Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Το Φως της Συγνώμης


Και αν με ρωτήσεις ποιο θεωρώ το μεγαλύτερο χάρισμα της μάνας μου,
θα σου μιλήσω για την εν Κυρίω Ιησού, ταπείνωση της καρδιάς της.

Το σημαντικότερο στοιχείο του βίου της:

Δεν ανταπέδωσε ό,τι κακό της έκαναν.
Ποτέ δεν ανταπέδωσε.
Ενώ θα μπορούσε.
Είχε όλη τη δυνατότητα.

Και όχι μόνο δεν ανταπέδωσε κακό στο κακό που έλαβε, 

αλλά και με την ψυχή της συχώρεσε και αγάπησε...

Δύσκολο να μιμηθώ τη δική της την πράξη.

-Και γιατί, παρακαλώ, πρέπει να συγχωρώ;
Καμία διάθεση δεν μου προκύπτει να ξεχάσω το κακό που μου κάναν κάποια γομάρια!
φώναξα ένα πρωί θυμωμένη.
Και τι εννοεί η Γραφή που λέει ότι ο πταίσας εν ενί, γέγονεν πάντων ένοχος;
Υπονοεί ότι αυτός που αντιπαθεί έναν άνθρωπο, είναι σαν να μισεί όλη την ανθρωπότητα;
Ότι τον τρώει το σκοτάδι της Κόλασης;
Τι ακρότητες είναι αυτές, Θεούλη μου;
Πολύ απαιτητικός μου φαίνεται ο Νόμος Σου, ενίοτε, μου τεντώνει τα νεύρα!

Γύρευα βοήθεια -στη θεραπεία της μνησικακίας μου- μια μέρα που πίναμε τον καφέ στο δασάκι.
-Το θυμάσαι;
Και τότε,  Πετρή μου, 
χαμογέλασες και μου έδωσες την εικόνα της μπαταρίας, 
του σύρματος και της λάμπας.

-Ο Θεός-είπες ήρεμα-μοιάζει με μπαταρία και πηγή αγαθής ενέργειας.

Ο κάθε άνθρωπος μοιάζει με το λαμπτήρα, που πρέπει να ανάψει από το Φως τού
Αγίου Πνεύματος, για να φωτίσει το περιβάλλον.


Όλη η λοιπή ανθρωπότητα μοιάζει με σύρμα που συνδέει τη μπαταρία με το λαμπτήρα.

-Το φαντάζεσαι;

Κάθε απειροελάχιστο κομματάκι του σύρματος, αντιστοιχεί και σ’ ένα ανθρώπινο πρόσωπο.

Κανένα, μα κανένα ανθρώπινο πρόσωπο δεν είναι περιττό ή άχρηστο, τόνισες.
Έκαστος, για τη μεταφορά του ρεύματος της Θείας Χάριτος απο το Θεό, μέχρι εμένα, μέχρι τον πλούσιο, το φτωχό,το γύφτο, τον άρχοντα, το νέο, το γέροντα,τον ξένο, τον πατριώτη, παίζει διαρκώς , ένα ρόλο ουσίας.

Μισώντας τον όποιο πλησίον, για τον οποιοδήποτε λόγο
-όσο δικαιολογημένος και αν στα μάτια μου, φαίνεται- είναι σαν να κόβω το σύρμα.
Τότε, η ελεύθερη ροή του ρεύματος εμποδίζεται.
Το φως αδυνατεί να φτάσει μέχρι τη λάμπα.
Και παραμένει σκοτάδι.

Ακόμη και αν δεν μισώ κάποιο πρόσωπο, αλλά αισθάνομαι απλή ψύχρα στην παρουσία του, 
το ρεύμα που έρχεται,δεν αρκεί για να ανάψει τέλεια τη λάμπα.
Είναι σαν να έχει το σύρμα, σκουριάσει.

Λοιπόν...όποιος αγωνίζεται εν Αγίω Πνεύματι και καταφέρνει να συγχωρεί στο Όνομα του Αναστημένου Χριστού, επιτρέπει τη ροή της Θείας Χάριτος, σε όλο το σύρμα ανεμπόδιστα και η λάμπα πυρακτώνεται σαν αστέρι, υπάρχει φωτοχυσία στης ψυχής, το μυστικό το δωμάτιο.

Μακάριοι όσοι αγωνίζονται και χαρίζουν από τα βάθη
του είναι τους, στήν ύπαρξη που τους πλήγωσε, την Άφεση της Αγάπης

Στην καρδιά τους θα αστράφτει αδιάλειπτα, το Φως του Ήλιου του Αθάνατου...

Ευανθία η Σαλογραία

7 σχόλια:

  1. σαλογραία μου καλά τα λες..Γι'αυτό και ο μακαρίτης πεθαίνοντας φ΄ωναζε: Φως, περισσότερο φως...Την αγάπη αποζητούσε την οποία δεν ήξερε πως να την επιδιώξει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Nαι, όλοι την αγάπη αποζητάμε.
    Το κακό είναι που θέλουμε αυτή την αγάπη πρώτος να την δώσει κάθε φορά ο...απέναντι...και έτσι χρονίζει το πρόβλημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σαλή μου Γραία, η συχωρεμένη το είχε πίασει το νόημα. Εύχομαι τώρα ν΄απολαμβάνει το "ευ δούλε.."
    Η φωτογραφία...τσακίζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ Cummulus
    δεν θεωρώ τυχαίο ότι εκοιμήθη πλήρης ημερών έχουσα σώας τα φρένας, ΧΩΡΙΣ ΠΟΝΟΥΣ, στο σπίτι της,χωρίς καμιά νοσηλεία σε νοσοκομεία ή όποιες θεραπείες,
    (παρά τον καρκίνο στα κόκκαλα και αλλαχού)
    με τρεις βαθιές αναπνοές σαν τα πουλάκια που υπεραγαπούσε.
    Δεν θεωρώ τυχαίο επίσης, που εκοιμήθη στον εσπερινό της εορτής των Σαλών Αγίων Συμεών και Ιωάννου που σεβόταν ιδιαίτερα και θαύμαζε(είναι και οι δικοί μου πολυαγαπημένοι άγιοι οι σαλοί, μετά την Κυρία Θεοτόκο)
    και εκηδεύθη τη μέρα της εορτής τους.

    Η φωτογραφία αποδίδει την αγάπη και την αρχοντιά και την εντιμότητα και τη σεμνότητα της ψυχής της.

    Πολλά χρόνια τώρα, όσο ζούσε, διάβαζε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς στην Παναγία, για να την έχει βοηθό
    (όπως λένε οι παλιές αγιωτικές φυλλάδες)
    κατά την ώρα της Εξόδου της...
    Είχε αγοράσει και τα σάβανά της, απο τα Ιεροσόλυμα.
    Ακολουθούσε το πάτριο εορτολόγιο, περισσότερο απο διαίσθηση παρά απο γνώση εκκλησιολογικών γεγονότων...
    Είμαι βέβαιη
    (έχω εσωτερική ειρηνική πληροφορία, γιατί ξέρω πώς έζησε, ξέρω τους λογισμούς της, σε μένα όλα τα έλεγε...)
    ότι τώρα βρίσκεται μέσα στη μεγάλη Ειρήνη!
    Την τελευταία φορά που την είδα, ήταν ήδη πολύ χαρούμενη και διάφανη η ψυχή της, τόσο που το σκέφτηκα ότι μπορεί να έφτασε η ώρα της Αναχώρησης...
    Ας έχουμε την ευχή της...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οι λεπτομέρειες γύρω από τη κοίμηση της, για όσους πιστεύουν "τέτοια πράγματα" -όπως εγώ- είναι σημαντικές. Θα εύρισκα ενδιαφέρον στο να μάθω και άλλες λεπτομέρειες απ΄την ζωή της.
    Καλό σαββατοκύριακο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φιλτατε Cummulus
    μια βδομάδα πριν αναχωρήσει έλεγε ότι έβλεπε μπροστά της, τον αδερφό της τον Αποστόλη, που είχε φύγει χρόνια.
    Είναι σύνηθες φαινόμενο αυτό, και ο λαός μας παλιότερα τόνιζε ότι ο άνθρωπος που είναι στα τελευταία του αγγελοκρούεται, τουτέστιν του χτυπάει ο άγγελος του θανάτου, την πόρτα.
    Δεν ξέρουμε...
    Μας περιζώνει μεγάλος γνόφος μυστηρίου.
    Για μένα σημασία έχει π ώ ς έζησε και το ότι πολύ συχνά μετελάμβανε με ευλάβεια και κατάνυξη των Αχράντων Μυστηρίων.
    Το πιο σημαντικό, βέβαια, είναι το π ώ ς πέθανε.
    Αυτό καθορίζει τη θέση μας στην αιωνιότητα.
    Γι αυτό δεν βαραίνει επάνω μου η αναχώρησή της, αλλά τη νιώθω σαν ένα λευκό άρωμα απο γιασεμιά που έρχεται να με τυλίξει το σούρουπο...
    Πεντέξι φορές σε αυτο το διάστημα των τρισήμισι χρόνων που ήταν κατάκοιτη, έδειξε να βαραίνει και κοινωνώντας, έπαιρνε ξανά τις δυνάμεις και τη διαύγεια του πνεύματός της.
    Ο Κύριος την ενίσχυσε σε όλη τη διάρκεια του βίου της, και η Παναγία Μητέρα Του.
    Αυτούς αγαπούσε, το θέλημα το δικό Τους, αγωνιζόταν δια βίου να εφαρμόσει, με μεγάλη ταπείνωση.
    Εις μνημόσυνον αιώνιον, έσται δίκαιος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ;-) Όπως έχω πει και αλλού

    το παραπάνω ΑΛΗΘΙΝΟ σκηνικό έλαβε χώρα στο Δασύλλιο της Πάτρας, όπου πηγαίναμε τότε συχνότερα.

    Συνομιλητής μου και εμψυχωτής εις παν έργον αγαθόν, ο σύνευνος Πέτρος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή