Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Τα νήματα των σκέψεων- συναισθημάτων και η προσευχή


Σου έλεγα τις προάλλες, αγαπημένο μου, για τη μοναδικότητα της επιλογής που έχει ο καθένας μας.

Ίσως διότι ο Δημιουργός είναι Ένας, να έβαλε αυτή τη σφραγίδα της
Μονα(ς)-δικότητας πάνω σε ό,τι επιχειρούν ή σκέφτονται τα πλάσματά Του.
Και η κάθε μας σκέψη ειναι μοναδική, στο κλάσμα του χρόνου.

Και από τη σκέψη συνειδητή ή ασυνείδητη, ξεπηδάνε τα συναισθήματα, που σαν νήματα πολύχρωμα ενεργειακά, διαρρέουν όλο το σώμα μας- μέχρι το μικρότερο κύτταρο- και φτιάχνουν την υγεία ή την αρρώστια μας, τόσο αυτήν της ψυχής, όσο και εκείνη του σώματος.

Συνειδητοποιώντας τη δύναμη της σκέψης κατάλαβα -με κάμποση καθυστέρηση είν'αλήθεια και μέσα από πολλά, νευροψυχολογικού περιεχομένου διαβάσματα - τη δύναμη και αξία της προσευχής.

Για χρόνια ατελείωτης ραστώνης - θα το ομολογήσω με κόκκινα από τη ντροπή μάγουλα και χαμηλοβλεπούσικο ύφος- νόμιζα ότι η προσευχή συνιστούσε ένα πώς να το πώ;ένα σαν εθιμικό μπούρου μπούρου που το γρυλίζανε οι κακόφωνοι ψάλτες της μικρής πόλης όπου μεγάλωσα, οι ψυχροί και αδιάφοροι επαγγελματίες παπάδες και γριές αγράμματες, ανεγκέφαλες, που κάτι έπρεπε να ψιθυρίζουν μέσα στη μοναξιά τους, για να μην αποτρελαθούν, σεργιανίζοντας σαν τα φαντάσματα στα σκοτεινά, εγκαταλελειμμένα τους σπίτια, λίγο πριν γκρεμιστούνε.

Φάνταζε στα μάτια μου, και σαν λεκτικός ψυχαναγκασμός η προσευχή, που τον απάγγελλαν φοβισμένα και προληπτικά ανθρωπάκια, προσπαθώντας με τη χρήση του ψυχαναγκασμού, να αισθανθούν ασφαλέστερα.

Τέλος πάντων, η προσευχή, δεν μου φαινόταν και τόσο απαραίτητη, για μορφωμένους, ισορροπημένους, ώριμους ανθρώπους που είχαν την έντιμη ζωή τους, στρωμένη .
-Εντάξει.
Ίσα με πέντε λεπτά προσευχής την ημέρα, έτσι για να συνεχίζεται μια παράδοση που πήραμε απο τους προγόνους, ήταν καλό, αλλά να μην το παρακάνουμε κιόλας που λέει και η αναιδής παροιμία.
Θυμάσαι;
<Το πολυ Κύριε Ελέησον το βαριέται και ο Θεός!>
-Το βαριέται;
-Δεν ξέρω για το Θεό, εγώ πάντως το βαριόμουνα!

Μέχρι ύπνου βαθέος!

Και όλο χασμουριόμουνα και κοίταγα το ρολόι να δω αν τελειώνει καμιά φορά αυτή η μακροσκελέστατη στις εκφωνήσεις της, Θεία Λειτουργία, στην οποία πήγαινα επειδή έτσι έκαναν όλοι, επειδή έτσι έπρεπε, χωρίς να διανοούμαστε άν άξιζε τον κόπο, τόσος μαζοχισμός από μέρους μας.
Δεν είχε προκύψει ακόμα, ελεύθερη σκέψη και προοδευτικές αντιλήψεις στη μικρή κοινωνία μας.
Στενά τα μυαλά μας, ίδια με βικτωριανούς κορσέδες για πάνυ αφράτες κυρίες...

Και όποιος δεν πήγαινε στην εκκλησία τακτικά , τον έδειχναν περιφρονητικά με το δάχτυλο.

-Και τελικά;

-Τελικά, ήρθε < μια Κυριακή, μία γιορτή μία πίσημος ημέρα>, που λέει και το δημοτικόν άσμα, λατρεμένο μου, και σαν να άστραψε ένα γλομπάκι μέσα στο μυαλό μου.

Σαν να τραβήχτηκε μια κουρτίνα.

Σαν να μπήκε στης ψυχής το δωμάτιο, ένα άλλο, γλυκό και ανέσπερο φως.

Και τότε κατάλαβα, ότι η προσευχή δεν χρειαζόταν εμάς.

Ότι δεν του έκανα χάρη του Θεού, κάθε που προσευχόμουνα.

(Γελάς; Ναι! Τόσο βλάκας ήμουνα! Νόμιζα ότι του και χάρη! )

Η φύση του νοός είναι τέτοια που πλέκει συνέχεια αμέτρητα πολύχρωμα νήματα σκέψεων.
Οι σκέψεις, με τη σειρά τους, αστραπιαία σχεδόν, μετατρέπονται σε συναισθήματα, τα συναισθήματα με τη σειρά τους, μάς πιέζουν σε ενέργειες, υλοποιήσεις και πράξεις.

Γιατί μας προστατεύει η συνεχής, η αδιάλειπτη- ακόμη και στη διάρκεια του ύπνου- προσευχή;

Διότι, δεν μπορώ-ένεκα της κατασκευής του εγκεφάλου μου- στο ίδιο κλάσμα του χρόνου να έχω ταυτόχρονα δυο σκέψεις, μια καλή και μια κακή.

Ούτε κάν δυο καλές ή δυο κακές σκέψεις.

Στο κάθε κλάσμα του χρόνου, μπορώ να έχω μόνο μ ί α σκέψη, και είναι πολύ σημαντικό, αυτό να το θυμούμαι.


Στο κάθε κλάσμα του χρόνου μου έχω να επιλέξω ανάμεσα στο Μηδέν του θελήματος της Αμαρτίας και στο Ενα του θελήματος του Αγίου Πνεύματος.

Ου δυνάμεθα δυσιν κυρίοις δουλεύειν, ταυτοχρόνως.

Το τόνισε και ο Θεάνθρωπος.

Ή θα λέω στο κλάσμα του χρόνου<Κύριε Ιησού Χριστέ , ελέησόν με> ή στο ίδιο εκείνο κλάσμα του χρόνου, θα σκεφτώ:

<Μωρέ θα της ρίξω ποντικοφάρμακο στον καφέ της παλιοπεθεράς, να γλυτώσω!>

Των αδυνάτων αδύνατον, στο αυτό κλάσμα του χρόνου να έχω δυο σκέψεις, συγχρόνως!

Στο κλάσμα του χρόνου χωράει πάντα μ ί α επιλογή, σκέψης, λόγου, πράξης, και τις προάλλες τα λέγαμε.

Λοιπόν, αν δεσμεύω το κλάσμα του χρόνου μου , με προσευχή, επιτρέπω στο Άγιο Πνεύμα, να έρθει , να με φωτίσει με τη Χάρη Του, να με συγκρατήσει από βλακώδεις ενέργειες και βλαπτικές, που κάνει πάντα ο άνθρωπος, όποτε δρα παρορμητικά, και χωρίς να προσεύχεται.

Αυτό βέβαια, απαιτεί έναν κόπο και ένα πόνο.

Αποτελεί αυτή η αυτοσυγκέντρωση και αυτή η αγαθή βία επί του εαυτού μας, το πιο δύσκολο, πνευματικό έργο-όλοι το ομολογούν.

Οι αμοιβές όμως που δίδει αυτή η πρακτική, επί της ψυχικής υγείας ειναι τεράστιες!

Οι αληθινά ευφυείς διαλέγουν το δύσκολο δρόμο, διότι μόνο αυτός, παρέχει ελευθερία και γνήσια ασφάλεια!

Ο άνθρωπος που προσεύχεται ολόψυχα, που παραδίδεται χωρίς αντίσταση στο θέλημα του Κυρίου, μετέχει στου Κυρίου τη Δύναμη και την Αφθαρσία...

Αν δεν δεσμεύσουμε ευφυώς το νού δια της προσευχής- στο κάθε κλάσμα του χρόνου, θα επιμείνω- ο νούς μπορεί πολύ εύκολα να εκτραπεί σε οδούς σκολιάς, και να μας συντρίψει στη συνέχεια δια των ατόπων επιλογών -που με την παρακίνηση των αρνητικών σκέψεων- δαιμονικών ανεπαίσθητων υποβολών, επιτελέσαμε.

Χωρίς τη δεύσμεση-δια της προσευχής- του νοός -το κάθε κλάσμα του χρόνου- δια της επικλήσεως του Θείου Ονόματος, δια της επικλήσεως των θείων λόγων και σοφών νοημάτων, γινόμαστε πολύ εύκολα- εκ δεξιών και εξ αριστερών που λένε οι Πατέρες- έρμαια στις διαλυτικές δυνάμεις του μίσους, και των δαιμόνων των ποικίλων παθών που μας σέρνουν αλυσόδετους μέσα σε απαραμύθητο υπαρξιακό πόνο, αιώνιο!

Η προσευχή, εν τέλει, δεν χρειάζεται εμάς.

Το κατάλαβα πιά, λατρεμένο μου.

Εμείς, χρειαζόμαστε την ενοποιό και αγιαστική, και ισχυροποιό, ενέργεια της προσευχής, κατεπειγόντως!

<Μνημονευτέον Θεού δεί ή αναπνευστέον>, είπε ο Άγιος του Θεού.

Δεν είναι σχήμα λόγου.

Μακάριος όποιος το νιώσει και το εφαρμόσει.

Θα αγάλλεται νυν και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήηηην!

Σαλογραία

8 σχόλια:

  1. Μέσα από τα λόγια σου Σαλο μου, φαίνεται η νοσταλγία σου για έναν ποιο ανθρώπινο ποιο θεϊκό κόσμο .Πόσο δίκαιο έχεις... φαίνεται ότι έχεις πολύ απλή και ειλικρινή ψυχή, ηρεμη και πράα , ίσως το περιβάλλον σου, που μεγάλωσες να ήταν πολλή ποιο πνευματικό ,πολιτισμένο με την αληθινή έννοια από τι το καθιερωμένο στην χώρα μας.
    Ειδικά τα τελευταία χρόνια ,όλα 'καλπάζουν ' με μια δήθεν ταχύτητα ,μια απερισκεψία και αβάθεια. Καλά λέει το γεροντικό πως η αναγκαία προϋπόθεση για πνευματικότητα είναι η προσευχή και η ησυχία ,η αναγκαία όπως λέει για μετάνοια.
    Η προσευχή είναι(όπως εγώ την κατανοώ) η ήρεμη σταθερή απλότητα ,η ασφάλεια να καθίσουμε κάθε λεπτό και να αντιληφθούμε και να νιώσουμε την πραγματική διάσταση των πραγμάτων. Να ηρεμήσουμε και να μεταβούμε νοητικά και με το πνεύμα μας στην διάσταση που πρέπει για να συμπεράνουμε τα πράγματα.
    Θέλω να πω πως σήμερα από αυτήν την δήθεν ταραχή που πάλι εμείς δήθεν κάνουμε ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε βρίσκουμε δικαιολογία, να μην είμαστε αντικειμενικοί ακόμα και σε θεμελιώδη βαθμό, όπως σήμερα. Έτσι μιλάς για κάτι που είναι όντως απαλότατο και αυτονόητο(προσευχή)και προσπαθείς να αναπτύξεις ιδιαίτερη αναλυτική ρητορεία, έτσι ώστε να το επεξηγείς πλέων και να προχωράς. Και σαν αντίκρυσμα εχεις την αδιαφορία, τον πεσιμισμό και την χλεύη.
    Ας μην ξεχνάμε την υποχρέωση μας λοιπόν, να αναπτύσσουμε αυτήν την ικανότητα του να μπορούμε να αναλύουμε και να διατυπώνουμε με τρόπο αναμφισβήτητα απλό τα νοήματα των πιστεύω μας και τον εντολών μας και την αλήθεια την μια την φωτιστική ζωοδότρια ,καθότι ο εχθρός μας τι άλλο είναι από αρχηγός της πλάνης ,ο πλανών την ανθρωπότητα και άρα εκεί βασίζεται. Στις παρεξηγήσεις στις δήθεν λάθος κατανόησης ,στις παραποιήσεις στις διαβολές των λεγομένων ,στο ψεύδος στη πλάνη.
    Όλα αυτά λοιπόν μας καθιστούν ιδιαίτερα προσεχτικούς και ιδιαίτερα 'εξοπλισμένους' και 'εξασκημένους' στη πάλη αυτή.
    Συνέχισε να κάνεις αυτήν την ανάλυση που ειναι αρκετά εμπεριστατωμένη διότι στέλνεις μηνυματα θετικά στις ψυχές που εχασαν ή και χάνουν σταδιακά το νοημα της ζωής.....
    Είμαστε πίσω, νοητικά, διότι όλοι μας, δεν καθίσαμε να πάρουμε ακόμη πιο σοβαρά τις Άγιες Γραφές, και να πιστέψουμε στο τι θέλουν να μας πουν, γιατί, ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΙ ΓΡΑΦΕΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΤΑΝΟΗΤΕΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΜΑΥΛΟ ΜΑΣ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ ΤΙΣ ΓΡΑΦΕΣ.

    τα σεβη μου
    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπημένο μου Α.
    Έζησα σε οικογενειακό περιβάλλον που πολύ πλήγωσε την παιδική ψυχή μου και αυτό κανένας δεν το κατάλαβε, ούτε μου ζήτησε ποτέ γι αυτό μία συγνώμη.
    Αυτή τη στιγμή γράφω με το χαζό μου ύφος, για χάρη των τέκνων μου, κυρίως.
    Παραφράζοντας ένα παλαιό δημοφιλές λαικόν άσμα θα πώ:γράφω για τα παιδιά μου και ιδρώνω, έχω πολλά χρόνια να τα ιδώ στην Εκκλησιά και λιώνω...
    Όπως σοφότερα αναφέρεις στον επίλογό σου, όλοι πληρώνουμε τον εγωκεντρισμό μας.
    Αν τ η ρ ο ύ σ α μ ε τις Εντολές του Κυρίου Ιησού, πραγματικά και όχι κατά φαντασίαν, τότε όλα τα θεολογικά νοήματα, πολύ απλά, θα αποκάλυπταν στα μάτια μας τη Ζωή, την Αλήθεια και το Δρόμο της Σωτηρίας.
    Δυστυχώς κάναμε το λάθος-λόγω καλοπέρασης και δήθεν μόρφωσης- να είμαστε νοησιαρχικοί, εγκεφαλικοί, αντί να γίνουμε ταπεινά πρακτικοί.
    Μάς έφαγε η έπαρση του νυν αιώνα του απατεώνα.
    Ο Κύριος μάς περιμένει αλλά...έως πότε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η προσευχή είναι μία από της μεγαλύτερες αρετές,
    όταν γίνεται με ζέση ψυχής!και όχι φαρισαϊκή.
    Γιαυτό καλεί μου Σαλογραία να προσεύχεσαι με πίστη στον Κύριό μας και Θεό μας,ο Θεός να σε ευλογεί.
    ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπημένο μου Φως Ιλαρόν
    (τι υπέροχη τι παρήγορη φράση!)
    φαρισαική προσευχή κάνουν περισσότερο οι επαγγελματίες στο χώρο της θρησκείας, τουτέστιν αυτοί που βγάζουνε τα λεφτουδάκια τους από τη θρησκεία, τουτέστιν κυρίως ρασοφόροι σε πλούσιες ενορίες ή τίποτα ηγούμενοι διασήμων μοναστηριών. Εμείς οι φτωχοί οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι,λαικοί που ζούμε από το μόχθο των χεριών μας, που προσφέρουμε ό,τι μπορούμε και ό,τι δεν μπορούμε στην Εκκλησία, που μας πετροβολάνε στις ρούγες οι καθωσπρέπει και πονάμε και πληγωνόμαστε, είναι δύσκολο να κάνουμε φαρισαική προσευχή.
    Ή δεν θα προσευχηθούμε καθόλου- άμα μας πιάσουνε τα νεύρα μας με αυτούς που μας πετροβολάνε- ή άμα βρούμε καιρό, θα κλαίμε και θα οδυρόμαστε για τα χάλια μας,κρατώντας -με τα μάτια στο χώμα- τα πόδια του Λυτρωτή, δια της Πίστεως...
    Εύχου να αντέξουμε όλοι μέχρι το τέλος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευχαριστώ πολύ, Σαλογραία, για τις αναρτήσεις σου (σαν αυτή) που τόσο πολύ με έχουν ωφελήσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ;-)Γεωργία, φιλτάτη, μουσική μου εμψυχώτρια,

    χωρίς αναγνώστες, αγνά πρόσωπα σαν εσένα, δεν θα είχα γράψει αυτά τα κείμενα.

    Και γω από την καρδιά μου, για την συμπαράσταση την ατέλειωτη, σ' ευχαριστώ!

    Παρακαλώ να λες- για όσους περνούν από αυτές τις σελίδες- ένα "Κυριε Ελέησον",μήπως και ανοιχτούν τα μάτια μας στο ΦΩς της προσευχητικής Πράξεως...

    Ωρα Ελλάδος 5:46
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ευχαρίστησή μου αν κατά τύχη επέστρεψα λίγη από τη γλυκύτητα που χαρίσατε εσείς σε εμένα! Ευγνώμων σε εσάς, πάντα! Γεια, καλό σας απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Παρακαλώ να λες- για όσους περνούν από αυτές τις σελίδες- ένα "Κυριε Ελέησον",μήπως και ανοιχτούν τα μάτια μας στο ΦΩς της προσευχητικής Πράξεως...

    Ευχαριστούμε για την επιθυμία σου να ανοιχτούν όλων τα μάτια μας στο φως αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή