προφητεία του Μαλρό δεν ήταν λανθασμένη.

 Η κακοδαιμονία του σύγχρονου, μη θρησκευόμενου 
και όλο και πιο βαθιά δυστυχισμένου και ανήμπορου ανθρώπου είναι εμφανής.

Ο Ιγνάσιο Ραμονέ αναφέρει την ιστορία ενός χρεοκοπημένου μικροεπενδυτή που κρεμάστηκε σε ένα δημόσιο πάρκο στη Μαδρίτη, καταγγέλλοντας τον κανιβαλισμό του συστήματος. 

Στο γράμμα που άφησε έλεγε πως έδωσε μια ύστατη ελπίδα στον Θεό:

«Είχα κάτι σαν όραμα, ότι ο Θεός υπάρχει και ότι ίσως η μοίρα μου δεν ήταν η αυτοκτονία».
Αγόρασε λοιπόν με όσα χρήματα του είχαν απομείνει λαχεία και Λόττο. 

«Για να δω αν ο Θεός θα παρενέβαινε και θα με βοηθούσε να ζήσω». 

Αλλά ο ουρανός παρέμεινε απελπιστικά σιωπηλός, η τύχη δεν του χαμογέλασε και ο άνθρωπος στο τέλος κρεμάστηκε.

Να πεθαίνεις για τους λάθος λόγους είναι και σαν να ζεις για τους λάθος λόγους. 
Λάθος ζωές γεμίσαμε. Και να που τώρα βρισκόμαστε μια ανάσα κοντά στη συντριβή.  

Η βουλιμία της ευμάρειας έγινε ένα τρύπιο σωσίβιο και γύρω σαν μανιασμένος ωκεανός, ο θάνατος. Γυμνό σπασμένο παιχνιδάκι στα χέρια μιας δυσοίωνης μοίρας, ο άνθρωπος σήμερα πασχίζει να υπάρξει. Ανεπιτυχώς, όπως όλα δείχνουν. Kαταθλίψεις, βιαιοπραγίες, αυτοκτονίες, ψυχικές διαταραχές, επιλογή του μίσους ως τρόπου ζωής και κατασκευή φανταστικών εχθρών στη θέση ενός ξένου εαυτού.

Από την άλλη μεριά, ο περί ελπίδας λόγος έχει τα όριά του.

 Aξίζει να αναφέρουμε ότι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν πέθαιναν μόνο όσοι έχαναν την ελπίδα αλλά και όσοι κατακλύστηκαν από αυτήν. 

Ετσι, ο μέσος όρος θανάτων την εβδομάδα ανάμεσα στα Χριστούγεννα του 1944  και στην Πρωτοχρονιά του 1945 αυξήθηκε υπερβολικά. 

Η εξήγηση δεν βρισκόταν στις σκληρότερες συνθήκες ζωής ή σε κάποιες νέες επιδημίες αλλά στο ότι οι κρατούμενοι είχαν ζήσει με την αφελή ελπίδα ότι θα βρίσκονταν στα σπίτια τους για τις γιορτές. 

Οσο πλησίαζε η ώρα της διάψευσης έχαναν το κουράγιο τους και ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς πέθανε.

Η χαμένη ελπίδα σκοτώνει αλλά το ίδιο και ο πλεονασμός, η αφελής υπεραφθονία της ελπίδας.

Η εμπειρία του Αουσβιτς μας διδάσκει ακόμη ότι οι θρησκευόμενοι εβραίοι και οι κομμουνιστές ήσαν ψυχικά προνομιούχοι. 
Η πίστη ήταν θεραπευτική. 
Ενα ένδυμα που προστάτευε από την παγωνιά. 

Αλίμονο στους σκεπτικιστές διανοουμένους που αρκετοί, ακόμη και χρόνια μετά την απελευθέρωση, αυτοκτόνησαν.

Και σήμερα; Αν δεν έχεις την ευλογία του πιστού; Πόσο μπορείς να ελπίζεις δίχως να αυταπατάσαι; «Αν δεν πιστέψεις στο ανέφικτο, πώς θα το πετύχεις;»

Ηταν το αγαπημένο μου σύνθημα στα χρόνια των σπουδών μου. Μιλάμε όμως για εποχές που η ελπίδα δεν ήταν μια απαγορευμένη, σχεδόν γραφική, αν όχι αφελής έννοια. Τότε που η πίστη πήγαζε από την ελπίδα ότι ένας άλλος κόσμος ήταν εφικτός.

Τα χρόνια κύλησαν κι εμείς πληρώσαμε ένα μεγάλο αντίτιμο. 

Γίναμε μια κοινωνία αναλφάβητων στον ψυχικό πόνο. 
Στον βωμό της όποιας ελπίδας θυσιάσαμε την επεξεργασία του πόνου.

 Οπως ο διάβολος το λιβάνι αποφύγαμε το πένθος. 

Κι όμως ο πόνος είναι μια δύναμη, μια γέφυρα που μας ενώνει με κοιτάσματα αλήθειας μέσα μας. Γι' αυτό και ο Ντοστογέφσκι παρακαλούσε «μονάχα ένα φοβάμαι, να είμαι ανάξιος της οδύνης μου, των μαρτυρίων μου».

Η κοινωνία μας είναι μια νηπενθής κοινωνία. 

Αρνείται, συγκαλύπτει, ιατρικοποιεί τον πόνο. 

Ο ψυχικός πόνος γίνεται αντιληπτός διαρκώς σαν ένα έλλειμμα, ένα ελάττωμα, ενάντια στη σκοτεινή επιταγή αισιοδοξίας που μέχρι πρότινoς μας κατέκλυζε. Ο αποτελεσματικός, λειτουργικός, εκσυγχρονισμένος άνθρωπος της εποχής μας αρνήθηκε πεισματικά το πένθος. 

Η κυρίαρχη επιταγή  μιας απροϋπόθετης «προς τα εμπρός κίνησης» - «Πρέπει να προχωράμε μπροστά και να μην κοιτάμε πίσω» - έκανε τον στοχασμό πάνω στο τραύμα μια ενοχλητική παραφωνία

Παράδοξα όμως έτσι και η ελπίδα μεταμορφώθηκε σε ένα άδειο ρητορικό σχήμα.  

Η απειλή σε αυτή την κρίση είναι το πάγωμα της σκέψης, η άμβλυνση του συναισθήματος, η αδυναμία στοχασμού και επαναστοχασμού πάνω στην απώλεια. Η νέκρωση αλλιώς.

Σε ακραίες συνθήκες βλέπουμε τον άνθρωπο να υπερβαίνει τη μοίρα του. 

Δεν υπάρχουν συρματοπλέγματα σήμερα, όμως το να κρατηθούμε στη ζωή είναι και σήμερα το ίδιο επιτακτικό. 

Η κρίση μάς παροτρύνει να επαναπροσδιορίσουμε μέσα από τα συντρίμμια τη σχέση μας με την απώλεια και τον θάνατο. Τη σχέση μας δηλαδή με τα δεδομένα της ύπαρξής μας.

Αν δεν καταθέσουμε τα όπλα, αν δεν φυσικοποιήσουμε το αφύσικο που μας κυκλώνει τότε
όλα μπορεί να είναι ανοιχτά. 

Το μέλλον, όπως μας διδάσκει η Ιστορία, ανήκει στην έκπληξη. 

Το ίδιο μάς διδάσκουν και όλοι όσοι πέρασαν από την κόλαση κι επέστρεψαν πίσω αλλιώς, ζωντανοί και δυνατοί. 

Ανώνυμοι ήρωες της καθημερινότητας που παλεύουν σήμερα να μην αδειάσουν από το ανθρώπινο στοιχείο τους, να μην ενδώσουν στη βαρβαρότητα.

Από μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη στη διάρκεια της Κατοχής, «Η ψυχοπαθολογία της πείνας, του φόβου και του άγχους», συνάγεται ένα σημαντικό συμπέρασμα: 

Οσοι λειτούργησαν συλλογικά γλίτωσαν από τον ψυχικό εκμηδενισμό. 

Οσοι μετείχαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην αντίσταση, όσοι δηλαδή δεν υπέστησαν παθητικά τις κακουχίες του πολέμου, γλίτωσαν τον αφανισμό.

Αντιγράφω ένα σύνθημα από έναν τοίχο του Παντείου: 

«Σε έναν κόσμο για λίγους δεν έχει θέση κανείς» μια συλλογικότητα, ένα «μαζί» διαγράφεται στον ορίζοντα. 

Ενα «μαζί» που δεν μπορούμε, δεν γίνεται πια να αγνοούμε γιατί η ζωή μας, η ύπαρξή μας θα είναι πάντα στενά συνδεδεμένη με την απώλεια, ο έρωτας με τον θάνατο, η ελευθερία με τον φόβο και το μεγάλωμα με τον αποχωρισμό. 

Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.

H κυρία Φωτεινή Τσαλίκογλου

είναι καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. 

Το νέο βιβλίο της «8 ώρες και 35 λεπτά»
 κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες
 από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Πηγή:ΤΟ ΒΗΜΑ

25 σχόλια:

  1. Σε κάποιο από τα βιβλία μου που πουλιούνται πλέον σε μεγαλύτερο κόστος από εκείνο της πολτοποίησής τους,υπήρχε ένας άνθρωπος ο οποίος, περπατώντας, στοιχημάτιζε περίπου έτσι:"Μη πατάς τα διάκενα των πλακιδίων". Αν το στοίχημα του δόκιμου αυτόχειρα, αποτελεί ένα "για να δούμε, θα με σώσει ο Θεός;", πέρα απ' τον του Κυρίου εκπειρασμόν, ενέχει τη λογική πιθανότητα να χαθεί το στοίχημα-στη ρώσικη ρουλέτα κάποιος την πληρώνει.Επομένως ποια είναι η βάση εκείνου που δοκιμάζει, επειδή "βρίσκει σιωπηλό τον Ουρανό;". Ότι υπάρχει η δυνατότητα μιας άλλης καλύτερης ζωής. Άρα, κατά βάθος πιστεύει στο ανέφικτο-που ανέφερες-αλλιώς δεν είναι στα καλά του.Και σ' αυτή την περίπτωση, η απελπισία αποτελεί ένα, χωρίς έξοδο, "τόπο", στον οποίο έχει πλέον ,περάσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιάννη μου Χριστός Ανέστη!
    Χρόνια πολλά και ευλογημένα.

    Η κ. Τσαλίκογλου( την έχω γνωρίσει και σε μια βιβλιοπαρουσίασή της στην Πάτρα, κυρία, αρχοντική, γλυκύτατη, και την εκτίμησα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ όταν άκουσα ότι ΔΕΝ χαζεύει στο Ιντερνετ ...;-))

    σε αυτό της το κείμενο ορθά επισημαίνει ανάμεσα στα άλλα πολύ ενδιαφέροντα και το κακό της ΕΛΛΕΙΨΗΣ ελπίδας, όπως και το κακό της αφελούς ελπίδος , της διάψευσης των ελπίδων, που απογοήτευε τους ανθρώπους και τους θανάτωνε...

    Σωστά γράφεις και συ ότι δεν επιτρέπεται να εκπειράζουμε τον Κύριο και Θεό μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να επιβάλλουμε στο Θεό τη δική μας θέληση.
    Δεν επέρχεται έτσι η δική μας ωφέλεια και κάθαρση.
    Αν ήμασταν ΑΛΗΘΙΝΑ πιστοί θα ξέραμε να εφαρμόσουμε τη ρήση " γενηθήτω το θέλημά Σου", ΑΛΛΆ ΔΕΝ είμαστε ΑΚΟΜΗ ούτε αληθινά σοφοί,ούτε αληθινά πιστοι. ΔΕΝ παραδινόμαστε, όπως π.χ. παραδόθηκε ο Αβραάμ στο φαινομενικά παράλογο του να θυσιάσει τον μονογενή του ΙΣΑΑΚ...

    Ολο το μεγαλείο του Ορθόδοξου βρίσκεται στη σοφια και τη διάκριση της αυτοπαράδοσης.
    Τεράστιο κεφάλαιο.
    Μόνος του παλεύει έκαστος, τώρα που έγιναν τόσο σπάνιοι οι εν ΧΡιστώ αλείπτες και πνευματικοί πατέρες που ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ για τα έρμα τα πρόβατα, δηλαδή για μάς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν υπάρχει περιθώριο για πένθος και πόνο πλέον...θα πρέπει να διατηρούμε διαρκώς θετικές σκέψεις...ακόμα και αν φλομώνουμε εαυτούς με ψέμματα...Το πρόβλημα είναι ότι πλέον ο πόνος και το πένθος, σχεδόν δεν θεωρούνται αποδεκτές συμπεριφορές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Kostas26

    Είναι αλήθεια ότι πολλοί σημερινοί πσυχίατροι ;-)

    δεν συγχωρούν ούτε καν το φυσιολογικό πένθος στους πελάτες τους, ούτε καν στην περίπτωση του φυσικού θανάτου αγαπημένων προσώπων, γι αυτό και τους μπουκώνουν (τους πελάτες) με χάπια, ώστε να παραστούν μαστουρωμένοι και αξιοπρεπείς, σιωπηλοί, αδάκρυτοι έως και πέτρινοι στων προσφιλών τις κηδείες τουλάχιστον.

    Είναι αλήθεια επίσης ότι ο δυτικός πολιτισμός, μας θέλει διαρκώς προς τα έξω με "θετικές σκέψεις" και περιαυτολογούντες επαρκώς όταν συντάσσουμε τα βιογραφικά τα προς ανεύρεσιν εργασίας που καταθέτουμε.

    Το να πετύχουμε την ισορροπία των συναισθημάτων της εν αγίω Πνεύματι Χαρμολύπης, που διδάσκει η ΕΜΠΕΙΡΙΑ της Ορθόδοξης Εκκλησίας, φαίνεται απίστευτα δύσκολο, σήμερα.

    Καθώς ακροβατούμε επάνω στο τεντωμένο σκοινί της ύπαρξης, χρειάζεται αενάως να επαγρυπνούμε συμβουλευόμενοι φωτισμένους πνευαματικούς, φίλους, πατέρες, συγγενείς.

    Πού να τους βρούμε;
    Ψύλλους στ'άχυρα δηλαδή, κατάλαβες!
    ;-)

    Καμιά φορά βέβαια, γίνονται και θαύματα και ο Θεός όλο και κάτι καλό: (βιβλίο, ταινία, άνθρωπο, περίσταση) μας στέλνει και βοηθάει στην ωρίμανση και σωτηρία μας.

    Στην ηλικία, ωστόσο που βρίσκομαι φίλε νεαρέ Κώστα, θεωρώ πάρα πολύ σημαντική, την ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΕΛΠΙΔΑ.

    Όχι την ελπίδα γενικώς, αυτή την αόριστη ελπίδα ανθρωπιστικού τύπου που ΠΟΤΕ μου δεν την κατάλαβα, αλλά...

    την ελπίδα που εκπορεύεται από την ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, στην ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ του Κυρίου Ιησού, για μένα, για σένα για τον καθένα, πείραν της οποίας ελπίδος, ΠΟΛΛΑΚΙΣ ελάβομεν και ενεοί απεμείναμεν...
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κάποια από τα σύγχρονα ρεύματα της ψυχοθεραπείας πάντως αλλάζουν στάση απέναντι στον πόνο. Πάντως βλέπω σε πολλές περιπτώσεις ο πόνος δεν είναι αποδεκτός κυρίως από το στενό σου περίγυρο. Και εγώ έχω βρεθεί στην θέση να νιώθω δυσφορία για τον πόνο του άλλου...

    Όπως το λες, ακροβατούμε σε τεντωμένο σκοινί. Το μόνο που μπορούμε πράγματι σταθερά να κάνουμε είναι να ζούμε την καθημερινότητα μας προσπαθώντας να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, αίσθηση της παρουσίας Του.

    Σαλογραία, διαρκώς το ακούμε αυτό περί ελπίδας, εμπιστοσύνης, προσωπική ελπίδα για μας ως ξεχωριστά πρόσωπα...λίγοι το αμφισβητούμε, αλλά ελάχιστοι το πιστεύουμε... Η πραγματικότητα στην καθημερινότητα της είναι συνήθως πολυσύνθετη, κρύα και ωμή(ακόμα και σε ελαφριές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε) και ο συσχετισμός του κάθε γεγονότος με την ελπίδα του Χριστού είναι ζόρικη διαδικασία...Νομίζω ότι αυτό προυποθέτει μια αργή, σταθερή και υπομονετική καλλιέργεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ο πόνος είναι ο καλύτερος δάσκαλος αλλά κανείς δε θέλει να πάει στο μάθημά του.
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. (Ξαναγράφω το σχόλιο συμπληρώνοντας κάτι ακόμη)

    παπα-Κώστα μου ισχύει απολύτως, αυτό που λες.

    Πράγματι, ο πόνος είναι ο καλύτερος δάσκαλος αλλά κανείς δε θέλει να πάρει το μάθημά του,
    επειδή το μάθημα που λαβαίνεις με ΠΟΝΟ,
    ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΣ ΠΟΤΕ.

    ΤΟΝ ΠΟΝΟ που σου δίνουν τα ΓΕΓΟΝΟΤΑ
    του ΜΙΣΟΥΣ, ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ,
    ΔΕΝ τον ξεχνάς ΠΟΤΕ.

    Εκείνοι που σου ΕΔΩΣΑΝ τον πόνο από τους ανθρώπους ΣΥΝΗΘΩΣ ΞΕΧΝΟΥΝ.

    Αυτή είναι η αφώτιστη και δαιμονική μας, κατάσταση.
    ..........................
    Kostas26
    διακρίνω στις γραμμές σου:

    "και ο συσχετισμός του κάθε γεγονότος με την ελπίδα του Χριστού είναι ζόρικη διαδικασία...Νομίζω ότι αυτό προυποθέτει μια αργή, σταθερή και υπομονετική καλλιέργεια..."
    μεγάλη αλήθεια και ωριμότητα.
    .............................

    Προσωπικά, Κώστα, δεν στηρίζομαι τόσο στην έννοια της "καλλιέργειας".

    Σε αυτό το σημείο ίσως θα έπρεπε να ορίσουμε τι εννοούμε λέγοντας "καλλιέργεια"

    Οι Χιτλερικοί π.χ. που εξόντωναν ανθρώπους στο Άούσβιτς -ενώ οχι μόνο ήταν ανάλγητοι στον πόνο των άλλων αλλά και χαίρονταν σαδιστικά με τον πόνο τους- άκουγαν με πάθος κλασική μουσική και πολλοί απ' αυτούς πριν μπούν στις θηριωδίες του πολέμου, χαρακτηρίζονταν ως πολύ "καλλιεργημένοι" άνθρωποι.

    Προσωπικά πιστεύω ΜΟΝΟ στη θεραπεία και τη βοήθεια που μπορεί να μας δώσει η Παρουσία
    της εν ημίν Θείας Χάριτος.

    Πώς λαβαίνουμε τη θεία Χάρη και πώς τη ΔΙΑΦΥΛΑΤΤΟΥΜΕ ΕΝΤΟΣ μας,
    αποτελεί τεράστιο κεφάλαιο για εμβάθυνση και συζήτηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "Καλλιέργεια",
    λέγοντας,

    εννοώ τη δυνατότητα να συσχετίζουμε την καθημερινότητα μας, με την παρουσία Του.

    Και εγώ δεν θεωρώ ότι η αστική καλλιέργεια είναι αρκετή για να αποτρέψει θηριωδίες, αλλά και πάλι νομίζω είναι θέμα εννοιολογικού ορισμού...

    Παπα-Κώστα, αυτό που μου έχει μείνει σαν εικόνα είναι ο πόνος σαν ένα πολύ άσχημο στην γεύση φαγητό.

    Αν το φας λίγο λίγο και με υπομονή, θα πάρεις τις απαραίτητες βιταμίνες...

    Αν το φας απότομα μόνο και μόνο για να γλιτώσεις όσο μπορείς την γεύση, θα σου μείνει μόνο η βαρυστομαχιά.

    Το πρόβλημα είναι να ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙΣ κάποιον που θα σου προτείνει τέτοιου είδους "φαγητά".

    KOSTAS26

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αυτό που έγραψα για τον πόνο του είχε πει ένας Κορεάτης δάσκαλος πολεμικών τεχνών.Το πράγμα είναι απλό και δε χωράει και πολλές φιλοσοφίες.Ο πνευματικός αγώνας είναι σαν ένα αγώνα πολ.τεχνών(το λέει και η Κλίμακα).Αν θες να κερδίσεις πρέπει να προπονηθείς και η προπόνηση περιλαμβάνει πόνους και τραυματισμούς.Και ο πνευματικός αγώνας περιλαμβάνει και την καθημερινότητα με τις προκλήσεις της και τις στενοχώριες και πως θα τα αντιμετωπίσουμε.Σαν τον Ιωβ καρτερικά,ορθώνοντας προφητική φωνή εναντίον των αδικιών ή απαιτώντας από τον Θεό να βρέξει χρήματα;
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Και αυτά τα περί προετοιμασίας πάντως έχουν δύο αναγνώσεις. Πολλοί θεωρούν ότι η προετοιμασία είναι απαραίτητη για να ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ τον πόνο.

    Αυτό που τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι, αλλά προς το παρόν δεν μπορώ να δεχτώ,είναι ότι η προετοιμασία χρειάζεται για να εντάξουμε τον πόνο στην ζωή μας, χωρίς να χρειάζεται να τον αποφεύγουμε απωθώντας τον στο ασυνειδήτο, με τις γνωστές πάνω-κάτω συνέπειες.
    Επαναλαμβάνω τα ίδια και μπορεί να γίνομαι κουραστικός, αλλά τείνω και εγώ και νομίζω είναι γενικό το φαινόμενο, να νομίζουμε ότι θα υπάρχει κάποιο πραγματικό φως στο τούνελ σε αυτήν την ζωή.

    Δηλαδή η τάση να πιστεύουμε ότι εντάξει θα πιεστούμε, θα πονέσουμε, θα σφίξουμε τα δόντια...και κάποια στιγμή(και μάλιστα σε αυτήν την γη), η ζωή θα αρχίσει να μοιάζει με περιπλάνηση σε ανοιξιάτικο λιβάδι, λουσμένο στο φως...

    Είναι λοιπόν αυτό άρνηση του πόνου ή σωστά και δικαιολογημένα καλλιεργούμε αυτές τις σκέψεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Kostas26

    φίλτατε
    ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ είτε τον ψυχικό είτε το σωματικό πόνο, είτε και τους δυο συγχρόνως, όσο ζούμε.

    Ο πόνος αναφύεται αναποφεύκτως ΜΕΣΑ στο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ του επίγειου βίου μας, ως ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΣΥΝΕΠΕΙΑ, της πολύμορφης και πολυπρόσωπης και άπειρης ανθρώπινης αμαρτίας μας, δηλαδή ως επακόλουθο των λανθασμένων επιλογών μας.

    Συμφωνώ μαζί σου σχετικά με την χρησιμότητα της προετοιμασίας...πλην...όσο και να προετοιμαστούμε για άλλο προετοιμαζόμαστε και ΑΠΟ αλλού, και μάλιστα από μέρη που ΔΕΝ το φανταζόμαστε, μάς έρχεται η ΜΕΓΑΛΗ τουβλιά στο κεφάλι, διότι...ο Αιώνιος Εχθρός των ψυχών μας, ο Διάβολος...

    ( ναι..ναι πιστεύω απόλυτα ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ο διάβολος, αυτός ο ασκημομούρης, καλέ, με τα κέρατα και την κατσαρή ουρά του, που χώνει παντού τις ρουφιανιές του και κάνει σούρδουλα-μούρδουλα -που λέει και το Μικάκι μου- τα ανθρώπινα πράγματα)

    ...γνωρίζει, επαναλαμβάνω, ο διάβολος ότι η τεχνική του ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΜΟΥ, είναι από τις αποτελεσματικότερες τεχνικές, προκειμένου να καταγάγει περιφανείς νίκες, εις βάρος μας, καταρρακώνοντάς μας...

    Η ελπίδα ότι θα αποφύγουμε πολλούς πόνους και ότι και από τούτη τη γη θα πάνε τα πράγματα καλύτερα, είναι μια από τις συνηθέστερες φαντασιώσεις που τρέφουμε για δεκαετίες, οι άνθρωποι.

    ΣΤις ζωές κάποιων, οι φαντασιώσεις αυτές, μπορεί, ενίοτε-πράγμα σπάνιο- και να υλοποιούνται ως ένα βαθμό.

    ΣΤις ζωές των περισσότερων, οι προσδοκίες αυτές μάλλον είναι όνειρα θερινής νυκτός, ωστόσο χωρίς τις αισιόδοξες αυτές φαντασιώσεις μπορεί να ΜΗΝ είχαμε το κουράγιο να πολεμήσουμε, με τα ζοριλίκια που ΠΑΝΤΟΤΕ έρχονται.

    Δυστυχώς οι περισσότεροι από μας (βάζω και τον εαυτόν μου μέσα) ΔΕΝ είμαστε καθόλου μα καθόλου έτοιμοι, να εκφωνήσουμε με ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, τη φράση που ακούμε στο "Πάτερ ημών" και η οποία λέει "γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν Ουρανώ και επί της Γής" αλλά...αυτό αποτελεί ενδιαφέρον θέμα μιας άλλης ανάρτησης, νομίζω..
    ;-)

    Μου έχει συμβεί πάντως, φίλε μου Κώστα, να γνωρίζω άνθρωπο που περιμένει από τη ζωή και τους ανθρώπους, ΣΤΩΙΚΑ, τα ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ!

    Όταν, λοιπόν, δεν του συμβαίνουν τα χειρότερα που περιμένει, νιώθει καταχαρούμενος!

    Επειδή, όμως τα χειρότερα δεν του συμβαίνουν τις περισσότερες φορές, γι αυτό και τις περισσότερες φορές, νιώθει ΕΥΓΝΩΜΩΝ στη Θεό, και είναι δημιουργικός και κεφάτος...

    Ας μας δώσει και κάποιος άλλος αδελφός τα φώτα του επί του ερωτήματός σου.

    Θα χαρούμε να τον ακούσουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Το μείζον πρόβλημα είναι η αποσπασματοποίηση της ζωής μας και η διάκρισή της εδώ και εκεί. Ίσως αυτό να είναι αναπόφευκτο λόγω της ποιοτικής διαφοράς του εδώ και του "μετά". Όπως όμως και να έχει το πράγμα, ο βίος μας είναι μια ενότητα! Το εδώ φτιάχνει το μετά, στο οποίο πρέπει να δίνεται και το βάρος τόσο λόγο της έκτασης όσο και της έντασής του. Το μετά είναι ατελεύτητο, η "΄αλλη απαρχή" ενώ το εδώ σύντομο και βαρύ από την ύλη. Μακάριος αυτός που παλεύοντας εδώ, έχει το βλέμμα εκεί! Το εδώ πάλι δεν είναι μια μονότονη κατάσταση: Υπάρχουν και λιακάδες, μόνο ως διάλειμμα...Η περιπλάνηση στο ατέλειωτο λειβάδι, το λουσμένο στο φως, η οποία και αυτή θα είναι ατελείωτη ανήκει στα έσχατα, στην "αλλη βιοτή" την οποία εγγυάται ο Αναστημένος Χριστός! Υπομονή λοιπόν και αξιοποίηση κάθε νηνεμίας για προετοιμασία για την προσεχή φουρτούνα! Χαλκεία εσμέν..μίαν δίδωμεν, μίαν (στην καλύτερη περίπτωση) λαμβάνουμε...Από τα πολλά χτυπήματα, και μάλιστα όσο πιο έντεχνα τα κάνουμε θα προκυψει γυαλιστερό, λαμπερό σκεύος...
    ΑΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Παπα-Κώστα μου
    σωστά έγραψες οτι:

    "Ο πνευματικός αγώνας είναι σαν ένα αγώνα πολ.τεχνών(το λέει και η Κλίμακα).

    Αν θες να κερδίσεις πρέπει να προπονηθείς και η προπόνηση περιλαμβάνει πόνους και τραυματισμούς"

    Μάλιστα. Συμφωνώ απολύτως.

    Αρκεί και στον πνευματικό αγώνα να παρίσταται ΣΥΝΕΧΕΙΑ δίπλα μας, ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ, που ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει και όταν ασκούμε τις πολεμικές τέχνες της πάλης π.χ.

    Χωρίς ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ, χωρίς δηλαδή, εν Κυρίω αλείπτη, θα μπερδευτούμε, θα ξεχάσουμε τους κανόνες του παιχνιδιού, θα μας φάει λάχανο ο πονηρός αντίπαλος, θα μας τσακίσει τα πνευματικά μας κόκκαλα.

    Η αλληγορία σου ισχύει αλλά η ΠΡΑΞΗ στον πνευματικό πόλεμο, εμπερικλείει μύριους κινδύνους.

    Αλίμονό μας, αν βγούμε στον πνευματικό αγώνα, χωρίς ΣΤΗΡΙΞΗ, χωρίς εν ΑΓΑΠΗ, ΟΡΘΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. A.K.
    ;-)

    Xαλκείον εί!
    Μίαν δίδως, μίαν λαμβάνεις!

    Φοβερή εικόνα!
    Πού τη θυμήθηκες;

    Ευχαριστώ για όλη την τοποθέτηση!

    ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ο Θεός δοκιμάζει τις αντοχές μας στις οριακές στιγμές του πόνου, της αδυναμίας, της κόπωσης και της εξάντλησης.

    Βέβαια, ο Θεός γνωρίζει τα όριά μας, απλώς εμείς στις δύσκολες στιγμές συνηδητοποιούμε την ολιγοπιστία μας.
    Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον Θεό να αποκαλύπτεται με αγάπη σε κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο. Να φανερώνει και να προσφέρει τα σημαδια της μυστικής παρουσίας Του και ενέργειας σε όποιον τον αναζητά, σε όποιον οικοδομεί την πίστη του στην εμπειρία και στο πνευματικό βίωμα.

    Ο Χριστός ἐρχεται στον ιδιαίτερο χώρο της ψυχής μας, στίς νοοτροπίες και τις αντιλήψεις μας, κάποτε ακόμη και στις αμφιβολίες και στους δισταγμούς μας. Εδώ οεγωισμός μας συντρίβεται, και τότε ταπεινώνεται αυθόρμητα και παραδινόμαστε ολόψυχα με ζωντανή πἰστη στην αγαπώσα αλήθεια του Θεού.

    Ο Θεός ενώνεται με τον άνθρωπο κατά τέτοιον τρόπο, ώστε ο άνθρωπος να μην βιώνει Αυτόν ως "αντικείμενο γνώσεως", αλλά ώς εαυτού ζωή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ιωάννη ποιος έγραψε αυτό το ωραίο;
    Ρωτάω ποιος το έγραψε, ΑΚΡΙΒΩΣ;
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το έγραψε σίγουρα κάποιος απο μας, που βίωσε προσωπικά ότι ο ασκητισμός μπορεί να εντρυφά στον εαυτό του και όχι στόν Θεό.
    Τα σημάδια είναι σαφή. Ο φωτεινός ασκητισμός είναι χαρούμενος, απλός, ελπιδοφόρος.

    Σημάδια της υπερηφάνειας είναι: η απουσία χαράς, ελπίδας, περιπλοκότητα και φόβος. Όλα αυτά μπορούν να επαληθεύουν κάθε μέρα, κάθε ώρα, παρατηρώντας τον εαυτό μας και τη ζωή γύρο μας.

    Το κάθε τι που συνδέεται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με την υπερηφάνια, ακόμα και σε μικροσκοπικές δόσεις, συνδέεται με τον διάβολο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Iωάννη
    ευχαριστώ για τα κόπυ που μας κάνεις, κάθε τόσο.

    Μακάρι να μας έδινες και πιο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ονόματα και ...διεύθυνσεις αλλά...παρατηρώ...δεν το συνηθίζεις...

    Περίεργη κατάσταση αυτή από μερικούς στο διαδίκτυο και που δεν έχουν καταλάβει το πόσο σημαντικό είναι να δηλώνουν το ΠΟΙΟΣ λέει αυτό που λέει.

    Προφανώς πολλοί ΔΕΝ αντιλαμβάνονται ότι είναι λάθος να κρυβόμαστε πίσω από φράσεις, χωρίς να αποκαλύπτουμε ΕΝΤΙΜΩΣ το όνομά εκείνου που ΠΡΩΤΟΕΓΡΑΨΕ τις φράσεις εκείνες.

    Υπάρχει σαφώς ένα ΠΡΟΒΛΗΜΑ, όταν συγχέουμε τη δική μας προσωπικότητα, με τη δική του.

    Και ο νοών νοείτω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Και πάλι κάποιος από μας, απο προσωπικό βίωμα, μας γράφει:

    Όταν σεβώμαστε κάποιον, όταν αγαπάμε κάποιον, ταυτιζώμαστε με το άλλο πρόσωπο στην σκέψη, στήν θέληση, στούς τρόπους του.
    Έτσι και εκείνος που αγαπά πραγματικά τον Χριστό... Με όλη του την καρδιά λέει στόν Χριστό "δεν θέλω να ζήσω τη ζωή μου - θέλω να ζήσω την δική σου ζωή! Δεν θέλω να ζήσω σύμφωνα με τους δικούς μου κανόνες - θέλω να ζήσω σύμφωνα με το θέλημά σου!"

    Μπορεί κάποιος να τα λέει αυτά, αν δεν ζεί μέσα του έναν άλλον εαυτό άπειρα πιό ωραίο από τον δικό του;

    Μακάριοι είναι εκείνοι οι οποίοι αγάπησαν να θεωρούν το άφθαστο κάλλος του Χριστού, από το οποίο ομορφαίνει και η δική τους ψυχή.

    Μακἀριοι εκείνοι που έχουν προσλάβει αντί του εαυτού του τον Θεό, που αντικατάστισαν τον εαυτό τους με τον Θεό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Eυανθία μου, μην επιμένης να μάθεις ονόματα, δεν έχουν καμμία σημασία τα δικά μας ονόματα...

    Λέει ο Αγ. Ιωάννης της Κλίμακος στον λόγο του πέρι ταπεινοφροσύνης:

    «Πώς σπεύδεις να μάθης το όνομα του πατρός μου, ενώ αυτός είναι ανώνυμος; Δεν θα σου το φανερώσω, έως λάβης μέσα σου τον Θεόν»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ποιός σου είπε ότι συγχέονται οι προσωπικότητες;

    “Τα πάντα και εν πάσι Χριστός”.

    "Τῷ νικῶντι δώσω αὐτῷ τοῦ μάννα τοῦ κεκρυμμένου, καὶ δώσω αὐτῷ ψῆφον λευκήν, καὶ ἐπὶ τὴν ψῆφον ὄνομα καινὸν γεγραμμένον, ὃ οὐδεὶς οἶδεν εἰ μὴ ὁ λαμβάνων".

    Μόνο ο μετέχων στο Όνομα αυτό, αναγνωρίζει τους άλλους συμμετέχοντες.

    Ποιός έχει εδώ ΠΡΟΒΛΗΜΑ; Ή άλλον ποιός ΕΙΝΑΙ εδώ πρόβλημα Ευανθία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Εγω απαντησα στην κ. Τσαλικογλου μεσου ε-μειλ....απντηση δεν πηρα..προφανως ανατρεπω τις γενικευμενες .....θεωριες των σημερινων εκπαιδευτικων.το διακυβευμα του πλανητη ειναι ο κοινωνικος δαρβινισμος{herbert Spenser}η οβολοστατικη του Αριστοτελη....τοσο απλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @Filimon32

    Tι να πω αγαπητέ.;
    Δεν έχω όλα τα δεδομένα, δεν μπορώ να κρίνω την κυρία.
    Πάντως μια φορά που τη συνάντησα στην Πάτρα, ήταν εξαιρετική στην επικοινωνία.

    Μου σχολίασε τότε ότι με το διαδίκτυο δεν ασχολείται εκ πεποιθήσεως, άρα, μήπως δεν είδε ποτέ εκείνο το μήνυμα που λέτε ότι της στείλατε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. της .....εστειλα ε-μειλ και δεν ειδε προφανως....αν δεν το -βλεπει-τοτε γιατι το εχει.....

      Διαγραφή
  24. ;-) Τι να πω; Δεν έχω επαρκή στοιχεία για να κρίνω την υπόθεση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή