Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Διάχυση, ή αλλιώς: έχει στεγανά η ψυχή;


Θέλω να μοιραστώ μαζί σου, περιστεράκι μου,

μια σχετικά πρόσφατη συνειδητοποίησή μου, αφότου διάβασα και κείνο το ενημερωτικό -πάνω στο νευρικό σύστημα και τις λειτουργίες τού εγκεφάλου- καλομεταφρασμένο βιβλίο με τίτλο <Συναισθηματική Νοημοσύνη> του Γκόλμαν, από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, που δεν έγινε αδίκως ευπώλητο σε πολλές γλώσσες του κόσμου...

-Γιατί άργησα τόσο πολύ να ξυπνήσω;

Εντάξει τώρα, μην τα ψάχνεις!

Είπαμε!

Πρέπει να βρεθεί κάποιος να μου εξηγήσει δυο πράγματα, και μέχρι να γίνει,

βασανίζομαι, σαν τυφλός που κάθε τόσο χτυπάει τα μούτρα του, σε αδιέξοδο τοίχο...

Εγωισμό το λένε, στην καλογερική ιδιόλεκτο.

Άκου, λοιπόν, αφέλεια που με έδερνε!

Φανταζόμουνα- λέει-ότι τα συναισθήματα, μέσα στην κάθε ψυχή ,ότι ΔΕΝ ανακατώνονται! Φανταζόμουνα ότι τα συναισθήματα είναι υλικά- ας υποθέσουμε αιθέρια έλαια μέσα σε
μπουκαλάκια μη αναμειγνυόμενα- που μπορούμε ευκολότατα να τα απομονώνουμε σε συρτάρια!

Π.χ. φανταζόμουνα ότι διέθετα ένα συρτάρι με άσχημη οσμή-συναίσθημα για κάτι παπάδες.
Ένα συρτάρι για τα συναισθήματα τα αναφερόμενα στον εξοργιστικό μου διευθυντή (κάποτε είχα έναν τέτοιο) σε χώρο εργασίας, άλλο συρτάρι για φιλενάδα με άθλια συμπεριφορά και, πάει λέγοντας.

Αυτό φανταζόμουν, και επί έτη πολλά, όποτε μου ερχόταν να βρίσω ή να μισήσω,ψιλοέβριζα ή και μισούσα με ελάχιστες τύψεις, ειδικά έναντι των υπολοίπων αγαπημένων προσώπων μου.

Δεν ένιωθα ότι μισώντας κάποιον άσχετο με αυτούς φαινομενικά, ότι αδικούσα με
κάποιο τρόπο βαθύτερο και μυστικό, τους πολυαγαπημένους μου.

-Πόσο χαζός μπορεί να είναι ο καημένος ο άνθρωπος;
-Πολύ!
Προσωπικά, ήμουνα θεόχαζη, πάντως!

Έλεγα ας πούμε: τον άνδρα μου τον αγαπώ, αλλά εκείνος ο πατέρας του, μου δημιουργεί μια...δυσπεψία <διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;>(αξέχαστε Μητσοτάκη!)

Διαβάζοντας όμως τα σχετικά που ανέφερα στην αρχή, κατάλαβα άλλα!

Τι κατάλαβα- το βόιδι;

-Κατάλαβα ότι στεγανά συναισθηματικά δεν υπάρχουν, δεν υπάρχουν, δεν υπάρχουν, τελεία και παύλα και το καλό που μου θέλω, να το αφομοιώσω δια παντός, δια να μην έχουμε ντράβαλα, όταν έρθει ο άγγελος του θανάτου να με παραλάβει και γω η κουρούνα, ακόμη -ως τότε- καθεύδω ως ο Ιωνάς υπό την κολοκύνθην-πόσο μου αρέσει η εικόνα!

Αυτή η συνειδητοποίηση με ξάφνιασε ευχάριστα και ευεργετικά και φρέναρε κάμποσο τη φόρα τής-δήθεν δίκαιης -οργής, προς κάποιους, που με παράσερνε στην κατηφόρα...

Όταν ξημέρωσε το ευλογημένο πλήρωμα χρόνου, κατάλαβα -με τη φώτιση του Κυρίου, και
σημαντική βοήθεια από εκλαικευμένα βιβλία νευροβιολογίας - ότι εν τέλει η ψυχή δεν διαθέτει ούτε ντουλάπια, ούτε συρτάρια, ούτε ντιβανοκασέλες!

Η ψυχή θα μπορούσε να μοιάζει σαν ένα μεγάλο δωμάτιο που οι τοίχοι του, τελειώνουν στο φραγμό των προσωπικών εμπειριών της.

Και τα συναισθήματα που έχω για τον κάθε γνωστό ή άγνωστο, θα μπορούσαν να μοιάζουν
σαν μπουκαλάκια με αρωματικές ουσίες που ελευθερώνω σε κείνο το χώρο...

Ας πούμε η αγάπη για τον άντρα μου, θα μπορούσε να μοιάζει με άρωμα κόκκινου
τριαντάφυλλου.

Η αγάπη για τα παιδιά, με αιθέρια έλαια γαρδένιας.

Η αγάπη για τους φίλους θα ήταν νότες γιασεμιού, η αγάπη για τους γονείς θα
αισθητοποιούνταν σαν άγγιγμα υάκινθου, η αγάπη για τους καλούς συνεργάτες σίγουρα ήταν λεπτή ευωδιά μενεξέδων.

Η αγάπη για το Θεό, με παρέπεμπε σε άρωμα νυχτολούλουδου.

Και το μίσος;
Το ελαφρύ μίσος- χωρίς πολλά λιπαρά αλλά πάντως, μίσος- που ένιωθα για
τον πεθερό;

Α! Η μυρωδιά του μίσους, όπου και αν αναφέρεται, είναι πάντοτε μία.

Κάτι σαν μυρωδιά από θειάφι καζανιών Κολάσεως(ναι, ναι, μη γελάς λατρεμένο μου) ή σαν βρόμα από αμπούλα που πετάνε κάποια μαθητούδια ζιζάνια προκειμένου να χάσουνε μάθημα.

Όταν, λοιπόν, τρέφω θετικά συναισθήματα, ο χώρος της ψυχής ευωδιάζει αρώματα!

Αν μισήσω όμως-έστω και έναν-και δεν έχει σημασία ο λόγος-τότε,είναι σαν να
έσπασε στο χώρο,η δυσώδης αμπούλα.

Η κακοσμία, αυτόματα δ ι α χ έ ε τ α ι στο ό λ ο ν της ψυχής το δωμάτιο, ανακατώνεται με το άρωμα της αγάπης, που είχα προς τα παιδιά, προς τους γονείς, προς τους φίλους, προς το σύντροφο, και την χαρά της όσφρησης την καταστρέφει, διότι επηρεάζεται το τελικό τής οσμής αποτέλεσμα...

Το τελικό της αγάπης αποτέλεσμα.

Η αγάπη μολύνεται και καταντάει άτονη και λιγότερη.


Δεν μπορώ- το γνωρίζω τώρα με βάθος άλλης επίγνωσης-να τσακωθώ με έναν άνθρωπο άγνωστο έστω, στο δρόμο, και πηγαίνοντας στο σπίτι να αγκαλιάσω τους αγαπημένους μου, με την ίδια θέρμη και εγκαρδιότητα που θα το έκανα άν με τον συγκεκριμένο περαστικό, δεν ήμουν εξοργισμένη.

Άρα;

Άρα, την πιάνω τη νέα εικόνα που ξεπροβάλλει μπροστά μου.

Το κατάλαβα ότι δεν με συμφέρει πνευματικά, να μισώ ούτε έναν, ούτε καν ένα ζώο ή ένα αντικείμενο.Στη Φιλοκαλία αναφέρεται από τον αββά τον Κασσιανό το Ρωμαίο.

Αν μισώ- έστω και έναν άνθρωπο,για οποιοδήποτε λόγο, όσο σοβαρός και αν φαίνεται- με το μίσος, καταστρέφεται η δύναμη, η ομορφιά, το φως, η ζεστασιά της Αγάπης...

Κάθε φορά που ψυχραίνεται η εν Κυρίω Ιησού Χριστώ, Αγάπη, χάνεται η Ζωή απ' τον κόσμο.

Χάνεται η Ελπίδα της Σωτηρίας του.

Σαλογραία

18 σχόλια:

  1. και με την εξομολόγηση εξ-αγορευση τι γίνεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα!:-)
    Τόμοι έχουνε γραφτεί, φυσικά, δεν περιμένεις, να σου πει,η σαλογραία, περιστεράκι μου!
    Τόμοι έχουνε γραφτεί!
    Προσωπικά, μου άρεσε η διάκριση που κάνει ο Κάλλιστος Γουέρ, ανάμεσα στην εξομολόγηση των συγκεκριμένων αμαρτιών που ενδεικτικά μπορεί να προσαγάγει ο εξομολογούμενος- διότι στην πράξη οι αμαρτίες μας είναι ακαταμέτρητες έως άπειρες(κρίνω από τις δικές μου)-στον όποιο Ορθόδοξο ιερέα με το χάρισμα του δεσμείν και λύειν αμαρτίας, προκειμένου να πάρει την Αφεση,τη συμφιλίωση δηλαδή, δια της Μετανοίας με τη θεία Χάρη.
    (Και να θυμηθούμε πάλι ότι είναι δυο διαφορετικά πράγματα η Άφεση που την παίρνουμε ευθύς ως εξομολογηθούμε εν Μετανοία, από τις συνέπειες εκ των αμαρτιών που διαπράξαμε, και τις οποίες ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ μπορεί να τις πληρώνουμε ισοβίως με διάφορους τρόπους).
    Άλλο αυτό και άλλο η καθοδήγηση από πνευματικό πατέρα ή μητέρα, που είτε μπορεί να συμπίπτει με το πρόσωπο του εξομολόγου, αν ο εξομολόγος-ιερέας διαθέτει αυτό το χάρισμα, αλλιώς, ο άνθρωπος θα πρέπει να ψάξει να βρει αλλού πνευματικό καθοδηγητή και οδηγό,που θα μπορούσε να είναικαι ένας απλός μοναχός, ή ακόμα και ένας λαικός, α τα λέει υπέροχα ο Κάλλιστος Γουέρ στο σοφό του βιβλιαράκι Η ΕΝΤΟΣ ΗΜΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ και νομίζω ότι δεν ήταν ιδιαίτερα οικουμενιστής τότε που το έγραφε...Τ
    ώρα σε μια τελευταία του έκδοση, είδα έντονο φιλοοικουμενιστικό πρόλογο και στενοχωρήθηκα...
    Σημεία των καιρών..θα πλανηθούν και οι εκλεκτοί, και θα μείνουνε τα μωρά και τα εξουθενημένα και τα περικαθάρματα και οι παλιογιουροντίβι να κλαίνε για την Πίστη που πουλιέται δίχως ντροπή, που δίδονται τα Αγια στους σκύλους και πετιούνται τα Μαργαριτάρια στα Γουρούνια της Αποστασίας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σχετικά με το ενιαίο της ψυχής και την αλληλοπεριχώρηση των συναισθημάτων έχει να κάνει ο λόγος του Κυρίου που λέει ότι ο ΠΤΑΙΣΑΣ ΕΝ ΕΝΙ, ΓΕΓΟΝΕΝ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΟΧΟΣ.
    Κατάλαβα αυτή την συναισθηματική ενότητα όταν συνειδητοποίησα την νευρολογική ενότητα που υπάρχει μέσα στο σώμα μας.
    Σκέψου: αν ένα αγκαθάκι αδιόρατο σχεδόν, σε τσιμπήσει στο μικρό σου δαχτυλάκι του ποδιού, θα νιώσεις τον πόνο, ως δυσφορία σε όλη σου την ψυχοσωματική υπόσταση...άρα;
    Άρα ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟ.
    Η παραμικρή παράβαση δίνει ενόχληση και ένδικον μισθαποδοσίαν, δηλαδή, επιφέρει συνέπειες αναπόδραστες...
    Αν ήμασταν πιο συνειδητοποιημένοι, πιο φωτισμένοι θα βρισκόμασταν σε μεγάλη εγρήγορση, προκειμένου να μην απολέσουμε ούτε σταγόνα από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, με τις άνομες επιλογές μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει ψυχοσώστα Σωτήρ"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κυπριανέ μου
    πρέπει να αυξηθεί η επί-γνωση και η ευαισθησία της ψυχής, προκειμένου να καταλάβουμε κάτι ελάχιστο απο ποιο ύψος ξεπέσαμε μέσα στη λάσπη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. δηλαδή το σημαντικότερο κριτηριο-εισητήριο ειναι ο εσωτεrικος μας σκοπός, αν ειναι αγαθός, καλοπροαίρετος ή αν ειναι άδικος και ιδιοτελής;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σίγουρα είναι πολύ σημαντική η ποιότητα της κρυμμένης προαίρεσή μας.
    Αυτό είναι ένα στοιχείο.
    Μετά παίζει ρόλο και το πώς ο πιστός καθοδηγεί το συναίσθημά του, μέσα από τις εν Κυρίω εμπειρίες του, ώστε να ελκύει τη Χάρη του Πνεύματος, και να αποκτάει τους καρπούς της.
    Εχουμε φτιαχτεί να είμαστε υγιείς, φωτεινοί, ειρηνικοί, μόνο όταν τηρούμε τις Εντολές του Χριστού, που εκ πρώτης όψεως φαίνονται λίγες και απλές αλλά απαιτούν μεγάλη άσκηση, κόπο,και σωστή καθοδήγηση από έμπειρο πνευματικό οδηγό για τη σωστή βίωσή τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αναφέρετε κάπου για " ψάξιμο βαθύ" θά θέλατε σας παρακαλώ να με εστιάσετε στο συγκεκριμένο λόγο για αυτό το ψάξιμο ,πού? πώς? και με τι τρόπο γίνεται για να το καταλάβω καλύτερα ?
    Επίσης θα ήθελα να μου πείτε πώς και με ποιό τρόπο αποκτούμε την " ελευθερία του προσώπου μας" ώς εικόνες Θεού που τείνουμε για την καθ΄ομοίωσιν . Αποδεσμευμένοι από καλούπια και κάστες , από τύπους και καθωσπρεπισμούς καί μύρια όσα άλλα που δεν πετυχαίνουν τίποτε παρά μόνον τον " έξωθρησκευόμενο " άνθρωπο και όχι τον "εσωκαρδιακό" άνθρωπο που μας ενώνει άμεσα με τον Θεό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Θα ήθελες περιστεράκι μου
    να μου πείς, πού ακριβώς το γράφω αυτό το βαθύ ψάξιμο;
    Είναι μεγάλο το θέμα που θίγεις.
    Σίγουρα δεν γίνεται ψάξιμο, χωρίς βοήθεια πνευματικού οδηγού.
    Αν ψάχνει μόνος ο άνθρωπος, κινδυνεύει απο τις πλάνες της υποκειμενικότητας που είναι μεγάλες.
    Είναι απαραίτητος ο απλανής πνευματικός οδηγός προκειμένου να προχωρήσουμε στης αυτογνωσίας το έργο.

    Χωρίς βοήθεια από τον πλησίον, αυτογνωσία δεν επιτυγχάνεται με κάποια ασφάλεια.

    Την ελευθερία του προσώπου του, την αποκτάει ο άνθρωπος στο βαθμό που τηρεί τις Εντολές, και χαλιναγωγεί τα πάθη του.
    Η ελευθερία μπορεί να χαθεί ανά πάσα ώρα, αν ο άνθρωπος ραθυμήσει ή δεν είναι πολυόμματοι χερουβίμ.
    Στο βαθμό που ο άνθρωπος τηρεί τις εντολές, αγιάζεται.

    Το καθ'ομοίωσιν το πετυχαίνουμε αλλά όχι αποδεσμευμένοι απο κάθε καλούπι και κάθε καθωσπρεπισμό.
    Εχουμε το μοντέλο μας.
    Είναι ο Κύριος το μοντέλο μας.
    Ο Κύριος ήταν το μοντέλο όλων των αγίων.
    Σε αυτόν, προσπαθούσε ο καθένας να μοιάσει.
    Είναι σαν να βλέπουν δέκα ζωγράφοι έναν πανέμορφο κήπο.
    Ο καθένας θα ζωγραφίσει τα λουλούδια του κήπου, με τον εντελώς δικό του ιδιαίτερο τρόπο.
    Στον Κύριο θα μοιάσουμε και μιμούμενοι την Αγιότητά του, όπως το παιδί μιμείται τη συμπεριφορά των γονεών του, αλλά στον Κύριο και θα μεταμορφωθούμε, συμμετέχοντας στης Θείας Ευχαριστίας το Μυστήριο, πάλι όπως το παιδί, μεταμορφώνεται σε τέλειο άνθρωπο, λαβαίνοντας υλικά απο τη σάρκα της μάνας του, στον καιρό που αναπτύσσεται μέσα στη μήτρα.
    Μήτρα του ανθρώπου για όσοι ζεί ειναι η Ορθόδοξη Εκκλησία που τον ανα-γεννάει για την Αιωνιότητα όταν έρθει η ώρα του.
    Χρειάζονται και οι εξωτερικοί τύποι,όπως θα χρειάζεται πάντα στο τσόφλι στο αυγό που βγαίνει από το σώμα της κότας.
    Η ουσία πάντα θα είναι ο έσω άνθρωπος ο ανακαινούμενος τη μεταμορφώσει του νοός ημών, αλλά και ο έξω άνθρωπος, πρέπει συγκεκριμένη πειθαρχία να την τηρήσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Συζητούσα με μια φίλη, γύρω από το όνομα του Κυρίου μας.Και μου ηρθε στο νού ο λόγος του Χριστού "Ού πάς ο λέγων Μοι Κύριε,Κύριε, εισελεύσεται είς την βασιλείαν των ουρανών, αλλ΄ ο ποιών το θέλημα του Πατρός Μου του εν ουρανοίς".
    "Πολλοί ερούσι Μοι εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε,ου τω Σω Ονόματι προεφητεύσαμεν,και τω Σω Ονόματι δαιμόνια εξεβάλομεν ,και τω Σω ονόματι δυνάμεις πολλάς εποιήσαμεν;Και τότε ομολογήσω αυτοίς ότι ουδέποτε έγνων υμας, αποχωρείτε απ΄εμού η εργαζόμενοι την ανομίαν ".( Ματθ 7, 21-23)
    Και σκεφτόμουν ποιοι νάναι αυτοί που στο όνομά Του θα κάνουν όλα αυτά αλλά δεν θα έχουν καμιά κοινωνία μαζί Του?
    Επισης πως ερμηνεύεται ο λόγος του Κυρίου μας « Υμείς εστέ οι διαμεμενεικότες εν τοις πειρασμοίς μου…» που είπε στους μαθητές του πρίν το πάθος Του.

    Σας ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Περιστεράκι μου
    δεν είμαι θεολόγος αλλά μια και ρωτάς θα απαντήσω παρόλη τη χαζομάρα μου, γιατί άμα κάποτε μίλησε με ανθρώπινη φωνή ένας γάιδαρος, ίσως να μπορεί να μιλήσει και τώρα μια σχεδόν ανεγκέφαλη γριά καρακάξα.
    Λοιπόν, ο Χριστούλης είπε, ότι δεν θα μπεί στον παράδεισο, όποιος παπαγαλίζει τα θεολογικά, όπως εγώ καληώρα, αλλά, όποιος ε φ α ρ μ ό ζ ε ι τις Εντολές του Θεού και Πατρός Του.
    Ολα τα κομβία της Αλέξαινας, εδώ βρίσκονται.
    Όποιος εφαρμόζει θα μπεί στη Βασιλεία Του.
    Οποιος δεν ε φ α ρ μ ό ζ ε ι θα τον φάει η Μαρμάγκαααα!
    Νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο.
    Το συζητάγαμε πρόσφατα το σχετικό χωρίο με τον καλό ιερέα της ενορίας μου, που κάνει ο άνθρωπος, μεγάλο αγώνα Ομολογίας Πίστεως.
    Και πράγματι, μπορεί κάποιος να επιτελεί σημεία και τέρατα συγκλονιστικά και να υ π ο δ ύ ε τ α ι τον άνθρωπο του Θεού, αλλά η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος να μην αναπαύεται στην ψυχή του.
    Οι Νεοποχίτες με μεγάλη τέχνη,με μεγάλη μαεστρία και άψογους τρόπους προετοιμάζουν την Ελευση του Αντιχρίστου.
    Το γεγονός ότι στους έσχατους χρόνους θα κινδυνέψουν να πλανηθούν ακόμη και οι εκλεκτοί δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο πλέον.
    Το περιμένω, το βλέπω ήδη να υλοποιείται και τρέμω...
    Όποιος θα μείνει με τον Κύριο, είναι αυτός που χάρη της εφαρμογής των Εντολών Του, θα δεχτεί να σηκώσει κάτι απο τον δικό Του, τον αβάσταχτο Πόνο.
    Εμείς όλοι οι σημερινοί καλοπερασάκηδες της συφοράς, θέλουμε να είμαστε χριστιανοί χωρίς κανένα τίμημα.
    Εμ! Δε γίνεται!
    Η Πίστη είναι Αναστάσιμη Χαρά, αλλά πριν την Αναστάσιμη Χαρά, οι Απόστολοι και πρώτος ο Κύριος βίωσε την οδύνη του Σταυρού Του,την άφατη και εκούσια, ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν Αυτού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εκπληκτικό!!!!
    αλλά πολύ δύσκολο (στην εφαρμογή, βεβαίως)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Ανώνυμο της 15 Απριλίου 2010
    Συμφωνώ αγαπημένο μου
    ότι είναι δύσκολο στην εφαρμογή αλλά εδώ είναι και όλη η ουσία η θ ε ρ α π ε υ τ ι κ ή ,
    της ν ή ψ ε ω ς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Στα παιδιά από το Βόλο, αφιερώνω την παρούσα μου ανάρτηση.
    Φιλάκια!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αγαπητή Σαλογραία,
    γράφεις

    "Και το μίσος;
    Το ελαφρύ μίσος- χωρίς πολλά λιπαρά αλλά πάντως, μίσος- που ένιωθα για
    τον πεθερό;"

    Δηλαδή παθαίνουμε ζημιά νιώθοντας μίσος σε ανθρώπους οι οποίοι μας φέρονται με μίσος ενώ ο Κύριος λέει να τους αγαπάμε όλους, σωστά; Η αγάπη αυτή ορίζεται ως έλεος στους ελαχίστους στη παραβολή της Κρίσεως, έτσι δεν είναι; Όμως αυτό μπορεί να είναι φιλία; Δηλαδή στη προκειμένη περίπτωση, εσύ μπορεί να μην ένιωθες μίσος για τον πεθερό αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα ήσασταν και φίλοι, έτσι δεν είναι;

    Φιλικά,

    Νίκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Nϊκο αγαπητέ

    έχω την απόλυτη βεβαιότητα (εξ εμπειρίας προερχόμενη)
    ότι κάθε φορά που νιώθουμε για άνθρωπο, ή κατάσταση, το οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα, τον εαυτόν μας βλάπτουμε στην τελική ανάλυση, ΠΡΩΤΑ και κύρια.

    ΜΕΤΑ, ΙΣΩΣ βλάπτουμε και τον άλλον που μας πίκρανε, δίκαια ή άδικα.

    Τον καημένο τον πεθερό, για την ακρίβεια ΔΕΝ τον μισούσα.
    Ξεκίνησα τη γνωριμία μαζί του, αρχικά με πολύ θετική διάθεση.

    ΑΝΤΙΠΑΘΟΥΣΑ τα μάλα όμως τη ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ του απέναντί μου.

    Αυτή την αντιπάθεια της ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ του, την ανάφερα στο συγκεκριμένο ποστάκι, ως "μίσος".

    Και αυτό με ζημίωνε. Το ένιωθα.

    Γι αυτό και όταν χρειάστηκε να χειρουργηθεί από ενα κάταγμα, ΠΙΕΣΑ τον εαυτόν μου, να ΠΡΟΣΦΕΡΘΕΙ (δεν ήμουν υποχρεωμένη, υπήρχαν και άλλες λύσεις) να ΞΕΝΥΧΤΙΣΕΙ τα ΔΥΟ πρώτα βράδια του χειρουργείου δίπλα του, δείχνοντάς του πολλή φροντίδα και ευγένεια στην πράξη, ώστε να με βοήθησει ο Θεός να ξεπεράσω την χθόνια και καλά κρυμμένη ΟΡΓΗ για την ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ του.

    Και με βοήθησε ο Χριστός , πράγματι. Και Τον Ευχαριστώ.

    Αλλά προηγήθηκε μεγάλη ΠΑΛΗ λογισμών εκείνα τα δυο βράδια της αγρύπνιας δίπλα στο προσκέφαλο του κοιμισμένου και χειρουργημένου πεθερού μου.

    Αυτό όμως θα μπορούσε να αποτελέσει θέμα μιας άλλης μελλοντικής ανάρτησης.

    ;-)

    Με τα συγκεκριμένα πεθερικά όχι , δεν θα μπορούσαμε... ΔΕΝ ήμασταν φίλοι.

    Απλά, ΕΠΡΕΠΕ να ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ο ένας την παρουσία του άλλου, επειδή μας συνέδεε η αγάπη για το ίδιο πρόσωπο.

    Το πρόσωπο ήταν το παιδί τους και ο σύζυγός μου.

    Η συναισθηματική εξομάλυνση των αγριαινόντων συναισθημάτων, κρατάει χρόνια και χρόνια...

    Τα ψυχικά τραύματα ΑΡΓΟΥΝ ΠΟΛΥ, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, να θεραπευθούν, ΆΠΑΞ και δημιουργηθούνε...

    Αν όμως επιζητεί τη θεραπεία ο άνθρωπος, ο Θεός, μέσα από διάφορα σκηνικά και επισκέψεις Χάριτος, την ίαση του του την προσφέρει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αν αγαπούμε αυτούς που μας αγαπούν γιατί να ζητάμε έπαινο αλλά να αγαπήσουμε τους εχθρούς μας λέει ο Κύριος. Αλλά και αυτούς που θεωρούμε φίλους μας όταν διαπιστώσουμε ότι η φιλία στηριζόταν στο συμφέρον ή υποσυνείδητα μπορεί να μας ζήλευαν και να είχαν άσχημη συμπεριφορά απέναντί μας για ποια φιλία και αγάπη να μιλήσουμε τότε; Γνωρίζεται κάποιον άγιο που να έχει μιλήσει για το πως χτίζεται η πραγματική φιλία; Από τη μία έχω μάθει ότι ο Θεός είναι πρόσωπο και κάνουμε προσωπική σχέση μαζί Του και από την άλλη αυτό που μας καλεί να κάνουμε (να δώσουμε φαγητό στον πεινασμένο, νερό στον διψασμένο κλπ) δεν είναι απρόσωπο; Μπορεί από αγάπη να προσφέραμε ότι μπορούσαμε αλλά προσωπική σχέση δεν υπήρξε... Υποθέτω ότι όταν κάποιος νιώθει ευγνωμοσύνη ενδεχομένως να μπορεί να υπάρξει και προσωπική σχέση αλλά η όλη προσφορά απρόσωπη τελικά δεν είναι; Ή στην καλύτερη περίπτωση δίνουμε επειδή είναι εντολή του Χριστού, δηλαδή δίνουμε για τον Κύριο αλλά τελικά πόσο συνάνθρωπο βλέπουμε τον πλησίον;

    Νίκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Νικο φίλτατε

    όταν δεχτεί ο άνθρωπος τον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα και Λυτρωτή του από τις ψευδαισθήσεις του παρόντος βίου, τότε, ΟΛΑ τα ζητήματα τα βλέπει κάτω από ένα ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ Φως.

    Για μένα αδερφέ, ο Χριστός, ΜΥΣΤΙΚΑ, αποτυπώνεται σε ΚΑΘΕ πρόσωπο.

    Και ο λόγος που σέβομαι (ή που προσπαθώ- αγωνίζομαι στην κυριολεξία μερικές φορές- να σέβομαι ) ΚΑΘΕ πρόσωπο, από όπου και αν προέρχεται,

    είναι αυτή η μυστική απεικόνιση της θείας εικόνας που το ίδιο το πρόσωπο φέρει, χωρίς πολλές φορές το ίδιο, περί του θέματος να έχει την παραμικρή επίγνωση..

    Και το Θέλημα του Θεού Πατρός, αποκαλύπτεται ως το Έλεος στο Όνομα του Υιού, δι Αγίου Πνεύματος Αγάπης.

    Δεν είναι απαραίτητο σε κάθε περίπτωση ελέους να υπάρξει προσωπική σχέση- με τον τρόπο που εννοούμε τις προσωπικές σχέσεις εμείς οι άνθρωποι.

    Αρκεί το έλεος. Αρκεί η ΠΡΟΘΥΜΗ να βοηθήσει, με έργα, με λόγια, με ένα χαμόγελο ακόμη, η αγαπώσα ΕΜΠΡΑΚΤΩΣ καρδία τον διπλανό γνωστό-άγνωστο αδελφό της.

    Αν την προσφορά την κάνουμε στο ΟΝΟΜΑ του Ιησού Χριστού, όχι, ΔΕΝ είναι απρόσωπη.

    Επί της ουσίας τυγχάνει, για μένα, απολύτως προσωπική.

    Αυτό που υποστηρίζω αυτή τη στιγμή, ξέρω, μπορεί να σου φαίνεται παράξενο, όμως το έχω κατά καιρούς βιώσει.

    Δυστυχώς ο απλός χώρος ενός σχολίου, δεν προσφέρεται για μεγαλύτερη ανάλυση και επεξηγήσεις.

    Συνέχισε όμως, εντιμότατε φίλε, να διψάς για την Εσταυρωμένη και Αναστημένη Αλήθεια και αυτή η Αλήθεια θα σε πλησιάσει, θα σε διδάξει, θα σε παρηγορήσει, θα σε θερμάνει, θα σε απελευθερώσει...




    ΑπάντησηΔιαγραφή